บทที่ 82
โรงละครแห่งใหม่ที่สร้างให้ไกลจากราชสำนักยังไม่เสร็จดี
หยวนกงกงเห็นแก่หน้าอัครมหาเสนาบดีชิว จึงไม่อาจเชิญคณะงิ้วเข้ามาได้ เลยคิดหาวิธีอื่นเพื่อสร้างความเพลิดเพลินให้แก่องค์หญิงหย่งอัน ไพ่ปั๋วฮวานี้เหมาะสมยิ่งนัก เพียงล้อมวงอยู่ที่โต๊ะตัวเดียวก็เล่นได้แล้ว ซั่นหมัวมัวยกถาดแตงและผลไม้ที่จัดแต่งอย่างประณีตมารับรองเหล่าจวิ้นจู่ที่เข้าวังมาร่วมเล่นไพ่เป็นเพื่อน
เนื่องจากอาหารการกินในตำหนักเฟิ่งฉูนั้นได้รับการจัดเตรียมพิเศษจากราชครูเว่ย ผลไม้จำนวนมากล้วนส่งมาจากดินแดนโพ้นทะเล แม้บรรดาจวิ้นจู่เหล่านี้จะเกิดมาในตระกูลสูงศักดิ์มั่งคั่งก็จริง แต่กลับเรียกชื่อผลไม้หลายชนิดนี้ไม่ถูก ก่อนหน้านี้พวกนางหลายคนเคยเห็นองค์หญิงหย่งอันสวมชุดกระโปรงทำจากผ้าต่วนเมฆาที่แสนเลอค่าราคาแพงลิบลิ่วมาก่อน แต่พอได้เข้ามาในตำหนักเฟิ่งฉูนี้แล้วถึงได้ประจักษ์ว่าสิ่งที่องค์หญิงได้รับการดูแลอย่างทะนุถนอมจริงๆ นั้นช่างเป็นอะไรที่พวกนางไม่อาจจินตนาการถึงได้เลย!
เครื่องเรือนและข้าวของเครื่องใช้ในตำหนักมีชิ้นใดบ้างเล่าที่มิใช่ของขึ้นชื่อล้ำค่า เตียงหยกซึ่งมีราคาสูงลิ่วเป็นที่ปรารถนาของใครต่อใครแต่ก็ไม่อาจมีไว้ในครอบครองนั้น ได้ยินองค์หญิงบอกว่ามันเย็นเกินไป ตนเองไม่ค่อยได้ไปนอนนัก กลับกลายเป็นที่นอนของเจ้าแมวขนปุกปุยสัตว์เลี้ยงแสนรักของนางไปแทนเสียนี่! แม้แต่ต้นไม้ที่ปลูกในอุทยานก็ล้วนแต่เป็นพันธุ์ไม้หายากและมีค่ามาก ล้วนมีชื่อเสียงและราคาแพงยิ่งนัก ทำให้คุณหนูสูงศักดิ์ทั้งหลายเหล่านี้ตระหนักอย่างแท้จริงว่าฐานะขององค์หญิงหย่งอันในวังหลวงแห่งนี้ยังเหนือกว่าฮองเฮาผู้นั้นซึ่งเป็นเพียงไม้ประดับด้วยซ้ำไป แม้ ณ ตอนนี้ราชครูเว่ยจะยังไม่ได้ประกาศการแต่งงานของเขากับองค์หญิงอย่างเป็นทางการ แต่ความเอาใจใส่โปรดปรานเอ็นดูหญิงสาวที่ออกมาจากอารามชีผู้นี้ก็มากล้นจนหาใครเปรียบได้
ดูการแต่งกายอันโดดเด่นขององค์หญิงผู้อ่อนหวานน่ารักน่าทะนุถนอมนั่นปะไร มีสิ่งใดบ้างเล่าที่ไม่กลายเป็นแบบอย่างให้กับเหล่าคุณหนูผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายในเมืองหลวงเลียนแบบกัน
แน่นอนว่าพวกเครื่องประดับหรือเครื่องแต่งกายนั้นไม่ต้องพูดถึงให้มากความ ส่วนใหญ่ล้วนทำจากวัสดุหายากแทบทั้งสิ้น ต่อให้อยากลอกเลียนแบบเพียงใดก็จนปัญญาจริงๆ แต่ความประณีตงดงามที่ปลายนิ้วนั้นต่างหากเล่าที่เลียนแบบได้ง่าย
หลายวันมานี้องค์หญิงหย่งอันว่างเสียจนรู้สึกเบื่อหน่าย จึงไว้เล็บยาวงดงามปานหยกขาว ทุกวันหลังจากแช่เล็บในน้ำกุหลาบผสมกับนมแพะและทาด้วยขี้ผึ้งหอมบำรุงผิวที่สกัดจากดอกกุ้ยแล้ว นางกำนัลผู้มีฝีมือประณีตชำนาญก็จะตกแต่งเล็บด้วยพลอยเนื้ออ่อนชั้นดีชิ้นเล็กชิ้นน้อยเป็นลวดลายดอกโบตั๋นบนแต่ละเล็บ พอแสงแดดส่องมากระทบ ปลายนิ้วเรียวงามทั้งสิบก็เปล่งประกายวิบวับชวนมอง ยามถือไพ่ปั๋วฮวาอยู่ในมือยิ่งดึงดูดสายตาผู้คนยิ่งนัก บรรดาคุณหนูสูงศักดิ์กลุ่มนี้เห็นแล้วก็คิดจะทำตามบ้าง และอดไม่ได้ที่จะนึกในใจว่าหากตนเกิดมาเหมือนองค์หญิงหย่งอันบ้างก็คงดี จะได้ลิ้มรสความโปรดปรานที่สตรีทั้งปวงในใต้หล้าพากันอิจฉา
ทว่าความคิดของเนี่ยชิงหลินกลับไม่ได้จดจ่ออยู่ที่ไพ่กระดาษขลิบทองพวกนี้เลย ในใจนางคิดถึงแต่กระดาษข้อความที่ได้รับมาเมื่อคืนนี้ซึ่งอ่านแล้วทำให้ขนลุกเกรียวเลยทีเดียว…
เมื่อวานนี้พอล่วงเข้ายามราตรีกาล พิราบสื่อสารของราชครูเว่ยได้บินเข้ามาในตำหนักพร้อมกับกระบอกจิ๋วบรรจุกระดาษที่เขียนข้อความไว้ซึ่งปิดผนึกด้วยขี้ผึ้งผูกติดอยู่ที่เท้าของมัน ถูกส่งมาถึงมือของเนี่ยชิงหลินโดยตรง
เนี่ยชิงหลินคลี่กระดาษออกดู สิ่งที่สะท้อนสู่สายตาเป็นข้อความที่ว่า
‘เจ้าหนีไม่พ้นหรอก สุดท้ายก็ต้องตกอยู่ในอ้อมแขนของข้าอยู่ดี’