ทดลองอ่านเรื่อง เล่ห์สมรส ชุด สุดท้ายก็เธอ บทนำ – บทที่ 5

14 ปีก่อน

ศิรวิทย์ในวัยสิบแปดย่างสิบเก้าปีก้าวลงจากรถขนาดเจ็ดที่นั่งของบิดา หลังจากรับฟังพรสิบแปดประการของผู้เป็นพ่อเพื่อเตรียมเริ่มต้นชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย

ใบหน้าขาวตี๋สวมทับด้วยแว่นตาหนาเตอะกรอบสีดำที่เพิ่งตัดมาใหม่เมื่อสองวันก่อนเพราะสายตาสั้นลงอีกแล้วจากห้าร้อยเป็นหกร้อยเศษเจือไปด้วยความประหม่า

‘เฮ้ย! จืด คาบนี้เรียนห้องไหนวะ’

เสียงห้าวห้วนที่ดังใกล้ๆ ทำให้ศิรวิทย์สะดุ้งตัวโยน ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ชื่อ ‘จืด’ แต่ก็ต้องหันไปมองเพราะมือของคนเรียกตะปบกระเป๋าสะพายหลังของเขาเอาไว้

‘เอ่อ! นายเป็นใครอ่ะ’

‘เอ๋ออะไรวะ กูพฤกษ์ เรียนภาคเดียวกันไง’

ศิรวิทย์อยากจะโกรธที่ถูกด่าว่า ‘เอ๋อ’ ฉลองการเรียนวันแรก แต่เพราะท่าทีนักเลงของพฤกษ์ทำให้ความโกรธนั้นถูกกลบฝังด้วยความกลัว

ในใจอยากร้องไห้เรียกพ่อมารับกลับบ้านเลยด้วยซ้ำในตอนนั้น

‘ว่าไง คาบนี้เรียนห้องไหน นี่! มึงนั่งข้างกูนะ มีอะไรให้กูลอกด้วย เข้าใจป่ะ’

ศิรวิทย์คิดมาตลอดว่าพฤกษ์เป็นฝันร้ายในชีวิตของเขา ฝันที่เขาไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีกเลยตั้งแต่สิบสี่ปีก่อน จนกระทั่งตอนนี้ ความฝันได้หล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนแบบเดียวกันกับมันไปโดยปริยาย

ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์อดทนมาหลายปี อย่างที่บอกว่าสิบปีแก้แค้นก็ยังไม่สาย สุดท้ายสวรรค์ก็ส่งคนมาล้างแค้นให้เขาจนได้

“ศิ มึงทำหน้าแบบนี้คิดอะไรอยู่วะ” พฤกษ์แอบเห็นแววตากระหยิ่มยิ้มย่องแล้วอดระแวงไม่ได้

ใครๆ ก็รู้ว่าศิรวิทย์เป็นเพื่อนรักเขา และหลายคนก็รู้ด้วยว่าความเป็นเพื่อนรักนี้มีพื้นฐานอยู่บนความหวาดระแวง

“เปล่า! กูแค่นึกถึงหน้าสวยๆ ของน้องพริ้มแล้วมันมีความสุขว่ะ”

“เออดี…เพื่อนประเภทไหนวะ บอกคิดถึงหน้าเมียเพื่อนแล้วมีความสุข” พฤกษ์ไม่ได้หึงหวงพริ้มเพรา แต่หมั่นไส้ ศิรวิทย์มองแค่เปลือกจะไปรู้อะไร

ใบหน้าสวยๆ นั่นแหละ ที่ต้องระวังที่สุด!

“มึงก็ระวังตัวให้ดีเถอะพฤกษ์ ถ้ามึงยังผลักไสเขาอยู่แบบนี้ วันนึงเขาไปจริงๆ จะมาเสียดายทีหลังไม่ได้นะ”

“เสียดายเหรอ ตายแล้วเกิดใหม่กี่ชาติก็ไม่มีวันเสียดายโว้ย!”

พฤกษ์ขับรถกลับมาถึงบ้านราวสามทุ่มเศษ เขารู้สึกแปลกนิดๆ

ไม่นิดสิ!

