ทดลองอ่าน เจ้าบ่าวขบวนสุดท้าย บทที่ 4

ฉายแบะปากอย่างเอือมระอา แฟนก็ไม่ใช่ เป็นเพียงว่าที่แฟนซึ่งคุณปู่เคยเปรยว่าอยากให้คบหากันแค่นั้น แต่อีกฝ่ายกลับนำไปตีความผิดๆ ฉายเห็นแก่หน้าคุณปู่และพ่อของศลิษาซึ่งมีหุ้นอยู่ในบริษัทจึงแสร้งเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ แต่หากยังขืนวุ่นวายกับเขาไม่เลิกคงได้เจอดีกันบ้าง

“นัดไว้สี่ทุ่มไม่ใช่เหรอ นี่เหลืออีกชั่วโมง ปกติลิซก็มาเลตอยู่แล้ว แกใช้ห้องนั้นตามสบาย”

วิทยาคลี่ยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนหายเข้าไปรับโบนัส ทิ้งให้เจ้านายยืนรับลมหนาวตามสบาย

“ปล่อย! ช่วยด้วย!”

เสียงอ้อแอ้ดังขึ้นเป็นภาษาอังกฤษจากหน้าผับดึงสายตาของฉายให้ก้มลงไปมองเหล่าชายหนุ่มซึ่งกำลังรุมล้อมหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ ที่จริงเรื่องของชายหญิงจะกินตับกันไม่ใช่ธุระของเขา แต่พอได้ยินเสียงกรีดร้องเป็นภาษาไทยฉายก็ต้องดึงสายตากลับไปหยุดที่จุดเดิม

ชายหนุ่มสามคนกำลังยื้อยุดหญิงสาวร่างเพรียวในเสื้อคอเต่าแขนกุดกับกางเกงยีนเข้ารูป โดยไม่มีลูกค้าหน้าร้านคนใดคิดยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

“ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!”

ฉายกัดฟันกรอด เร่งฝีเท้าลงจากชั้นบน พุ่งตัวไปที่หน้าร้าน ก่อนจะพบว่าหญิงสาวคนนั้นกำลังยึดเสาไฟบริเวณหน้าร้านไว้แน่น ปากก็ร้องขอความช่วยเหลือด้วยเสียงอ้อแอ้

บ้าฉิบ!

เขาสบถกับตัวเอง ก่อนวิ่งไปยกเท้าถีบชายหนุ่มตัวการจากทางด้านหลังจนหมอนั่นหน้าคะมำ เพื่อนอีกคนจะเข้ามาช่วยจึงโดนหมัดลุ่นๆ ฟาดปากล้มลงไปทับคนแรก ส่วนอีกคนก็ยืนยักแย่ยักยัน เก่งแต่ปาก

“มึงเป็นใครวะ…ไอ้ตุ๊ด!”

หนุ่มหน้าหวานถลึงตาใส่แล้วประเคนฝ่าเท้าเข้ากลางอกจนฝ่ายนั้นล้มกลิ้งไปที่พื้น ก่อนจะตามเข้าไปกระทืบทั้งสามซ้ำอีกหลายที

ทำอย่างไรได้ฉายดันได้ดีเอ็นเอหน้าหวานของแม่มากเกินพิกัดจึงถูกเพื่อนล้อว่า ‘ตุ๊ด’ ตั้งแต่ยังเล็ก ตอนเด็กสู้คนไม่ได้ก็อาศัยฟ้องครูฟ้องปู่ แต่พอโตขึ้นเขาก็จัดการพวกปากไม่มีหูรูดด้วยกำปั้นและลูกถีบจนพวกมันเข็ดขยาดไม่กล้าตอแย พอมาได้ยินคำพูดระคายหูเขาจึงระบายอารมณ์หงุดหงิดลงกับทั้งสามไม่ยั้ง

“ยอมแล้ว! ยอม!”

ฉายถอยฉากออกมายืนเท้าเอวดูผลงาน พวกมันดูสะบักสะบอมไม่น้อย กระนั้นก็ยังมีแรงวิ่งกรูกันไปขึ้นรถของเพื่อนอีกคนที่ขับมาจอดก่อนบึ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นจึงตวัดสายตามองหญิงสาวที่ยืนเหนี่ยวเสาอย่างไม่มั่นคงนัก

“เป็นไงบ้างคุณ”

“ขอบ…คุณ”