ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 3

‘สวัสดีครับ เหมียวเหมี่ยว สะดวกรับโทรศัพท์หรือเปล่า’

เหมียวเหมี่ยวย่นคิ้ว กลอกตาครุ่นคิดอยู่เป็นนานสองนานก็คิดไม่ออกว่าเป็นใคร จึงถามอีกฝ่ายกลับไป

‘คุณเป็นใครคะ?’

ผ่านไปสักพัก เหมียวเหมี่ยวถึงได้รับการตอบกลับ

‘คนที่คืนร่มให้คุณเมื่อคราวก่อน ผมชื่อฟางไหลหยาง คุณเซฟเบอร์ผมเอาไว้ก็ได้’

เหมียวเหมี่ยวมองข้อความด้วยความตกตะลึงอยู่เนิ่นนาน แล้วจึงเซฟเบอร์โทรศัพท์อย่างเงียบๆ ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าเซฟไปทำไมก็ตาม

เหมียวเหมี่ยวเพิ่งจะเซฟเบอร์เรียบร้อย มือถือก็ดังขึ้นมาอีกรอบ เธอเพิ่งจะเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าเป็นเสียงร้องของเจ้าเหมียวเสี่ยวทู่ พอเสียงนี้ดังขึ้น เสี่ยวทู่ก็เงยหน้าขึ้นกระดิกหูไปมาแล้วขานรับ “เหมียว…”

เหมียวเหมี่ยวลูบหัวของมันพลางกดรับสายด้วยความจนใจ “สวัสดีค่ะ คุณฟาง”

“สวัสดีครับ คุณเหมียว” เหมียวเหมี่ยวจำเสียงของฟางไหลหยางได้อย่างแม่นยำ น้อยนักที่เธอจะได้ฟังเสียงที่ตรงกับความชื่นชอบของตัวเอง แม้เธอจะไม่อยากพัวพันกับคนแปลกหน้ามากนักก็ตาม

“คุณเหมียว ขอโทษที่โทรมารบกวน ผมมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้องคุณน่ะครับ” ฟางไหลหยางสอบถามเธออย่างสุภาพ “คุณสะดวกหรือเปล่าครับ”

เหมียวเหมี่ยวมุ่ยปาก เธอไม่เข้าใจเลย ตามหลักการแล้ว ถ้าไร้ผลประโยชน์ก็ไร้ซึ่งขโมย เขาคนนี้ไม่ได้ประโยชน์อะไรเสียหน่อย เหมียวเหมี่ยวยังคงใจคอไม่ค่อยดี เอ่ยถามว่า “เรื่องอะไรเหรอคะ”

น้ำเสียงของฟางไหลหยางเจือแววปรึกษาอย่างอ้อมๆ “คืออย่างนี้น่ะครับ อาทิตย์นี้ผมกับเพื่อนอีกหลายคนหารือกันเรื่องขับรถไปเที่ยวแถบชานเมือง แต่รถของผมดันมีปัญหาก็เลยเอาไปซ่อมอยู่ ตอนนี้มีรถไม่พอสำหรับทุกคน ผมเลยอยากจะจ้างให้คุณขับไปให้ได้หรือเปล่าครับ จ้างวันเดียว ค่าจ้างว่ามาได้เลย”

เหมียวเหมี่ยวอ้าปากค้าง เพราะผิดคาดจากที่คิดไว้ไปสักหน่อย “เอ่อ…ยืมรถคนอื่นก็ได้นี่คะ ทำไมถึงได้มาจ้างฉันล่ะ”

“ผมไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร จริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะต้องเป็นคุณหรอกครับ เพียงแต่ผมไม่เคยเรียกรถมาก่อนเลย คุณเป็นคนขับคนแรกที่ผมได้พูดคุยด้วย แล้วก็มีแค่เบอร์ติดต่อคุณคนเดียว อีกอย่างผมก็ประทับใจท่าทีสุภาพของคุณเหมียวน่ะครับ วางใจได้ว่าปลอดภัย คุณก็แค่ขับไปขับกลับรอบเดียว ระหว่างนั้นก็อยู่เที่ยวกับพวกเราก็ได้ ถือซะว่าเป็นการพักผ่อน รวมค่าน้ำมันกับอาหารกลางวัน คิดซะว่าได้หาเพื่อนเพิ่ม แบบนี้ได้รึเปล่าครับ” ตรรกะที่เขาพูดออกมาสมบูรณ์แบบ เงื่อนไขที่ให้ก็ช่างยั่วยวนใจ ประกอบกับน้ำเสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลของเขาแล้ว เหมียวเหมี่ยวเองก็หวั่นไหวอยู่บ้าง

เธอเม้มริมฝีปาก ถามด้วยความระมัดระวังทั้งยังเจือด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “ถ้างั้น…ค่าจ้าง…”

“ปกติวันนึงคุณหาเงินได้เท่าไหร่ครับ” ฟางไหลหยางถามเธอ

ปกติแล้วเหมียวเหมี่ยวทำงานบ้างไม่ทำบ้าง หนึ่งวันขับรถหกชั่วโมงก็เหนื่อยแทบขาดใจแล้ว หนึ่งวันหาเงินได้สองสามร้อยก็นับว่าเธอเอาจริงเอาจังแล้ว

เธอหน้าแดง คิดไว้ว่าบอกราคาเป็นสองเท่าของที่เคยได้ก็แล้วกัน “ประมาณ…ห้าหกร้อยได้ค่ะ…” นี่เพราะเรื่องหน้าตาของเธอล้วนๆ เลย

โชคดีที่ฟางไหลหยางไม่รู้ราคากลาง จึงเอ่ยออกมาอย่างใจกว้างว่า “ถ้างั้นผมให้ราคาเป็นสามเท่าก็แล้วกันนะครับ โอเคหรือเปล่า”

เหมียวเหมี่ยวเห็นว่าเขาซื่อขนาดนี้ หน้าก็พลันแดงซ่านลามไปถึงคอ เธอคว่ำตัวลงกับเตียงด้วยความละอายใจแล้วเอ่ยเสียงอ่อยว่า “ไม่ต้องมากขนาดนั้นหรอกค่ะ…หนึ่งพันก็พอแล้ว…”