ทดลองอ่าน เหมียว เหมียว เหมียว แมวน้อยอลเวง บทที่ 20-21

“อดทนสักหน่อยเถิด อีกสักพักข้าจะลองหาคนไปเปลี่ยนกับเจ้า ตอนนั้นใครให้เจ้าจับสลากแพ้เล่า” เสียงของเสี่ยวหลินดูอับจนปัญญา

ข้าได้ยินเสียงหวาวายิ่งร้องไห้โศกเศร้าเสียใจหนัก จึงรีบเดินเข้าไป พวกเขาสองคนเห็นข้าย้อนกลับมาก็ปากอ้าตาค้าง หน้าเสียพูดอะไรไม่ออก

ข้าประคองใบหน้าที่ร้องไห้จนเหมือนดอกสาลี่ถูกฝนชะ ข้าจุมพิตไปที่หยาดน้ำตาของนางเบาๆ เอ่ยเสียงแผ่ว “หวาวา อย่าร้องไห้…”

ข้าเข้าใจว่าคำพูดประโยคนี้สามารถปลอบประโลมความเจ็บปวด ขับไล่ความเศร้าโศกเสียใจทั้งหมดได้

ทว่าแววตาของหวาวาที่มองข้ากลับสั่นไหว หวาดกลัวยิ่ง…ข้ารู้สึกเหมือนมีตรงที่ใดสักแห่งที่ไม่ได้เป็นเช่นที่ข้าคิด แต่ข้าก็พูดไม่ถูกว่าความแตกต่างนี้อยู่ตรงที่ใด

ความรู้สึกเช่นนี้…ข้าไม่ชอบเลย…

ความรู้สึกสับสนว้าวุ่นพวยพุ่งขึ้นมาในใจ ทำอย่างไรก็ไม่อาจผ่อนคลายลงได้ ข้าเห็นเสี่ยวหลินกับหวาวาดูไม่ปรารถนาให้ข้าอยู่ที่นี่…จึงได้แต่ไปที่ห้องหนังสือของเทพปี้ชิงตามลำพัง

เทพปี้ชิงกำลังถือพู่กันด้ามใหญ่เที่ยวขีดเที่ยววาดไปบนกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่ง เขาเห็นข้าเข้ามาก็กระแอมเบาๆ สองคำ เอาพู่กันยัดใส่มือข้า “ข้าจะสอนเจ้าเขียนชื่อตนเอง”

ข้ามองกระดาษเซวียนจื่อ สีขาวบนโต๊ะ บนกระดาษมีเครื่องหมายน้อยใหญ่ แต่รูปร่างลักษณะเหมือนกันเขียนอยู่เต็มหน้ากระดาษ จึงถามด้วยความอยากรู้ “นี่คืออะไร”

“นี่คืออักษรคำว่าเหมียว” เทพปี้ชิงบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เป็นชื่อของเจ้า”

ข้าไม่อยากคัดอักษรจึงวางพู่กันลงคลอเคลียเข้าไปในอ้อมอกเขา อ้อมอกของเขาเย็นมาก แต่ข้าก็ยังพอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น เพียงพอที่จะขับไล่ความรู้สึกไม่ชอบใจเมื่อครู่ก่อนออกไป ข้าอยากจะซุกตัวอยู่เช่นนี้

“เป็นอะไรไป อย่าแอบเกียจคร้าน รีบคัดอักษร” เทพปี้ชิงเขกศีรษะข้าเบาๆ

ปกติแค่เขาให้ข้าเขียนอักษรคำว่า ‘หนึ่ง’ สักตัวยังยากเย็นแสนเข็ญ แต่วันนี้ข้ากลับจับพู่กันอย่างว่าง่าย วาดสัญลักษณ์ที่เขาเพิ่งเขียนเมื่อครู่อย่างจริงจัง

“พู่กันไม่ใช่จับเช่นนี้” เทพปี้ชิงยื่นมือมา มือของเขาใหญ่มาก สามารถกุมมือข้าอยู่ในอุ้งมือได้ทั้งหมด เขากุมไว้จนแน่น จากนั้นก็จับมือข้าไว้ นำพู่กันไปจุ่มหมึกจนชุ่ม แล้วค่อยๆ วาดลงบนกระดาษช้าๆ

“เหมียวเหมียว เหมียวเหมียว เหมียวเหมียว…นี่คือชื่อของเจ้า” เขาบอก

“เหมียวเหมียว เหมียวเหมียว เหมียวเหมียว…นี่คือชื่อของข้า” ข้าจดจำ

ม่านราตรีค่อยๆ แผ่คลุมลงมา ข้าอยู่ในอ้อมแขนของเขาเขียนไปเช่นนี้ไม่หยุด เขียนไม่หยุด…

กระทั่งขับไล่ความไม่สบายใจทั้งหมดออกไป