ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 6

หมอปาลหายไปเพียงชั่วโมงเดียวก็กลับมาถึงบ้านพร้อมกระเป๋าเดินทางล้อเลื่อนขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก เขาคงเห็นว่าเธอจ้องกระเป๋าใบนั้นไม่วางตาจึงอธิบายเสียงเรียบ

“ส่วนใหญ่เป็นตำราแพทย์น่ะ ฉันอ่านหนังสือก่อนนอน”

“ผิดกับเอ๋ยเลย เอ๋ยไม่ชอบอ่านหนังสือ อ่านไปไม่กี่ตัวก็ง่วงแล้ว”

“ความชอบคนเราไม่จำเป็นต้องเหมือนกันสักหน่อย” เขายิ้มบางๆ พลางลากกระเป๋าตามเธอขึ้นชั้นบน

ห้องของลุงถมยาเป็นไม้ทรงสี่เหลี่ยม มีหน้าต่างเปิดรับลมสองบาน ตู้เสื้อผ้าวางถัดจากโต๊ะหนังสือ และเตียงนอนหลังใหญ่ตั้งอยู่อีกด้าน

ความเงียบห้อมล้อมเราสองคนอยู่ชั่วอึดใจ อิศยาก็พูดโพล่งขึ้นทำลายความอึดอัดนั้น

“พ่อชอบนอนเปิดหน้าต่างรับลม แต่เอ๋ยกลัวหมอปาลจะร้อนก็เลยเอาพัดลมเข้ามาให้ แต่ถ้าหมอปาลไม่ชิน อยากนอนแอร์ แลกห้องกับเอ๋ยก็ได้นะคะ ปกติเอ๋ยก็ไม่ค่อยนอนเปิดแอร์อยู่แล้ว”

หมอปาลเหลียวมองรอบๆ ห้องก่อนส่ายศีรษะ

“ไม่เป็นไร ฉันนอนได้ ถามจริงๆ นะ เธออยากเก็บบ้านหลังนี้ไว้ไหมเอ๋ย”

“ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร”

อิศยาตอบไม่เต็มเสียงนัก เธอเกิดที่บ้านหลังนี้ อยู่ที่นี่มาตั้งยี่สิบปี จะบอกว่าไม่ผูกพันเลยก็คงไม่ได้ แต่เธอเป็นลูกหนี้ จะเรื่องมากกับเจ้าหนี้ก็คงไม่เหมาะสม

“เธอพูดกับฉันตามตรงได้นะ ฉันจะได้วางแผนถูก”

“ที่จริงมันก็แค่อิฐแค่ไม้ เอ๋ยไม่ซีเรียสหรอกค่ะ หมอปาลไม่ต้องกังวล”

“ถ้างั้นฉันจะให้ทนายจัดการเคลียร์หนี้ให้ คงใช้เวลาอีกสักสองวัน เราถึงย้ายไปอยู่บ้านพักของฉัน เธอโอเคใช่ไหม”

“ค่ะ เอ๋ยโอเค”

อิศยาตอบรับอย่างว่าง่าย เพราะไม่รู้จะเรื่องมากไปทำไม ดึงดันไปก็เหนื่อยและเปลืองสมอง เธอชอบชีวิตเรียบง่าย ไม่ยุ่งยากมากกว่า

“หมอปาลอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวเอ๋ยลงไปทำอาหารก่อน”

“ให้ฉันไปช่วยดีกว่า”

“ไม่เป็นไรค่ะ เอ๋ยเป็นภรรยาของหมอปาลแล้วนะคะ”

ถ้อยคำแสนเรียบง่ายตรึงฝีเท้าปาลให้อยู่กับที่ ดวงหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมานอกอกเมื่อได้ยินเสียงหวานใสยอมรับว่าเขาคือสามีของเธอ

“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวฉันตามลงไป”