ทดลองอ่าน เจ้าบ่าวขบวนสุดท้าย บทที่ 6

เธอหรี่ตามองฝ่าแสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาพลางกวาดตาไปรอบห้องที่ระเนระนาด แต่กลับไม่พบคนต้นเหตุที่ทำให้เธออยู่ในสภาพนี้จึงรีบสะบัดผ้านวมให้พ้นตัวและก้าวลงจากเตียง แต่แล้วเธอกลับล้มคว่ำ แข้งขาสั่นระริกโดยไม่รู้สาเหตุ ต้องรอจนกระทั่งปรับตัวได้เธอจึงลุกขึ้นไปยืนหน้ากระจกบานยาว ไล่สำรวจสภาพของตัวเอง เส้นผมยาวดกดำที่ชี้ฟูฟ่องไม่ทำให้เธอตกใจเท่ากับรอยจ้ำสีกุหลาบที่กระจายไปทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่า

กังสดาลหนาวยะเยือกจนต้องยกมือขึ้นกอดอกตัวเอง เธอไม่เคยปล่อยให้ราคะตัณหาเอาชนะเหตุผลมาก่อน หากไม่ใช่เพราะ ‘เหล้า’ หลายแก้วที่หนุ่มๆ พวกนั้นคะยั้นคะยอ เธอคงไม่ตื่นมาในสภาพนี้

หญิงสาวหันรีหันขวางพลางคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำที่พาดอยู่ตรงปลายเตียงขึ้นมาสวมก่อนสาวเท้าไปที่ห้องน้ำอย่างเชื่องช้าเพราะปวดแปลบไปหมดทั้งตัว เธอผละจากห้องน้ำที่ว่างเปล่าไปยังประตูบานเลื่อน แล้วทันทีที่เลื่อนประตูห้องนอนออกเธอก็ถึงกับยกมือขึ้นปิดปาก

ผ้าปูโต๊ะกองยับยู่ยี่ เบาะรองนั่งจากโซฟาและหมอนหนุนหลังสามสี่ใบวางระเกะระกะอยู่บนพื้น เก้าอี้ไร้เท้าแขนตั้งโดดเดี่ยวอยู่ริมกระจกหน้าต่างยาว

กังสดาลยกมือขึ้นกอดตัวเองด้วยความสั่นสะท้านยามหวนนึกถึงสัมผัสแข็งแกร่งรุกประชิดเข้ามาในเรือนกาย ฉีกทึ้งความบริสุทธิ์ที่เพียรเก็บงำมาเนิ่นนาน แทนที่จะปัดป้องสงวนไว้ดังเช่นเคยทำกับอัสนี เธอกลับประชดชีวิตด้วยการยอมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคนแปลกหน้า

‘คุณคะ’

เสียงครางแผ่วหวานพร่ำร้องให้เขาเติมเต็มให้เธอเป็นผู้หญิงของเขาโดยสมบูรณ์

‘ชื่อผม!’

เขาสั่งเสียงแหบพร่า เธอเรียกขานชื่อนั้นอย่างว่าง่าย เพียงแต่เวลานี้เธอจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร

สมองของกังสดาลว่างเปล่าขาวโพลน ดวงหน้านั้นพร่าเลือนในความทรงจำ แต่กลับจดจำเสียงครางแผ่วหวานสลับกับเสียงหอบหายใจและสัมผัสร้อนแรงยามถูกคลื่นพิศวาสถาโถมเข้าใส่ครั้งแล้วครั้งเล่าได้ดี

ไม่ว่าเขาจะพลิกแพลงจับเธอเหวี่ยงขึ้นไปบนเวิ้งฟ้าหรือกระชากให้ดำดิ่งลงสู่ขุมนรกเธอก็ตามติดเขาไปอย่างไม่เกี่ยงงอน นี่กระมังสาเหตุที่ร่างกายของเธอปวดร้าวราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

หญิงสาวกัดริมฝีปากอย่างจำนน เธอหลงใหลเรือนกายแข็งแกร่งและห้วงพิศวาสยามเราตระกองกอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน

เมื่อคืนเธอใช้เหล้าเป็นข้ออ้างประชดชีวิตและพังทลายกฎเกณฑ์ทั้งหลายทิ้งไป ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับแรงปรารถนาที่ซุกซ่อนไว้มาเนิ่นนาน แต่เช้ารุ่งขึ้นเธอกลับไม่อาจปล่อยให้อารมณ์เข้ามากอบกุมชัยชนะเหนือเหตุผลได้อีกจึงถลากลับเข้าห้องนอน กังสดาลพลิกถังขยะใบเล็กตรงโต๊ะเครื่องแป้งลงกับพื้น กวาดตามองหาของสำคัญ

หนึ่ง…สอง…สาม…สี่…

ถุงยางอนามัยหลายชิ้นบนพื้นทำให้หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองด้วยความอับอาย เมื่อคืนเธอผ่านสมรภูมิเดือดมาได้อย่างไรโดยไม่ตายเสียก่อน จังหวะที่กำลังครุ่นคิดหาทางแก้ปัญหา สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบเห็นกระดาษแผ่นเล็กบนโต๊ะหนังสือ มีลายมือยุ่งๆ เขียนเป็นภาษาไทย

‘รอผมที่ห้องนะครับ เรามีเรื่องต้องคุยกัน’

มือบางขยำกระดาษแผ่นนั้นทิ้งลงพื้นปะปนกับเศษขยะ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครเธอยังไม่รู้เลย ใครจะบ้ารอให้เขากลับมาปู้ยี่ปู้ยำเธออีก…รอก็บ้าแล้ว!

โปรดติดตามตอนต่อไป