ทดลองอ่าน เหมียว เหมียว เหมียว แมวน้อยอลเวง บทที่ 24-25

บทที่ยี่สิบสี่ คาถาอันศักดิ์สิทธิ์

“ขออภัย ขออภัย ขออภัย…”

คำสองคำนี้ศักดิ์สิทธิ์เพียงนั้นจริงหรือ ข้าครุ่นคิดเท่าไรก็ไม่เข้าใจ

กลับไปถึงห้องพักของตน หวาวายังยุ่งอยู่กับการเก็บกวาด นางมือเท้าไม่เคยได้หยุดพัก ทุ่มเทกำลังอย่างเต็มที่ คล้ายคิดจัดเก็บห้องให้สะอาดเอี่ยมไม่มีฝุ่นจับ

ข้าก้มหน้าเดินเข้าไป ดึงแขนเสื้อของนาง หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็เอ่ยขึ้นเบาๆ “ขออภัย”

สีหน้าของหวาวาดูตื่นตะลึงมาก นางโบกมือติดๆ กัน “ท่านเหมียวเหมียว ท่านกำลังพูดอะไร หวาวาแบกรับไม่ไหว”

“ขออภัย! ขออภัย! ขออภัย!” ข้าเห็นท่าทางของนางแล้วรีบท่องคาถานี้เสียงดังหลายๆ ครั้ง จากนั้นก็มองดวงตาของนางอย่างระมัดระวัง “หวาวาอย่าชิงชังเหมียวเหมียวจะได้หรือไม่”

“ข้า…ข้า…เปล่า…” หวาวาดูมือไม้อ่อนทำอะไรไม่ถูก นางหน้าแดงสั่นศีรษะไม่หยุด จู่ๆ ก็พยักหน้า “ข้า…ความจริงข้าก็ไม่ได้ชิงชังท่าน…เพียงแต่…ท่านพละกำลังมาก ทำให้ข้ากลัว…”

“จริงหรือ!” ข้าดวงตาเป็นประกาย หูตั้งขึ้น

หวาวาผงกศีรษะแรงๆ นางลังเลอยู่นานจึงพูดเบาๆ “ท่านเหมียวเหมียว…ต่อไปท่านอย่าเล่นกับข้าจะได้หรือไม่ ข้า…จะได้รับบาดเจ็บ”

ข้าพูดด้วยสีหน้าเหยเก “แต่…ข้าเข้าใจว่าเจ้าชอบเล่น”

“ข้าไม่ชอบเล่นเกลือกกลิ้งบนพื้น!” หวาวาร้องขึ้น “ข้าเพียงแต่กลัวว่าถ้าไม่เล่นกับท่าน ท่านจะตีข้า หรือไปฟ้อง…”

“อะไรคือฟ้อง” ข้าถาม

“ข้าอาจจะคิดมากไป” หวาวาหน้าแดงเล็กน้อย

ข้ากระดิกหูแล้วถามอย่างเฝ้ารอคอยคำตอบ “หวาวาชอบเล่นอะไรหรือ”

หลังจากหวาวาคิดอยู่นานก็บอกอย่างขัดเขิน “เพราะข้าเป็นปีศาจบุปผา ดังนั้นจึงชอบนั่งเหม่ออยู่ใต้แสงอาทิตย์ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น”

“ได้! คราวหน้าข้าจะเล่นนั่งเหม่อกับเจ้า!”

“นั่งเหม่อไม่ใช่การเล่น”

“แล้วเป็นอะไรหรือ”

“ช่างเถิด”