ทดลองอ่าน เจ้าชายฉบับมือสอง บทที่ 1

บทที่ 1 สวยรวยเลิศ

เสียงเรียกปาวๆ จากชั้นบนทำให้ปฐวีนึกอยากจะกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเสียเดี๋ยวนั้น เพราะตั้งแต่แม่สาวสวยแต่รูปจูบไม่หอมคนนี้ย่างเท้าเข้ามาในบ้าน เขาก็หาความสงบในชีวิตไม่ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว

“คร้าบผม…มาแล้วๆ”

ชายหนุ่มตอบเสียงยานคางกลับไป ก่อนจะฝืนตัวลุกจากโซฟาหนังสีน้ำตาลตัวเก่าแล้วเดินขึ้นไปบนชั้นสอง เพื่อจะไปพบกับหญิงสาวร่างโปร่งระหงที่กำลังยืนห่อไหล่อยู่หน้าห้องน้ำ

อะไรอีกล่ะทีนี้…ปฐวีคิดในใจอย่างสุดเซ็ง

หญิงสาวชี้นิ้วมือเรียวสวยที่ทำเล็บไว้อย่างดีเข้าไปในห้องน้ำ หากครั้นปฐวีสอดส่ายสายตาเข้าไปมองก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติแต่อย่างใด จึงหันกลับไปมองอีกฝ่ายแล้วย่นหัวคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“ยัง…ยังไม่รู้เรื่องอีก”

“อะไรอีกล่ะคุณหนึ่ง ผมมองดูก็ไม่เห็นจะมีอะไร หรือถ้ามีก็ช่วยกรุณาบอกผมหน่อยเถอะ”

การเน้นย้ำคำว่า ‘ช่วยกรุณา’ อย่างจงใจจะยั่วโมโหทำให้น้ำหนึ่งยิ่งเม้มริมฝีปากแน่นจนแทบจะกลายเป็นเส้นตรง อันเป็นกิริยาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างสุดขีด

“จะอะไรอีกล่ะ ดูสารรูปห้องน้ำของพี่ซะก่อน”

อ้อ…ปฐวีทำท่าจะเข้าใจขึ้นมาบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สาวเจ้าก็ไม่เห็นจะต้องใจร้ายถึงขนาดใช้คำว่าสารรูป เพราะอย่างน้อยห้องน้ำเขาก็ไม่ได้ถึงขนาดเป็นส้วมซึมให้เธอต้องลงนั่งยองๆ แต่มีชักโครกกดน้ำได้ อ่างล้างหน้า ก๊อกน้ำ กระจกเงา ราวแขวนผ้าขนหนู ตามมาตรฐานห้องน้ำตามบ้านทั่วไปทุกอย่าง แล้วยังแถมเครื่องทำน้ำอุ่นให้อีกตั้งหนึ่งอย่าง

“แล้วจะเอาอะไรล่ะครับ จะให้ผมบึ่งรถออกไปสั่งอ่างจากุซซี่มาติดตั้งให้เลยไหม”

น้ำหนึ่งที่อารมณ์ไม่ดีอยู่ก่อนแล้วแทบจะกระทืบเท้าเร่าๆ ด้วยความโมโหเมื่อได้ยินคำพูดกวนประสาทของอีกฝ่าย

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก แค่ขัดให้มันสะอาดเอี่ยมอ่องก็พอ นี่มองไปทางไหนก็เหลืองอ๋อยไปหมด ซกมกจริงๆ เลยพี่วีเนี่ย” พูดไปหญิงสาวก็ทำท่าขนลุกไปด้วย

ข้อนี้ปฐวีไม่เถียง ก็เขาเป็นชายโสดอาศัยอยู่ในบ้านคนเดียวและนานๆ ทีถึงจะลุกมาทำงานบ้านสักหน มันจะไปสะอาดเอี่ยมอ่องจนแทบจะเอาพื้นกระเบื้องส่องแทนกระจกอย่างคฤหาสน์นาราภัทรของหญิงสาวผู้พรั่งพร้อมไปด้วยแม่บ้านและคนรับใช้นับสิบได้อย่างไร

“ครับๆ ถ้าอย่างนั้นก็ขออัญเชิญกลับไปนั่งรอก่อน กระผมจะได้รีบขัดให้เดี๋ยวนี้”

“เร็วๆ ล่ะ”

น้ำหนึ่งเขยิบออกมาให้ปฐวีเดินเข้าไปจัดการกับคราบสกปรกในห้องน้ำได้ถนัด แต่แทนที่จะไปนั่งรออย่างที่ชายหนุ่มบอก น้ำหนึ่งกลับไปยืนกอดอกคอยควบคุมอยู่ใกล้ๆ เหมือนไม่ไว้ใจให้เขาทำเอง

“อ้าว ไปยืนทำไมตรงนั้นล่ะ เดี๋ยวก็บ่นว่าเมื่อยอีก”

“ไม่ต้องพูดมาก พี่วีรีบขัดให้เสร็จเถอะ”

ถึงหญิงสาวจะเรียกเขาว่า ‘พี่วี’ หากปฐวีกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงที่ใช้เรียกเขาไม่ต่างจากเวลาจิกหัวใช้คนในบ้าน จนป่านนี้น้ำหนึ่งยังคงเห็นว่าเขาเป็นคนขับรถให้เธออยู่ไม่เปลี่ยน

คงเพราะปฐวีเคยรับหน้าที่ขับรถคันหรูไปรับไปส่งหญิงสาวช่วงยังเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน ก่อนเจ้าหล่อนจะนึกอยากไปต่อโทเป็นนักเรียนนอก แต่ก็ไม่ได้ปริญญากลับมาสักใบนอกจากกระเป๋าแบรนด์เนมที่ขนมาจนนับกันแทบไม่หวาดไม่ไหวว่ากี่ใบแทน

แต่ไหนแต่ไรมาน้ำหนึ่งเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ปฐวีจึงไม่แปลกใจนักที่ผลลัพธ์มันจะออกมาในรูปนี้ ส่วนพ่อกับแม่ของน้ำหนึ่งที่เข้าตำราพ่อแม่รังแกฉันก็ได้แต่ยอมแพ้ให้กับเหตุผลของลูกสาวที่ว่าการออกไปท่องเที่ยวหาประสบการณ์ชีวิตนั้นสำคัญกว่าปริญญาใบหนึ่งเป็นไหนๆ

น้ำหนึ่งไม่เพียงแต่รวยล้นฟ้าเท่านั้น หากเธอยังเป็นสาวสวยอย่างน่าอิจฉาเสียด้วย จึงมักจะไปเฉิดฉายอยู่ในวงสังคมคนรวยและมีคำว่าไฮโซพ่วงท้ายอยู่เสมอ