ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

บทที่ห้า

 วันรุ่งขึ้นเหมยหรูเซียนไปตำบลแต่เช้าตรู่ หาร้านยาเก่าแก่ที่มีความน่าเชื่อถือ เอาเห็ดหลิงจือดอกเล็กขายให้ท่านหมอสูงวัยในราคาห้าสิบตำลึง จากนั้นก็ไปที่ร้านขายผ้าซื้อเสื้อผ้าที่ตัดเย็บไว้แล้วชุดหนึ่ง แล้วไปหาสถานที่มิดชิดแห่งหนึ่ง ฉวยโอกาสที่รอบด้านไร้ผู้คนหลบเข้าไปในพื้นที่ลับในกำไลใช้น้ำที่น้ำพุอาบน้ำ แล้วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดเก่าที่เต็มไปด้วยรอยปะออก สวมชุดใหม่ที่เพิ่งซื้อมา

ความจริงแล้วไม่ใช่นางเจตนาแสร้งทำตัวเหนือผู้อื่น หรือต้องตั้งใจผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ถ้านางสวมเสื้อผ้าเก่าคร่ำ คนทั่วไปก็จะเห็นว่านางยากจนเช่นนี้ ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะมีผ้าไหมและผ้าห่มใยไหม กลัวก็แต่พอหยิบสิ่งของออกมาก็จะถูกคนเข้าใจผิดว่าเป็นขโมย

ก่อนจะออกมาจากพื้นที่ลับ นางตั้งใจตรวจดูเห็ดหลิงจือร้อยปีดอกนั้น พบว่ามันเจริญเติบโตได้ดีมาก ถ้าผ้าห่มใยไหมกับผ้าไหมที่ทอเสร็จขายได้ราคาดี นางก็จะไม่ขายเห็ดหลิงจือ เห็ดหลิงจือลักษณะนี้ในแดนมนุษย์ยากจะพบพานต้องแล้วแต่บุญวาสนา เก็บไว้ไม่แน่วันหน้าอาจมีประโยชน์มากกว่า

หลังจากนั้นนางก็โดยสารรถเทียมวัวที่ไปอำเภอคังติ้งโดยเฉพาะ เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง จ่ายค่ารถให้คนขับรถแล้ว นางก็กระโดดลงจากรถเทียมวัว มองภาพผู้คนคึกคักเบียดเสียดยัดเยียดที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความตื่นเต้นดีใจ

แม้จะเลยยามเที่ยงมาแล้ว ที่นี่ก็ยังคงมีผู้คนมาก มิน่าอำเภอคังติ้งถึงได้เป็นหนึ่งในไม่กี่อำเภอที่มั่งคั่งของเมืองโยวโจว เรื่องเหล่านี้ล้วนได้ยินคนบนรถเทียมวัวพูดคุยกันเมื่อครู่ หวังว่านางจะสามารถหาคนซื้อที่ดีได้จากที่นี่

นางแบกผ้าห่มใยไหมสองผืนกับผ้าไหมพับหนึ่งมาถึงร้านผ้าจือจิ่นที่เมื่อครู่สอบถามคนบนรถมา ร้านผ้าจือจิ่นเป็นร้านผ้าที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอคังติ้ง ว่ากันว่าร้านผ้าจือจิ่นเป็นหนึ่งในกิจการของสกุลฝู ในแคว้นหนานเฉาทุกเมืองล้วนมีกิจการของสกุลฝูอยู่ ร้านผ้าที่ใหญ่โตเช่นนี้ ราคารับซื้อน่าจะไม่ต่ำจนเกินไป

นางเพิ่งก้าวขึ้นบันไดไปได้ก้าวเดียว คนงานในร้านก็ออกมาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น…

“ยินดีต้อนรับๆ แม่นาง เชิญด้านในก่อน ร้านผ้าจือจิ่นของเราสินค้าครบถ้วนที่สุด เครื่องแต่งกายตั้งแต่ด้านในถึงด้านนอก ตั้งแต่ผ้าป่าน ผ้าฝ้าย จนถึงผ้าต่วนแพรไหม งานปักทุกรูปแบบ ลวดลายสีสันรับประกันว่าต้องทำให้ท่านพึงพอใจ”

เห็นคนงานแนะนำอย่างกระตือรือร้นเช่นนี้ก็ทำให้เหมยหรูเซียนที่จะมาทำการค้าออกจะเก้อเขิน “ขออภัย ข้าไม่ได้มาซื้อผ้า ข้าจะมาหาหลงจู๊ของพวกเจ้าเพื่อทำการค้า”

“หลงจู๊ของเรา”

“ใช่ ข้าอยากจะถามว่าเขารับซื้อผ้าห่มใยไหมกับผ้าไหมหรือไม่ ผ้าห่มใยไหมของข้าวิธีทำไม่เหมือนกับของคนอื่น ข้าคิดว่าหลงจู๊ของพวกเจ้าน่าจะสนใจ”

พอได้ยินคำว่า ‘ผ้าห่มใยไหม’ คนงานก็เบิกตากว้างทันที ก่อนจะรีบถามขึ้น “แม่นาง ท่านแซ่อะไร”

หลังจากนางบอกแซ่ คนงานก็ยังคงกุลีกุจอต้อนรับขับสู้นาง “แม่นางเหมยหรอกหรือ เชิญตามข้ามา”

เขาพานางไปยังห้องรับรองที่ใช้สำหรับรับแขก รินน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่ง “แม่นางเหมย ท่านรออยู่ที่นี่สักครู่ ข้าจะไปเชิญหลงจู๊มาเดี๋ยวนี้”

นางพยักหน้าพลางปลดของที่แบกอยู่บนหลังลงมา จากนั้นเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไท่ซือ* ซึ่งอยู่ด้านหนึ่ง ค่อยๆ ดื่มน้ำชาที่คนงานในร้านยื่นมาให้

ระหว่างรอนางก็กวาดตามองม้วนภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนังในห้องรับรอง บนโต๊ะมีผ้าปักลายหลายชนิดวางเรียงอยู่เต็มโต๊ะ ในใจอดไม่ได้ที่จะชื่นชมลวดลายประณีตงดงามและหลากหลาย ไม่คลาดเคลื่อนจากที่นางได้ยินได้ฟังมาจริงๆ