รู้สึกแปลกมากต่างหาก แปลกใจแล้วก็ทำใจไม่ได้ด้วยเมื่อมองจากข้างนอกแล้วเห็นแสงไฟบ้านตัวเองสว่างจ้าแบบนี้ เขาใช้ชีวิตโสดมานาน อยู่คนเดียวจนชิน เมื่อต้องมาใช้ชายคาบ้านร่วมกันกับ ‘คนอื่น’ มันช่างทำใจยากเสียเหลือเกิน

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากอดทนไปก่อน รอโอกาสดีๆ มาถึง สาบานว่าเขาจะทำให้พริ้มเพราขยาดการแต่งงานไปเลย

มือขาวสะอาดอย่างคนที่ไม่ค่อยโดนแดดจับที่เปิดประตูหมายจะลงจากรถไปเปิดรั้ว ทว่าไม่ทันได้ทำอย่างที่คิด บานประตูรั้วก็ถูกเลื่อนเปิดก่อนด้วยฝีมือของใครบางคน

แสงไฟจากหน้ารถสาดไปที่ร่างนั้นสว่างจ้าจนเห็นใบหน้าขาวจัดไร้เครื่องสำอาง

“เฮ้ย! ฉิบหาย ตกใจหมด” เขายกมือกุมหัวใจตัวเอง รู้สึกเหมือนหัวใจหล่นไปอยู่ที่ปลายเท้า “ทำไมไม่แต่งหน้าวะ น่ากลัวชะมัด”

หลายวินาทีกว่าจะตั้งสติได้ พฤกษ์ค่อยๆ เคลื่อนรถเข้าไปจอดในบ้าน แต่พอเปิดประตูรถลงมาก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อพบว่าพริ้มเพรามายืนดักรออยู่แล้ว

“เฮ้ย!”

“กลับดึกจังเลยนะคะ” พริ้มเพราไม่สนใจสีหน้าที่ดูตกใจเหมือนเห็นผีของสามี

พฤกษ์นิ่วหน้า อยากจะสวดมนต์อุทิศส่วนกุศลให้พริ้มเพรา เธอจะได้ไปอยู่ที่ชอบๆ แต่ไม่รู้ว่าวิญญาณหญิงสาวเฮี้ยนจัดหรือกุศลเขาไม่แรงพอก็ไม่ทราบ ผีตนนี้จึงได้วนเวียนหลอกหลอนไม่เลิกรา

ชายหนุ่มหรี่ตามองคนตัวเล็กกว่า เขาไม่พูดอะไร เพราะไม่อยากเสวนาด้วยจึงทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเดินผ่านหน้าเธอเข้าบ้านไปเลย

“พี่หนึ่งทานข้าวมาหรือยังคะ” พริ้มเพรารู้ว่าพฤกษ์จงใจเมินเธอ แต่เรื่องแค่นี้คงไม่ทำให้เธอรู้สึกอะไรได้หรอก ร่างในชุดนอนมิดชิดเดินตามติดชายหนุ่มไม่ลดละ “พริ้มทำอาหารเย็นไว้ ถ้าพี่หนึ่งจะรับประทาน พริ้มจะอุ่นให้ค่ะ”

พฤกษ์ก้มลงถอดรองเท้าสลัดไว้ข้างประตู ตามด้วยถุงเท้าโยนไปคนละทิศคนละทาง เขาทำเหมือนพริ้มเพราเป็น ‘วิญญาณ’ จริงๆ

ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเธอ

“พี่หนึ่งคะ”

พริ้มเพราเรียกอีกครั้ง แต่พฤกษ์ก็หายขึ้นไปข้างบนบ้านแล้ว คนรอได้แต่ถอนหายใจ

พฤกษ์คิดจะแต่งงานกับเธอเพื่อช่วยธุรกิจของครอบครัว ศัลยแพทย์หนุ่มไม่ได้รักเธอ ข้อนี้หญิงสาวรู้ดี แต่จะมาเมินเฉยทำเป็นไม่เห็นกันเพื่อหวังจะให้เธอยอมถอดใจล่าถอยกลับไปเอง…

การที่พฤกษ์คิดจะทำแบบนั้น หมายความว่าเขาไม่เคยรู้จักเธอจริงๆ เลย

ไม่ใช่เพราะว่าพริ้มเพราแข็งแกร่ง หน้าด้านหน้าทน แต่เป็นเพราะ…อับจนหนทางแล้วต่างหาก เธอไม่มีทางเลือกใดอีกแล้วจริงๆ

ไม่มีทางอีกแล้ว