บทนำ คำขอในคืนข้ามปี
มันเป็นครั้งแรกในชีวิต…ที่เธอมีโอกาสได้มาเคานต์ดาวน์ท่ามกลางผู้คนมากมายในย่านใจกลางเมือง
ดวงตาสีนิลเป็นประกายระยิบระยับขณะเฝ้ามองตัวเลขบนหน้าจอดิจิตอลขนาดใหญ่เริ่มลดจำนวนลงเรื่อยๆ ทีละวินาที เสียงนับเลขถอยหลังจากคนแปลกหน้านับพันที่มารวมตัวเพื่อก้าวข้ามปีไปพร้อมๆ กันดังกระหึ่ม ท่ามกลางฝูงชนเบียดเสียด เธอถูกปกป้องอยู่ในวงแขนของใครบางคน
ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มกว้าง และเมื่อเธอยิ้ม…ดวงตากลมโตสดใสก็เหลือให้เห็นเป็นเพียงเส้นโค้งบางๆ แม้จะไม่ได้หันกลับไปมองวงหน้าสวยคมของคนข้างๆ แต่เชื่อเถอะ…เธอยิ้มเพราะเขา ไม่ใช่เพราะศักราชใหม่ที่กำลังจะมาถึง
เขา…คนที่เมื่อปีก่อนยังเป็นหนึ่งในผู้คนซึ่งยืนโดดเด่นอยู่บนเวทีใหญ่ คนที่เธอเคยมองผ่านการถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์ด้วยความฝันว่าวันหนึ่งเธอจะได้ยืนนับถอยหลังข้ามปีไปพร้อมๆ กับเขาในสถานที่เดียวกัน
และวันนี้มันยิ่งกว่าความฝัน เมื่อเธอไม่เพียงได้เคานต์ดาวน์ในสถานที่เดียวกับเขา แต่ยังได้อยู่ในวงแขนของผู้ชายซึ่งสละโอกาสยืนบนเวทีเพื่อที่จะมายืนเบียดคนนับพันอยู่กับเธอตรงนี้
“สิบ…เก้า…แปด…เจ็ด…”
เสียงนับถอยหลังดังขึ้นพร้อมกับตัวเลขที่ลดจำนวนลงเรื่อยๆ ศักราชใหม่ใกล้เข้ามาทุกที หญิงสาวเป็นอีกคนที่ร่วมตะโกนนับไปด้วย เมื่อเลขสุดท้ายจบลงไปพร้อมๆ กับพลุฉลองปีใหม่กระจายเต็มผืนฟ้า ดวงหน้าหวานก็แหงนมองคนข้างๆ ดวงตาเป็นประกายขณะเอ่ยปาก
“แฮปปี้นิวเยียร์”
เวลาเดียวกับที่เธอกล่าวคำนั้นเหมือนคนอื่นๆ อีกมากมาย ชายหนุ่มกลับยกยิ้ม และเอ่ยประโยคที่แตกต่างกันออกไป
“แต่งงานกันนะ”
ทั้งที่เสียงรอบด้านดังกระหึ่มจนหูแทบดับและชายหนุ่มไม่ได้ใช้เสียงดังกว่าระดับปกติ แต่ราวกับว่าคำพูดของเขาเป็นเพียงประโยคเดียวที่ก้องกังวานอยู่ในโสตประสาท
หญิงสาวไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น นอกจากประโยคนั้นของเขาและเสียงหัวใจเต้นโหมกระหน่ำอยู่ใต้อกซ้ายของตัวเอง
เมื่อพลุชุดสุดท้ายสิ้นสุดลง เธอจึงแหงนใบหน้าหวานแดงจัดจากอัตราการสูบฉีดโลหิตขึ้นมอง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความลังเลระคนตื่นเต้น
“เมื่อกี้…พี่ไทม์พูดว่าอะไรนะคะ”
เจ้าของชื่อ ‘ไทม์’ กระตุกยิ้ม หลุบตามองนิ่งแล้วทวนคำ
“แฮปปี้นิวเยียร์”
“อ้อ” คนฟังพยักหน้ารับ ริ้วสีแดงบนใบหน้าจางลง
เมื่อกี้…เธอคงฟังผิดไป
ทว่าขณะที่หญิงสาวกำลังจะหันกลับไปมองบนเวที กลับถูกมือหนึ่งกระชับปลายคางมน ชักจูงให้ต้องสบตาสีอำพันคู่สวยของเขา ริมฝีปากบางคลี่รอยยิ้มชวนให้ใจเต้นแรง
“แฮปปี้นิวเยียร์น่ะแดบอกผม ส่วนผมบอกว่า…” ดวงตาสีอำพันเป็นประกายระยับ มือข้างที่ว่างชูแหวนขึ้นมาระหว่างสายตาสองคู่ ก่อนเอ่ยย้ำประโยคนั้นอีกครั้ง “แต่งงานกันนะครับ”
หัวใจที่ชะลอจังหวะลงกับคำว่า ‘แฮปปี้นิวเยียร์’ ของเขา กลับมาโลดแรงอีกครั้ง หญิงสาวกัดริมฝีปาก ถามย้ำด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ
“พี่ไทม์…ขอแดแต่งงานเหรอ”
ชายหนุ่มปล่อยมือจากดวงหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง รอยยิ้มยังประดับอยู่บนวงหน้าสวยคมโดดเด่น เลือกที่จะถามแทนการตอบ
ถาม…ในสิ่งที่เขามั่นใจในคำตอบ
“แล้วจะแต่งมั้ยล่ะ”
“แต่งมั้ยเหรอ…”
ใบหน้าหวานฉายแววครุ่นคิด เธอไม่สามารถตอบคำถามเขาได้ จนกระทั่งทั้งคู่กลับมาอยู่ในรถยนต์ส่วนตัว ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะออกรถ เสียงแหลมใสก็ดังขึ้น
“ไม่ค่ะ!”
มือที่กำลังจะหมุนพวงมาลัยชะงัก ใบหน้าสวยของชายหนุ่มสะบัดกลับมามองคนรักซึ่งเขาเพิ่งเอ่ยปากขอแต่งงาน
และเธอ…ปฏิเสธ?
“เมื่อกี้…แดตอบผมว่าไงนะ” เขาทวนถาม สีหน้าไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน
บางทีเขาน่าจะฟังผิด ใช่ เขาน่าจะฟังผิดแน่ๆ
หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า ‘แด’ กัดริมฝีปาก ดวงตามีร่องรอยของความลังเล แต่สุดท้ายเธอก็ยังยืนยันคำตอบเดิมด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขึ้น
“แดบอกว่า…แดจะไม่แต่งงานกับพี่ไทม์”
และนั่น…เป็นคำตอบซึ่งตรงข้ามกับที่เขาคิดไว้!
