ทดลองอ่าน The Endless | เล่ห์ก(า)ล บทนำ-บทที่ 1

หญิงสาวคิดว่าตัวเองเค้นเสียงคำรามใส่หูเขา แต่ไม่เลย…ผู้ชายตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไร ดวงตาสีอำพันเต็มไปด้วยความโล่งใจ ชายหนุ่มก้มลงมาแนบหน้าผากของตนชิดกับหน้าผากชื้นเหงื่อของเธอ กระซิบด้วยน้ำเสียงดีใจ

“ในที่สุดก็ตื่นแล้ว เจ็บตรงไหนมั้ย”

ความใกล้ชิดจนเกินพอดีจากคนแปลกหน้าทำให้หญิงสาวสะดุ้ง พยายามสะบัดตัวหนีออกจากอ้อมกอดของเขาอย่างสุดชีวิต

“ปล่อย! ปล่อยนะ! ปล่อย!!!”

ท่าทีต่อต้านผลักไสอย่างเอาเป็นเอาตายของเธอทำให้เขาชะงัก และเมื่อยอมผละออกห่างเขาก็ได้เห็นดวงตาสีนิลเคลือบคลอไปด้วยน้ำตาแห่งความหวาดกลัว ชายหนุ่มหลับตาลงฝืนสะกดกลั้นความเจ็บปวดในอก ยอมปล่อยเธอให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของตน พอได้รับอิสรภาพร่างเพรียวก็รีบถอยหนีขยับไปเท่าที่พื้นที่แคบๆ บนเตียงจะอำนวย

“คุณ…คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง!” เพราะดวงตายังจับจ้องผู้ชายแปลกหน้าด้วยความระแวดระวังจิรปริยาจึงไม่ทันสังเกตสิ่งต่างๆ รอบตัว

“ที่นี่ไม่ใช่ห้องแด” ผู้ชายชุดขาวลืมตาขึ้นมาก่อนจะตอบคำถามเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เบื้องลึกของแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่เธอไม่เข้าใจ

“จะไม่ใช่ได้ยังไง ก็เมื่อคืนฉัน!…” เมื่อกวาดตามองรอบตัวเสียงแหลมก็ขาดห้วง เพราะเห็นชัดแล้วว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอจริงๆ

ทั้งผนังที่ปูด้วยวอลล์เปเปอร์สีเอิร์ธโทน โซฟาเดย์เบดสีครีมตัวใหญ่ และเสาน้ำเกลือที่มีสายระโยงระยางเข้าสู่หลังมือซ้ายของเธอ

ความจริงที่ค้นพบทำให้จิรปริยาหน้ามืดจนเกือบพลัดตกจากเตียงคนไข้ ทว่ากลับเป็นเขาคนเดิมที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือไว้อีกครั้ง สัญชาตญาณสั่งให้เธอเกาะแขนสองข้างของเขาไว้แน่น รอจนถูกช่วยขึ้นไปนั่งบนเตียงได้อย่างมั่นคงไม่เสี่ยงกลิ้งลงไปกระแทกพื้นอีกหญิงสาวก็ค่อยกระถดร่างออกห่างจากชายหนุ่ม สร้างพื้นที่ของตัวเองทันที และการออกแรงดันร่างในชุดสีขาวออกไปก็ทำให้ใบหน้าหวานยับย่น ความเจ็บแล่นแปลบไปตามร่างกายอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เธอได้แต่กัดริมฝีปากทั้งใบหน้าขาวซีดอย่างไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง กลับเป็นอีกคนที่เข้าใจทุกอย่างดี ความห่วงใยถูกฉาบทับในดวงตาสีอำพัน ชายหนุ่มค่อยๆ ดันร่างเธอให้นอนราบบนเตียง เป็นสัญชาตญาณอีกเช่นกันที่ทำให้หญิงสาวเผลอต่อต้านด้วยการดิ้นรนจะลุกขึ้น หากคราวนี้เขากลับปรามเสียงดุ

“นอนลงไป”

และเหมือนรู้…เหมือนเขารู้ว่าหากยิ่งสั่ง ยิ่งดุ ยิ่งบังคับ เธอจะยิ่งต่อต้าน ความเข้มงวดบนดวงหน้าสวยคมจึงเลือนหาย สีหน้าเขาอ่อนลงพอๆ กับน้ำเสียง

“แดเจ็บอยู่ นอนลงไปก่อนนะ เดี๋ยวผมเรียกหมอให้”

“หมอ? เรียกหมอมาทำไม คุณเป็นใคร ทำไมรู้จักชื่อฉัน แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่” คนเจ็บแบบไม่ทันรู้ตัวนิ่วหน้ารัวคำถามเสียงแผ่ว พยายามเค้นสมองรื้อความทรงจำล่าสุดออกมา ทว่ายิ่งพยายามคิดหาเหตุการณ์เชื่อมโยงระหว่างเมื่อคืนกับตอนนี้ ในหัวก็ยิ่งปวดร้าวเหมือนมีมือยักษ์บีบกะโหลกด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล เม็ดเหงื่อเย็นผุดขึ้นตามกรอบหน้าซีดเผือด หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับ จำต้องทิ้งตัวนอนแต่โดยดี

พอเห็นสีหน้ามึนงงและเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเธอ ชายหนุ่มก็ถอนหายใจ มือใหญ่วางทาบบนหน้าผากของหญิงสาว ขณะที่อีกข้างกุมมือเธอไว้ ใช้ดวงตาสีอำพันคู่สวยจ้องลึกไปยังดวงตาสีดำสนิท ทอดเสียงอ่อนโยน

“เดี๋ยวผมจะตอบคำถามแดทุกอย่างเลยนะ แต่ตอนนี้ให้ผมเรียกหมอก่อน นะแด…”