ทดลองอ่าน เกิดใหม่อีกที ไม่ขอสามีสกุลหลี่ เล่ม 5 บทที่ 4

เขาเดินไปหยุดยืนข้างเตียง พินิจมองนาง

แยกจากกันแค่เดือนเดียวนางกลับดูซูบผอมลงมาก คางก็แหลมแล้ว

มิหนำซ้ำนางยังดูเหมือนนอนหลับไม่สนิท หัวคิ้วมุ่นเบาๆ ขนตายาวก็สั่นน้อยๆ ไม่รู้ว่ากำลังฝันถึงอะไรหรือไม่ หรือเป็นเพราะรู้สึกไม่สบายกาย

คิดถึงตรงนี้หลี่ซิวเหยาก็รู้สึกปวดใจเหลือกำลัง ทนไม่ไหวต้องคุกเข่าข้างหนึ่งลงข้างเตียง โน้มศีรษะจุมพิตหว่างคิ้วนางด้วยความรักและสงสาร เรียกนางเสียงเบาว่า “หยวนหยวน”

เขาร้อนใจอยากพบเสิ่นหยวน อีกทั้งเมื่อครู่ก็เร่งเดินทางต้านลมราตรีมาเป็นเวลานาน ยามเปิดปากพูดเสียงจึงฟังดูแหบแห้งเกินทน และด้วยความที่ปวดใจยิ่งยวดทำให้เสียงเขาเจือสะอื้นอยู่รำไร

เดิมทีเสิ่นหยวนกำลังฝัน…ประเดี๋ยวฝันเห็นอวี้หลางอยู่ท่ามกลางหมอกควัน มองเห็นหน้าตาไม่ชัด ได้ยินเพียงเสียงเศร้าสร้อยของเขากำลังพูดว่า ‘เจ้ามีสามีกับลูกแล้ว เลยอยากจะลืมข้าให้หมดสิ้นใช่หรือไม่’

ประเดี๋ยวก็ฝันเห็นหลี่ซิวเหยาซักถามนางด้วยความเดือดดาล ‘เจ้าเป็นภรรยาของข้าแล้ว ในท้องก็มีลูกของข้าอยู่ ไฉนในใจจึงยังไปคิดถึงบุรุษอื่น!’

เสิ่นหยวนไม่รู้ว่าตนเองควรทำอย่างไรดี หากแต่ใจนางไม่อยากละทิ้งอวี้หลาง ขณะเดียวกันก็ไม่อยากละทิ้งหลี่ซิวเหยาเช่นกัน นางเกลียดตนเองที่เป็นเช่นนี้ยิ่งนัก

ท่ามกลางอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นนางคล้ายได้ยินอวี้หลางกำลังเรียกนางด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า ‘หยวนหยวน’

แม้ว่าชาติก่อนนางกับอวี้หลางจะอยู่ด้วยกันนานเป็นปี แต่อวี้หลางก็ให้เกียรตินาง ไม่เคยเรียกนางว่าหยวนหยวนมาก่อน มีเพียงเสี้ยวเวลาก่อนนางสิ้นลมที่เขากอดนางไว้ในอ้อมแขน สะกดกลั้นความเจ็บปวด สะอื้นพลางเรียกนางว่าหยวนหยวนด้วยเสียงอันแหบแห้ง

คำเรียกนี้…นางไม่เคยลืม

และในตอนนี้ริมโสตนางก็คล้ายว่ามีคนกำลังเรียกนางด้วยคำนี้

เสิ่นหยวนทนไม่ไหวเปล่งเสียงร้องไห้โฮออกมา นางสะอึกสะอื้นร้องเรียกอวี้หลาง ก่อนจะพึมพำว่า “ขอโทษ อวี้หลาง ขอโทษ…”

ทว่านางไม่อาจปล่อยหลี่ซิวเหยาไปได้!

หลี่ซิวเหยาเป็นสามีของนางแล้ว มิหนำซ้ำยังเป็นพ่อของลูกในท้องนางด้วย ชาตินี้ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่มีทางไปจากหลี่ซิวเหยาได้

ร้องไห้ได้สักพักเสิ่นหยวนก็ตื่นขึ้นมา

ท่ามกลางน้ำตาที่เอ่อล้นดวงตานางคล้ายมองเห็นคนยืนอยู่หน้าเตียง กำลังก้มหน้ามองนางอยู่

นางมองไม่เห็นสายตาประหลาดใจของหลี่ซิวเหยา นึกเพียงว่าตนเองยังอยู่ในความฝัน ส่วนคนตรงหน้าก็คืออวี้หลาง…

ด้วยเหตุนี้นางจึงยื่นมือไปกำสาบเสื้อคลุมบนตัวหลี่ซิวเหยาไว้แน่น หลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่อาจควบคุมตนเอง พูดสะอึกสะอื้น “อวี้หลาง อวี้หลาง…ใช่ท่านหรือไม่ ขอโทษ ขอโทษ…แต่ข้าไม่อาจ…ข้า…ข้าไม่อาจทิ้งเขาได้!”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 02 ธ.ค. 63