ทดลองอ่านเรื่อง เล่ห์สมรส ชุด สุดท้ายก็เธอ บทนำ – บทที่ 5

“อย่าพูดเพ้อเจ้อไปหน่อยเลย”

“พริ้มไม่ได้เพ้อเจ้อ พี่หนึ่งต่างหากที่ไม่ยอมรับความจริง”

พฤกษ์หน้ายับมากไปอีกที่พริ้มเพราพูดไม่รู้เรื่อง แต่เขายังคงอดทนที่จะอธิบายให้เธอเข้าใจ

“พริ้มเพรา ฉันรู้นะว่าอะไรๆ มันก็ดูไม่ยุติธรรมสำหรับเธอ” พฤกษ์ขยับตัวออกมายืนเท้าเอวอย่างคิดไม่ตก “…งั้นเรามาตกลงกันดีๆ ดีกว่านะ”

“ตกลงยังไงคะ” พริ้มเพราถามกลับด้วยความระแวง เธอรู้แล้วว่าต่อไปนี้ไม่ควรเชื่อใจพฤกษ์ เขาไม่มีสัจจะ แถมยังเจ้าเล่ห์เพทุบาย

พฤกษ์หรี่ตามองภรรยาในนามอย่างใช้ความคิด ครู่เดียวก็ยกข้อมือดูนาฬิกา

“ยังพอมีเวลา เราทานอาหารเช้าไปด้วยคุยไปด้วยดีกว่า ไปเถอะ”

พริ้มเพรามองตามหลังคนที่เดินกลับเข้าบ้านไป เวลาแบบนี้…เธอไม่อยากจะเดินตามเขาไปเลย เพราะหากจะเล่นเกมที่พฤกษ์เป็นคนตั้งกฎ เธอก็มีแต่จะแพ้ราบคาบอย่างเดียว

ถึงจะไม่อยากเจรจาสักเพียงใด แต่พฤกษ์ก็มีบางอย่างที่ทำให้พริ้มเพราไม่สามารถปฏิเสธได้ แม้แต่พิชญ์ที่เป็นถึงผู้บริหารมารีรินทร์กรุ๊ปก็ยังต้องยอมให้กับความเป็นผู้ชนะอยู่เสมอของพฤกษ์

พฤกษ์ยังไม่พูดเรื่องข้อตกลงในทันที เขาหย่อนกายนั่งบนเก้าอี้ซึ่งพริ้มเพราเปลี่ยนจากโต๊ะไม้ธรรมดาเป็นโต๊ะไม้สีขาวฉลุลายสวยงาม

…บางครั้งก็ดูเหมือนว่าพริ้มเพราจะพิถีพิถันเรื่องการใช้ชีวิตมากเกินไป

ข้อนี้เป็นข้อสำคัญที่ทำให้เขากับเธอไปกันไม่รอด แค่ลักษณะการดำเนินชีวิต รสนิยมพื้นฐานก็ต่างกันคนละขั้วแล้ว

พริ้มเพราตักข้าวสวยร้อนๆ ส่งให้สามีแล้วจึงตักของตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา

พฤกษ์เลื่อนสายตาจากใบหน้าของพริ้มเพรามาสำรวจอาหารบนโต๊ะ ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าตาของอาหารเช้าจากฝีมือพริ้มเพรา

แกงเขียวหวานไก่มะเขือเปราะ ไข่เจียวเหลืองกรอบใส่หอมแดง

“เช้าๆ แบบนี้ไม่ต้องทำอะไรยากๆ ก็ได้นะ” พฤกษ์บอกพลางตักแกงเขียวหวานราดลงบนข้าว

“พริ้มแค่ทอดไข่ค่ะ แกงเขียวหวานตั้งแต่เมื่อวาน”

“ฉันหมายถึงเราซื้อแกงถุงเอาก็ได้ จริงๆ มื้อเช้าฉันกินแค่กาแฟดำกับขนมปังง่ายๆ”

“พี่หนึ่งต้องทำงานหนักทั้งวัน มื้อเช้าควรจะได้ทานอาหารดีๆ นะคะ” พริ้มเพราผ่อนคลายขึ้นเมื่อพฤกษ์ชวนเธอพูดเรื่องอื่นบ้างนอกจากชวนหย่า

“เวลาจะนอนยาวๆ ยังไม่มี อะไรกินง่ายก็กินให้อยู่ท้องไปก่อน”

“อ่อ! ค่ะ” เธอบอกแล้วตักอาหารรับประทานบ้าง

พฤกษ์กินอย่างเงียบๆ อาหารฝีมือพริ้มเพราอร่อย เขาจำได้เพราะเคยทานบ่อยเมื่อครั้งยังดีๆ กันอยู่ ก่อนที่ยายของพริ้มเพราจะประกาศเรื่องแต่งงานระหว่างเขากับเธอเมื่อหลายปีก่อน

“อร่อยเหมือนเดิม”

พริ้มเพราเงยหน้าขึ้นมาปั้นยิ้มให้ “ขอบคุณค่ะ”

“ยิ้มอะไร”

คำพูดที่ไม่มีความอ่อนโยนนั้นทำให้รอยยิ้มจางหายในฉับพลัน

พฤกษ์หัวเราะในลำคอที่เห็นปฏิกิริยาแบบนั้นของหญิงสาวตรงหน้า พริ้มเพราไม่คิดจะเถียงหรือตอบโต้อะไรเขาเหมือนเคย ทุกครั้งเธอมักจะจริงจังเสมอ ไม่เคยคุยเล่น ไม่พูดไร้สาระ

ไม่น่ารัก

พริ้มเพราดูไม่เป็นธรรมชาติเหมือนผู้หญิงทั่วไป ต่อให้เขาลดทิฐิลงมาก็ไม่อาจจินตนาการถึงชีวิตแต่งงานที่มีความสุขกับเธอได้อยู่ดี

“ถือว่าครั้งนี้เรามาเจรจากันแบบจริงจังเป็นครั้งแรกก็แล้วกันนะ”

ร่างบางนั่งหลังตรง วางแขนกับโต๊ะในองศาที่งดงาม ในมือถือช้อนและส้อม ตามองตรงไปข้างหน้าอย่างจดจ่อรอฟัง