ทดลองอ่าน เกิดใหม่อีกที ไม่ขอสามีสกุลหลี่ เล่ม 5 บทที่ 7

แต่แค่เสิ่นหยวนหมุนตัวกลับเดินไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงเย็นชาของหลี่ซิวหยวนดังขึ้นอย่างเชื่องช้า “สาเหตุที่เจ้าแต่งงานกับหลี่ซิวเหยาเป็นเพราะว่าถูกเขาบังคับ ฉะนั้นจึงจำใจต้องแต่ง?”

ได้ยินดังนี้เสิ่นหยวนก็ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเห็นหลี่ซิวหยวนเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้า

หลี่ซิวหยวนสวมชุดจื๋อตัวแบบที่พวกบัณฑิตมักใส่กัน ตัวชุดเป็นสีหยก ด้านบนปักลายใบไผ่ บนศีรษะปักด้วยปิ่นหยกลายปล้องไผ่สีเขียวอ่อน รูปร่างผอมสูง รูปโฉมหล่อเหลา ท่าทางดูสง่าภูมิฐาน

เสิ่นหยวนเห็นแล้วต้องกล่าวว่าหลี่ซิวหยวนมีบุคลิกที่ดี เขายืนอยู่ตรงนี้ก็คล้ายว่าเป็นไผ่เขียวใต้แสงจันทร์ ดูบริสุทธิ์ลุ่มลึก ทำให้คนเห็นแล้วลืมไม่ลง

เมื่อชาติก่อนเสิ่นหยวนก็ถูกลักษณะที่ดูเย็นชาสันโดษนี้ของเขาดึงดูด จนตนเองกลายเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ สุดท้ายก็มีจุดจบเช่นนั้น ทว่าชาตินี้…

บนหน้านางมีรอยยิ้มน้อยๆ แม้เสียงจะฟังดูเรียบเฉย แต่ก็มีความเย็นชาห่างเหินอยู่ในคำพูด “เรื่องของข้า ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

ในตอนแรกเสิ่นหยวนถูกหลี่ซิวเหยาบีบบังคับให้แต่งงานด้วยจริง แต่หลังจากได้ขจัดความเข้าใจผิดทั้งหมดออกไปแล้ว นางก็มีใจให้หลี่ซิวเหยา อยากจะมีลูกกับเขา และใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุขจริงๆ

ยิ่งกว่านั้นมีความเป็นไปได้มากที่หลี่ซิวเหยาจะเป็นอวี้หลาง…อวี้หลางที่ช่วยนางไว้ในชาติก่อน ในเวลาที่นางเดียวดายไร้ที่พึ่งที่สุดในชีวิต เขาก็ยังอยู่เคียงข้างนางอย่างอ่อนโยนถึงหนึ่งปี

คิดถึงตรงนี้เสิ่นหยวนก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา อยากจะพบหลี่ซิวเหยาเสียเดี๋ยวนี้ใจแทบขาด

ส่วนคนตรงหน้านี้…นางไม่อยากเห็นแม้แต่ชั่วขณะเดียว

ด้วยเหตุนี้นางจึงมองหลี่ซิวหยวนตรงๆ พลางพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย “รบกวนเจ้าหลีกทางด้วย”

หลี่ซิวหยวนกำลังยืนอยู่บนทางที่เสิ่นหยวนต้องใช้กลับเรือนจิ้งหยวน เดิมทีทางเส้นนี้ก็เล็กอยู่แล้ว เมื่อหลี่ซิวหยวนยืนอยู่ตรงนั้น นางก็ไม่อาจผ่านไปได้

ทว่าหลี่ซิวหยวนกลับไม่มีท่าทีจะหลีกทาง กลับช้อนตามองเสิ่นหยวนเงียบๆ

นี่มิใช่สายตาเอือมระอาและเหยียดหยามดูแคลนเช่นเวลาที่หลี่ซิวหยวนมองเห็นนางเมื่อก่อน ทว่าสายตาของเขาในยามนี้มีอารมณ์ใดแฝงอยู่กันแน่นั้น เสิ่นหยวนก็มองได้ไม่ชัด แน่นอนว่านางไม่อยากมองเห็นให้ชัดเจนด้วย

ทุกสิ่งทุกอย่างของคนผู้นี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนางแล้ว

แต่เห็นได้ชัดว่าหลี่ซิวหยวนไม่คิดเช่นนี้ เสิ่นหยวนได้ยินเขาพูดว่า “เมื่อครู่เป่าผิงพูดถูก ไม่เคยมีใครที่วันสู่ขอและวันแต่งงานห่างกันแค่สิบวันเช่นนี้ รีบร้อนปานนี้ อีกทั้งเวลานั้นเพิ่งจะเกิดเรื่องกับซื่อจื่อของก่วงผิงป๋อหลี่ซิวเหยาก็ไปสู่ขอที่บ้านเจ้าทันที ไม่แน่ว่าการตายของซื่อจื่ออาจจะเกี่ยวข้องกับเขา เจ้าคงถูกเขาบังคับถึงได้จำใจแต่งงานกับเขา ใช่หรือไม่”