ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

ครู่เดียวบุรุษวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมยาวสีน้ำเงินสดใส ไว้หนวดสองเส้นเหนือริมฝีปาก หน้าตามีสง่าราศีก็สาวเท้าเร็วๆ เดินเข้ามา เขาเห็นเหมยหรูเซียนลุกขึ้นก็รีบเอ่ย “แม่นางเหมยใช่หรือไม่ ให้เจ้ารอนานแล้ว เชิญนั่งทางด้านนี้ ไม่ต้องมากมารยาท ข้าคือหลงจู๊ของร้านผ้าจือจิ่น ไล่ฉางโจว”

แม้เขาจะเกรงใจมาก แต่นางยังคงยอบตัวทำความเคารพเขา “คารวะหลงจู๊ไล่”

“แม่นางเหมย ข้าได้ยินคนงานบอกว่าเจ้ามีผ้าห่มใยไหมกับผ้าไหมอยู่ในมือจะขายให้ร้านเรา”

“ใช่ วันนี้ข้าเอาผ้าห่มใยไหมมาสองผืนกับผ้าไหมพับหนึ่งมาให้ท่านดู” นางเปิดห่อผ้าฝ้ายผืนใหญ่ที่ห่อผ้าห่มใยไหมกับผ้าไหมออก “เชิญดู”

ตอนผ้าห่มใยไหมปรากฏออกมาต่อหน้าหลงจู๊ไล่ เขาพลันเลิกคิ้วน้อยๆ ด้วยรู้สึกว่าดูแตกต่างจากผ้าห่มใยไหมที่เขาเคยเห็นมา ก่อนจะหันไปทางด้านนอกแล้วร้องเรียก “ใครอยู่ข้างนอก ไปเอาผ้าห่มใยไหมที่ซื้อไว้เมื่อเช้าผืนนั้นมาซิ”

จากนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องอยู่ที่ผ้าห่มใยไหม ทั้งยังคลี่ผืนหนึ่งออกมาดมกลิ่น กล่าวด้วยความประหลาดใจ “แม่นางเหมย ผ้าห่มใยไหมสองผืนนี้ของเจ้าทำขึ้นมาอย่างไร เหตุใดจึงไม่มีกลิ่นแม้แต่น้อย…อีกทั้งปริมาณน้ำหนักก็เท่ากัน แต่ผิวสัมผัสกลับนุ่มเบากว่า”

“นี่ย่อมเป็นความลับ” นางไม่โง่ถึงกับเอาความลับบอกคนอื่น อย่าว่าแต่ตอนนี้การค้ายังไม่ได้เจรจาตกลงกันด้วยซ้ำ

หลงจู๊ไล่ชะงักนิ่งไปชั่วขณะแล้วนึกขำในสิ่งที่ตนเองถาม “ดูเถิดข้าพูดจาเหลวไหลอะไรออกไป นี่เป็นงานฝีมือของแม่นางเหมย ย่อมไม่อาจบอกให้คนอื่นรู้ง่ายๆ”

“ดูเหมือนหลงจู๊ไล่จะพอใจผ้าห่มใยไหมสองผืนนี้มาก”

“หึๆ ย่อมต้องพอใจ” สายตาของหลงจู๊ไล่จับนิ่งไปยังผ้าไหมที่สาดประกายสีทองระยิบระยับพับนั้น เขาคลี่ผ้าไหมออกมาทั้งพับ ทาบลงบนร่างของตน ลูบไปบนเนื้อผ้าดูผิวสัมผัส พลันรู้สึกตื่นตะลึงอย่างมาก “นี่…ผ้าพับนี้เนื้อผ้าเบานุ่มดุจเมฆหมอก บางราวปีกจักจั่น ผิวสัมผัสเนียนละเอียด แวววาวเกลี้ยงเกลา คุณภาพเหนือกว่าสิ่งทอไหมทั่วไปมาก…ผ้าไหมพับนี้มีชื่อเรียกหรือไม่”

“ข้าตั้งชื่อผ้าไหมพับนี้ว่าหลิงอวิ๋นซา*”

“เครื่องบรรณาการที่ส่งเข้าวังหลวงคุณภาพยังดีสู้ผ้าไหมหลิงอวิ๋นซาพับนี้ไม่ได้” เขาอดที่จะเอ่ยชมไม่ได้ “แม่นางเหมย ผ้าไหมหลิงอวิ๋นซาของเจ้าสั่งทำจำนวนมากได้หรือไม่”

ถ้าตอนคัดเลือกวาณิชหลวงปีที่แล้วเอาผ้าไหมหลิงอวิ๋นซาพับนี้ไปเข้าร่วมการคัดเลือกด้วย ตำแหน่งวาณิชหลวงคงเป็นของนายท่านของพวกเขาแล้ว ไม่ใช่ของสกุลหลู่ เสียดายมาไม่ถูกจังหวะ

“ทำไม่ได้”

นางตอบอย่างไม่ลังเล ทำเอาความคิดกับความหวังที่เพิ่งจะผุดขึ้นมาของหลงจู๊ไล่ต้องมอดดับลงทันที เขากลืนน้ำลายทีหนึ่ง “ไม่ได้หรือ”

“ใช่ ตอนนี้มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ไม่สามารถผลิตออกมาจำนวนมากได้”

หลงจู๊ไล่มองนางด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย