ทดลองอ่าน เหมียว เหมียว เหมียว แมวน้อยอลเวง บทที่ 22-23

ดูเหมือนคำถามนี้จะสร้างความลำบากให้เทพปี้ชิงแล้ว หลังจากเขาพาข้ากลับมาถึงวังเสวียนชิง เขาก็ขังตนเองอยู่ในห้องหนังสือ กระทั่งเวลาอาหารเย็นก็ยังไม่ออกมา

ส่วนข้านอนอยู่ที่ห้องของตน หวาวาช่วยข้าทายาที่ก้นซึ่งถูกตีจนบวมแดง

นางมือเบาและนุ่มนวลยิ่ง กลิ่นของยาขี้ผึ้งก็หอมหวาน ทาลงไปแล้วรู้สึกเย็นสบาย แต่ข้าไม่กล้ามองหน้าหวาวา ไม่กล้ามองตานาง กลัวจะเห็นความหวาดกลัวและความชิงชังที่นางมีต่อข้าอีก…

จิ่นเหวินทำตามที่นางพูดไว้จริงๆ ไม่ทำอาหารให้ข้าอีก ไม่ว่าหัวหน้าสาวใช้ในห้องครัวจะด่าทอต่อว่าอย่างไร นางก็แสร้งทำเป็นป่วยลุกไม่ขึ้น ครั้งนี้ข้าไม่ได้กระเง้ากระงอดแง่งอน เพียงกินปลาที่รสชาติสู้จิ่นเหวินทำไม่ได้แต่โดยดี จากนั้นก็ไปที่ห้องหนังสือของเทพปี้ชิง พุ่งถลันเข้าไป

ข้างกายเทพปี้ชิงมีหนังสืออยู่จำนวนมาก พอเขาเห็นข้าเข้ามาก็ถอนใจบอกว่า “เพราะเหตุใดเจ้าจะต้องให้คนอื่นชอบเจ้าด้วย อันที่จริงแค่เกรงกลัวกับเคารพนับถือก็พอแล้ว”

“เกรงกลัวกับเคารพนับถือคือความชอบหรือ” ข้าถามอย่างไม่เข้าใจ

เทพปี้ชิงก้มหน้าไม่ตอบ

“ครั้งก่อนข้าได้ยินผู้อื่นเอ่ยถึงสหาย ที่แท้สหายคืออะไร”

เทพปี้ชิงยังคงไม่พูดอะไร

“ท่านร้ายกาจเพียงนี้ ใช่มีคนชอบท่านมากมายหรือไม่”

เทพปี้ชิงพลันยืนขึ้น เขาพูดกับข้าอย่างนุ่มนวล “ดึกแล้ว เจ้าไปนอนก่อนเถิด ไว้ข้าเข้าใจแล้วค่อยให้คำตอบแก่เจ้า”

จากนั้นเขาก็เรียกเสี่ยวหลินมา ให้เสี่ยวหลินไปส่งข้ากลับห้อง

ข้าเห็นเทพปี้ชิงเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงพยักหน้าแต่โดยดี คืนนี้จะไม่มารบกวนเขาอีก และตามเสี่ยวหลินกลับห้องพักแต่โดยดี

ระหว่างทาง จู่ๆ เสี่ยวหลินก็พูดกับข้าเบาๆ “ท่านเทพ…เขาไม่มีสหาย”

“เพราะเหตุใด” ข้าประหลาดใจขึ้นมา

เสี่ยวหลินไม่ได้ตอบคำถามนี้ เพียงยิ้มแล้วบอกกับข้า “ข้าจะบอกวิธีทำอย่างไรให้ทุกคนชอบเจ้า ดีหรือไม่”

ข้ารีบจับตัวเขาไว้แล้วพยักหน้า

“จะให้ผู้อื่นชอบเจ้า เจ้าต้องชอบผู้อื่นก่อน จะให้ผู้อื่นเอาใจใส่เจ้า เจ้าต้องเอาใจใส่ผู้อื่นก่อน” เสี่ยวหลินเอ่ยช้าๆ “มีเพียงความร้ายกาจนั้นไม่พอ”

“ข้าชอบหวาวา แต่นางไม่ชอบข้า…”

เสี่ยวหลินหยุดเดิน เขาพูดกับข้าด้วยท่าทางลึกลับ “จะบอกคาถาที่ได้ผลที่สุดที่จะทำให้เจ้ากับหวาวาเป็นสหายกัน”

ข้ารีบตั้งหูขึ้นฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

“ไปบอกกับนางว่า ‘ขออภัย’ ”

โปรดติดตามตอนต่อไป