ทดลองอ่านเรื่อง เล่ห์สมรส ชุด สุดท้ายก็เธอ บทนำ – บทที่ 5

พฤกษ์ถึงกับสะดุดไปครู่หนึ่ง เพราะความรู้สึกเหมือนกำลังจะรายงานหน้าชั้นเรียนอย่างไรไม่ทราบ

“ไม่ต้องทำหน้าจริงจังแบบนี้ได้มั้ย”

“นี่หน้าปกติค่ะ” พริ้มเพราพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ติดเคร่งเครียดเล็กน้อย อันที่จริงเธอไม่ได้เคร่งเครียดเพราะว่าถูกพฤกษ์วิพากษ์วิจารณ์เรื่องสีหน้า แต่เป็นเพราะว่าเธอกดดันจากการรอฟังสิ่งที่พฤกษ์จะพูดต่างหาก

“หน้าปกติ? เหมือนไปโกรธใครมา”

คนถูกกล่าวหาว่าไปโกรธใครมานิ่วหน้า ตกลงว่าพฤกษ์จะเอาอย่างไรกันแน่ ยิ้มก็ไม่ได้ ทำหน้าเฉยก็ไม่ได้

“ตกลงว่าพี่หนึ่งจะพูดอะไรกับพริ้มคะ” เธอลากเข้าเรื่อง

“การแต่งงานของเรา เป็นการแต่งงานการเมือง เพื่อความสบายใจของยายเธอ ดังนั้นเราควรกำหนดระยะเวลาให้ชัดเจน…ว่าจะหย่ากันเมื่อไหร่”

พริ้มเพราหัวใจกระตุกวาบ

“ถ้าพูดเรื่องนี้ เราอย่าพูดกันเลยดีกว่าค่ะ” พริ้มเพราวางช้อน รับประทานอะไรไม่ลง ตอนนี้เธอเริ่มโกรธจริงๆ แล้ว

“ฟังฉันพูดให้จบก่อนนะ” พฤกษ์รู้ว่าพริ้มเพราใกล้สติแตก เพราะข้อเรียกร้องของเขาเห็นแก่ตัวมากเกินไป แต่เขาจำต้องพูดกับเธอตรงๆ ดีกว่าปล่อยให้อะไรๆ เลวร้ายลงกว่าเดิม “ไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอกที่เราจะหย่ากัน เธอต้องการให้เราอยู่แบบนี้ไปอีกกี่ปี ขอแค่มีระยะเวลาที่แน่นอน ฉันก็ยินดีถอยหนึ่งก้าว”

พริ้มเพราไม่ตอบ ไม่แม้แต่มองหน้าเขา ดวงตาเธอแข็งกร้าวแต่ภายในใจเต็มไปด้วยความกลัว พฤกษ์ยืนยันแน่วแน่ว่าต้องการหย่ากับเธอ

“ครั้งแรกฉันคิดว่าหกเดือน แต่เห็นว่าคงไม่ยุติธรรมสำหรับเธอ งั้นสักสองปีเธอคิดว่าเพียงพอไหม”

“พี่หนึ่งช่างจิตใจดีมีเมตตาจริงๆ เลยนะคะ อุตส่าห์เห็นใจพริ้มยืดระยะเวลาชีวิตแต่งงานออกไปให้ แต่สุดท้ายมันคือการเห็นแก่ตัวทั้งนั้น”

“แล้วอะไรทำให้เธออยากแต่งงานกับฉันล่ะ ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวหรือไง เธอกับยายของเธอก็แค่หวังมีส่วนแบ่งในธุรกิจของมารีรินทร์กรุ๊ป นอกนั้นไม่มีอะไรเลยไม่ใช่หรือไง”

“ไม่ใช่ค่ะ”

“ไม่ใช่แล้วมันอะไร”

“สักวันพี่หนึ่งก็จะรู้เอง ถ้าพี่เปิดใจ”

“จะเปิดจะปิดใจมันไม่เกี่ยวหรอก เธอจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องมาแต่งงานกับฉันให้ได้ ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าเธอจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายคนไหนก็ได้ในตระกูลฉันให้ได้ล่ะ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเรื่องผลประโยชน์”

พริ้มเพราเจ็บกับคำพูดแทงใจดำของพฤกษ์ ในสายตาของเขาหรือใครๆ ก็คิดเช่นนั้น พริ้มเพรา ปัถมธาดา สะใภ้ตระกูลบริพัตรเมธานนท์ แต่งงานเพราะเหตุผลเรื่อง ‘เงิน’

นับว่ายังดีที่คนเข้าใจไปแบบนั้น เธอกลัวจะแย่ว่าหากข่าวการแต่งงานระหว่างเธอกับพฤกษ์ประกาศออกไป คนจะมองว่าเป็นเรื่องชู้สาวระหว่างพี่น้อง

ดังนั้นการถูกมองในแง่ร้ายว่าแต่งงานกับผู้ชายเพราะ ‘เงิน’ ยังดูดีกว่าเป็นไหนๆ

“ถ้าพี่หนึ่งเชื่อแบบนั้น พริ้มคงไปเปลี่ยนแปลงอะไรความคิดพี่ไม่ได้”

“เราคงพูดกันไม่เข้าใจ ตกลงกันไม่ได้แล้วจริงๆ”

พฤกษ์คิดว่าหมดหนทางจะใช้ไม้อ่อนกับพริ้มเพรา คนอย่างพริ้มเพราก็คงไม่ต่างจากยายของเธอ หากโอนอ่อนผ่อนตามก็รังจะยิ่งผูกตัวเองให้แน่นขึ้นด้วยพันธนาการบ้าบอเหมือนที่พ่อของเขาถูกผูกมัดมาตลอดระยะเวลาสามสิบกว่าปี

ทุกอย่างระหว่างครอบครัวเขากับครอบครัวของพริ้มเพราจะต้องจบลงที่เขากับเธอ ถ้าจบดีไม่ได้ก็จบแบบร้ายๆ ไปเลย

“แค่หกเดือน ฉันยื่นคำขาด กำหนดวันไปเลยแล้วกัน สิบสองมกราคมหน้า เราหย่ากัน”