ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 4

ปาลถือวิสาสะเดินเข้าบ้านปูนกึ่งไม้หลังกะทัดรัดขนาดสองชั้นซึ่งดัดแปลงชั้นล่างเป็นอู่ซ่อมรถและชั้นบนเป็นที่พักอาศัย แสงแดดซึ่งส่องผ่านหน้าต่างไม้เข้ามาเผยให้เห็นว่าเฟอร์นิเจอร์และข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านถูกขนออกไปมากแล้ว ภายในจึงดูโล่งตา

ยกเว้นอุปกรณ์ในครัวที่ยังอยู่ครบ และตอนนี้เจ้าของบ้านกำลังง่วนกับการขยำวัตถุดิบในกะละมังสแตนเลสใบโต หญิงสาวหันขวับไปมองเจ้าของฝีเท้าที่เดินมาจากทางด้านหลัง เธอไม่ได้ยิ้มแต่ก็ไม่ได้ทำหน้าบึ้ง เพียงแต่สายตานั้นช่างว่างเปล่า

“มีอะไรรึเปล่าคะหมอปาล”

อิศยาเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้สวมเฝือกแล้ว มีเพียงรอยแผลแห้งๆ บนหน้าผาก จึงบุ้ยใบ้ไปทางกะละมังสแตนเลสอีกใบที่คว่ำอยู่

“หมอปาลช่วยหยิบกะละมังใบนั้นให้เอ๋ยหน่อยค่ะ”

ปาลทำตามคำสั่งและถือโอกาสสวมบทลูกมือช่วยเชฟสาวไปในตัว เราไม่ได้พูดคุยอะไรนัก เพราะเธอกำลังวุ่นอยู่กับการนวดปลากรายสำหรับทำทอดมันดิบ ดูท่าคงขายดีเพราะคะเนจากปริมาณกะละมังสามใบแล้วน่าจะหลายกิโลกรัม

“ส่งลูกค้าที่ไหนบ้าง”

“ทั่วประเทศนั่นแหละค่ะ”

“ขนาดนั้นเชียว”

“พูดแล้วจะหาว่าคุย เมืองนอกก็เคยสั่งนะ เอ๋ยส่งไปหลายประเทศแล้วด้วยค่ะ”

พอพูดเรื่องการทำมาค้าขายสีหน้าของอิศยาก็ดูสดใสขึ้น ปาลจึงเน้นคุยเรื่องงานของเธอเป็นพิเศษ ครู่ใหญ่ทีเดียวเธอถึงเพิ่งนึกได้ว่าตนเองชักพูดมากเกินไปแล้ว

“ถามขนาดนี้ หมอปาลคิดจะเปิดร้านแข่งกับเอ๋ยเหรอคะ”

“เวลานอนยังไม่ค่อยมีเลย ฉันไม่แย่งงานเธอหรอกน่า”

เขายิ้มเอ็นดูพลางบีบจมูกเธอเบาๆ แต่อากัปกิริยานั้นกลับทำให้หญิงสาวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เราต่างจ้องหน้ากันก่อนจะต่างคนต่างเสมองทางอื่น

“หมอปาลไปนั่งเถอะ ยังไม่หายดีไม่ใช่เหรอคะ”

“ดีขึ้นมากแล้ว ให้ฉันช่วยเถอะ ยังเหลืออีกเยอะไหม”

อิศยาส่ายศีรษะ ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

“อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วค่ะ หมอปาลไปนั่งรอเถอะ เดี๋ยวเอ๋ยไปคุยด้วย”

ปาลอยากเขกกะโหลกตัวเองนักเชียว เขาไม่น่าถือวิสาสะยื่นมือไปบีบจมูกเธอเลย ไม่เช่นนั้นเราคงได้คุยกันอีกยาว เมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน เขาก็บ่ายหน้าเดินกลับไปนั่งรอที่โซฟา

“ลุงไปแล้วนะเอ๋ย”

เจ้าของอู่ซ่อมรถชะโงกเข้ามาบอก อิศยาจึงโผล่หน้าออกจากครัวแล้วยิ้มให้