ทดลองอ่าน เหมียว เหมียว เหมียว แมวน้อยอลเวง บทที่ 26-28

หลังจากไท่ซั่งเหล่าจวินกล่าวขอโทษเทพปี้ชิงแล้วก็ดึงหูเปาจื่อเดินกลับไป ยังบอกจะลงโทษเขา ส่วนเปาจื่อก็ส่งเสียงร้องโอดโอยไปตลอดทาง ทำให้ข้ารู้สึกเห็นใจอย่างยิ่ง

หลี่เทียนหวังก็ประสานมือกล่าวลาพวกเราด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน ทหารที่มัดตัวจิ่นเหวินอยู่ทางด้านหลังรีบเข้ามาถามเขา “ปีศาจตนนี้จะลงโทษเช่นไรขอรับ”

“ขโมยของกินมีความผิดพอจะขึ้นแท่นประหารหรือ” หลี่เทียนหวังถลึงตาใส่พวกเขาพลางตวาดขึ้น “ปล่อยตัว! นางอยากไสหัวไปที่ใดก็ไป!”

จิ่นเหวินได้รับการปล่อยตัว นางโซซัดโซเซยืนขึ้นมาแล้วพุ่งมาที่ข้า ถามไม่หยุดปาก “เหมียวเหมียว เจ้าไม่เป็นไรกระมัง เพราะเหตุใดลูกกลอนเซียนจึงกลายเป็นเนื้อวัวไปได้”

ข้าที่ขโมยลูกกลอนเซียนมาไม่ได้ลู่ใบหูลงบอก “ดูเหมือนข้าจะขโมยมาผิด”

จิ่นเหวินปากอ้าตาค้าง ผ่านไปพักใหญ่นางจึงเอ่ยปากขึ้น “ยังดีที่เจ้าโง่งมมากพอ”

เทพปี้ชิงไม่ได้ให้ข้ากับนางพูดจากันมากนัก เขาอุ้มข้าก้าวขึ้นหลังกิเลนแล้วจากไป ทิ้งจิ่นเหวินอยู่ที่นั่น กลับเป็นโม่หลินที่เห็นใจนางให้นางขึ้นหลังกวางเซียนของตน แล้วพามาส่งที่วังเสวียนชิง

หลังจากกลับมา เขาก็เอายาหลายขนานที่กลิ่นไม่ชวนดมและผ้าพันแผลมาพันร่างข้าไว้จนมิต่างจากศพแมวพันผ้า มีเพียงสิ่งเดียวที่ต่างไปจากครั้งก่อนคือครั้งนี้มีผ้าผูกเป็นปมรูปผีเสื้อใหญ่ๆ สองอัน คอกับหางที่ละอัน…

ข้าเข้าใจว่าเรื่องราวจะยุติลงแต่เพียงเท่านี้ คิดไม่ถึงว่าเทพปี้ชิงกลับจับตัวข้ากับจิ่นเหวินไปที่ห้องโถงใหญ่ บอกว่าการกระทำของข้าในครั้งนี้ก่อเหตุร้ายแรงมาก ต้องลงโทษสถานหนัก

ลงโทษอะไร

เทพปี้ชิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ ที่ทำจากไม้จันทน์หอมแกะลายรูปผานเถา อยู่กลางห้องโถง จิ่นเหวินคุกเข่าเนื้อตัวสั่นอยู่ข้างๆ ข้าก็นั่งอยู่บนพรมขนแกะหนาๆ บนพื้น มองเขาอย่างทึ่มทื่อ คาดเดาไปว่าใช่จะถูกหวดก้นอีกหรือไม่

“จะยังไม่พูดถึงเรื่องขโมยลูกกลอนเซียนมีโทษถึงตาย เจ้ารู้ถึงความน่าอับอายขายหน้าของการลักขโมยหรือไม่!” เทพปี้ชิงตวาดถามข้า

ข้าสั่นศีรษะ แสดงท่าทีไม่รู้

เทพปี้ชิงถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ถามต่อ “เจ้ารู้หรือไม่ หากไม่ใช่สิ่งของของเจ้าก็ไม่ควรหยิบเอามาตามใจชอบ”

“แต่…” ข้าพยายามครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยถาม “เพราะอะไรจึงหยิบไม่ได้…”

เทพปี้ชิงถอนหายใจถามขึ้น “เหมียวเหมียว เจ้าชอบอะไรมากที่สุด”

“ปลา!” ข้าตอบเสียงดัง คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “ข้ายังชอบอาจารย์ ชอบอิ๋นจื่อ หวาวา พี่ชาย เสือ เสี่ยวหลิน!”

เทพปี้ชิงผ่อนคลายสีหน้าลง เขายืนขึ้นมา เดินมาที่ข้าและถาม “ถ้าใครขโมยปลาที่เจ้าชอบไป เจ้าจะเสียใจหรือไม่”

“เสียใจ! ข้าจะต้องกัดเขาให้ตาย!” ข้าตอบโดยไม่ต้องคิด

“เจ้าเอาของที่คนอื่นชอบไป คนอื่นก็ต้องกัดเจ้าให้ตายเช่นกัน” เทพปี้ชิงค่อยๆ โน้มน้าวไปตามลำดับอย่างมีขั้นตอน