ทดลองอ่านเรื่อง เล่ห์สมรส ชุด สุดท้ายก็เธอ บทนำ – บทที่ 5

“พูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ย”

“ขอโทษค่ะ พริ้มแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่หนึ่งไม่กลับบ้านเลย คนเป็นภรรยาจะคิดไปเป็นอื่นได้ยังไงล่ะคะ”

“คิดเป็นอื่นอะไร เธอก็รู้ว่าทำไมฉันถึงไม่กลับบ้าน!” พฤกษ์เกือบจะฟิวส์ขาด พริ้มเพราทำเหมือนลืมว่าเหตุผลของการแต่งงานระหว่างเขากับเธอคืออะไร

ลืมถึงขั้นอาจเรียกได้ว่าสมองเสื่อมเลยทีเดียว

“เอาล่ะๆ หมอพฤกษ์ มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกันเถอะนะ”

เสียงเตือนจากคนภายนอกอย่างวิชัยยุทธหยุดอารมณ์โกรธที่ถึงจุดเดือดจนจวนเจียนใกล้ระเบิดเอาไว้ได้ภายในเสี้ยววินาที เขาสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วลุกขึ้นยืน

“ผมขออนุญาต…” เขาบอกแล้วคว้าแขนขาวผ่องของพริ้มเพราไว้ “…ไปเคลียร์กับเมียผมข้างนอกนะครับ”

“พี่หนึ่ง ปล่อยค่ะ พริ้มเจ็บ!”

พริ้มเพราหน้าแหยเพราะถูกลากมาไกลตั้งแต่ชั้นบนสุดของตึกจนออกมานอกอาคาร แต่พฤกษ์ก็ยังคงลากเธอต่อไปอย่างไม่ลดละ

“พี่หนึ่ง”

“อย่าพูดอะไร!” เขาหยุดแล้วหันมาบอกเสียงดุ “จนกว่าฉันจะอนุญาต”

“จะไปไหนก็บอกดีๆ ก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องมาลากพริ้มแบบนี้ พริ้มเจ็บ”

“ฉันก็อยากจะบอกดีๆ แต่คนแบบเธอมันพูดดีๆ ไม่ได้ มานี่!”

พฤกษ์ไม่รอฟังพริ้มเพราพูดอะไรอีก เขารั้งเธอให้เดินตามจนมาถึงหน้าหอพักแพทย์ท่าทางขึ้งโกรธของเขาก็แปรเปลี่ยนไปจนทำให้พริ้มเพรางุนงง

พฤกษ์ค่อยๆ เลื่อนมือที่บีบแขนเล็กมากุมมือเธอไว้แทน

“อ้าว! พี่พฤกษ์” เศรษฐาแพทย์หนุ่มรุ่นน้องของพฤกษ์เปิดประตูตึกหอพักออกมาพอดีจึงร้องทัก

ชายหนุ่มใบหน้าขาวจัดสวมแว่นตากรอบดำหนาเตอะแสดงความตื่นเต้นอย่างออกนอกหน้าเมื่อได้เห็นว่าพฤกษ์กำลังอยู่กับใคร

“ว้าว! วันนี้พาภรรยามาเปิดตัวเหรอพี่”

“เออ!” พฤกษ์ตอบด้วยน้ำเสียงห้วนหงุดหงิด แต่อีกฝ่ายไม่รับรู้ถึงอารมณ์ของเขาเพราะปกติพฤกษ์ก็เหมือนคนอารมณ์เสียตลอดเวลาอยู่แล้ว

แต่ความหงุดหงิดโมโหของพฤกษ์อาจจะเพิ่มขึ้นจากเดิมเป็นทวีคูณเมื่อเห็นว่าเศรษฐาเอาแต่จับจ้องพริ้มเพราไม่วางตา

“มองอะไร!” เขาถามเสียงดุจนอีกฝ่ายสะดุ้ง

เศรษฐาใช้นิ้วชี้ดันกรอบแว่นที่ตกลงมาอยู่ที่สันจมูกขึ้นไปไว้ที่เดิม

“โธ่! พี่ เสียงดังจริง ตกใจหมดเลยเนี่ย”

“ก็แกเอาแต่จ้องพริ้มเขาอยู่ได้ ก็เลยถามว่ามองอะไรนี่ไง”

“นั่นแน่! หึงเก่งเหมือนกันนะเราอ่ะ” เศรษฐาแซว แต่ดูเหมือนว่าพฤกษ์จะอายหนักถึงขนาดหน้าแดงจนเขียวแล้วตอนนี้ ขณะที่พริ้มเพราเอาแต่ทำหน้าเหมือนจะงงก็ไม่ใช่ แต่หวั่นใจก็ไม่เชิง

แปลกๆ

“ไปไหนก็ไปเลยไป! ว่างมากก็ไปหาอะไรทำที่มันมีประโยชน์”

“ว่างอะไรล่ะพี่ เพิ่งได้ออกมากินข้าวเนี่ย เดี๋ยวต้องไปตรวจผู้ป่วยนอกต่ออีก ไล่เก่งจริง ไปก็ได้ ตามสบายนะครับพี่สะใภ้” ประโยคหลังเศรษฐาหันไปบอกกับพริ้มเพราด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า