ทดลองอ่าน เหมียว เหมียว เหมียว แมวน้อยอลเวง บทที่ 26-28

“ดับไฟเก็บเจดีย์!” เทพปี้ชิงร้องสั่ง เพลิงโทสะของเขาเริ่มพุ่งสูง กลิ่นอายจิตสังหารแผ่คลุมไปทั่วท้องฟ้า คล้ายทำให้ก้อนเมฆทุกก้อนสั่นสะเทือน

“ไม่ได้!” หลี่เทียนหวังยืนกรานหนักแน่น เขาพลันยิ้มหยันเอ่ยว่า “หรือเจ้าคิดจะใช้กำลัง ก็ดี จะได้ดูว่าพวกเราสองคนใครแข็งแกร่งกว่าใคร!”

“โถ่ พวกท่านสองคนอย่าเพิ่งตีกันเลย” โม่หลินก้าวเข้ามาไกล่เกลี่ย “มีอะไรไม่อาจพูดคุยกันดีๆ หลี่เทียนหวัง เจ้าดับไฟก่อน ให้พวกเราได้ซักถามปีศาจแมวน้อยที่อยู่ข้างในตัวนั้น ถ้านางขโมยลูกกลอนเซียนจริงค่อยลงโทษก็ยังไม่สาย”

หลี่เทียนหวังมองเทพปี้ชิงที่ท่าทางพร้อมจะชักดาบเข้าห้ำหั่นตรงหน้า ในที่สุดก็แค่นเสียงฮึออกมาคำหนึ่งแล้วดับเพลิงกสิณ ในเจดีย์ลง

ทั่วร่างข้าเย็นลง ความรู้สึกร้อนแผดเผาเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว ข้าถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาทันที แต่เมื่อนึกถึงลูกกลอนเซียนในอ้อมแขนก็ตึงเครียดขึ้นมาอีก

เทพปี้ชิงเดินเข้ามาใกล้เจดีย์ ถามเสียงเฉียบขาด “เจ้าขโมยลูกกลอนเซียนหรือ”

ข้าพยักหน้ายอมรับ ลู่ใบหูลงไม่กล้ามองเขา

“เพราะเหตุใดจึงทำเรื่องเช่นนี้” เสียงของเขาดูโกรธเคืองยิ่ง แต่ในความโกรธเคืองกลับมีความเสียใจเจืออยู่

ข้าสารภาพไปตามความจริง “น้องสาวของจิ่นเหวินได้รับบาดเจ็บ…ต้องการลูกกลอนเซียนไปช่วยชีวิต ข้าขอจากท่าน ท่านไม่ให้…”

เทพปี้ชิงฟังคำตอบจบก็เดือดดาลจนแทบหายใจไม่ออก ชี้หน้าข้าด่าว่า “ตัวโง่งม! เจ้ารู้หรือไม่ทำเช่นนี้อาจเอาชีวิตมาทิ้ง!”

ข้าพยักหน้าอีกครั้ง

“รู้แล้วยังจะทำ?!”

ข้ามองใบหน้าที่โกรธและเสียใจของเขา ในใจมีความเสียใจผุดขึ้นมาเป็นระลอกริ้ว อดเอ่ยเบาๆ ไม่ได้ “อาจารย์…ขออภัย…ต่อไปข้าไม่กล้าแล้ว”

“ยังจะมีครั้งต่อไป!”

“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องโกรธ” โม่หลินกลับยิ้มเดินเข้ามาตบๆ บ่าเทพปี้ชิง จากนั้นก็แบมือมาที่ข้า “เอาลูกกลอนเซียนที่เจ้าขโมยมอบออกมา”

ข้าลูบๆ กล่องเหล็กในอ้อมแขน “แต่…ต้องเอาให้น้องสาวของจิ่นเหวิน”

“แมวโง่! ยังไม่รีบมอบออกมาทำความดีลบล้างความผิด!” เทพปี้ชิงตวาดด้วยความเดือดดาล สั่นสะเทือนจนแก้วหูข้าด้านชา จำต้องยื่นกล่องเหล็กออกไปผ่านทางหน้าต่างเจดีย์อย่างไม่อาจตัดใจ

โม่หลินรับกล่องเหล็กมาเปิดออกดู มุมปากของเขาหยักยกขึ้นช้าๆ สุดท้ายก็หัวเราะฮ่าๆ ออกมาอย่างไม่คำนึงถึงหน้าตาใดๆ

“นี่มันลูกกลอนเซียนอะไรกัน เห็นอยู่ว่าเป็นเนื้อวัวแห้ง”

ทุกคนในที่นั้นกลายเป็นก้อนหินท่ามกลางสายลมไปทันที…