ทดลองอ่าน แสนชัง นิรันดร์รัก บทที่ 5-บทที่ 6

ม่านหน้าเตียงซึ่งรวบเก็บไว้ด้านข้างเกี่ยวกับตะขอทองทิ้งตัวห้อยชายลงมาอย่างสงบนิ่งอยู่สองฝั่งซ้ายขวา หมอนยวนยางและผ้าห่มสีแดงเข้มบนเตียงยังอยู่ในสภาพเดิม ในห้องอวลไปด้วยกระไอเย็นยะเยือกที่ชวนให้หนาวสะท้าน

หลังจากปราบปรามกบฏเจียงตูอ๋องได้ ตามระเบียบเขาต้องรายงานตัวต่อเบื้องบน แต่เพราะการเดินทางไปแคว้นฉางซาส่งผลให้ล่าช้าไปหลายวันแล้ว ตอนนี้จึงจำเป็นต้องเข้าเมืองหลวงโดยด่วน

หลายปีนี้ชายหนุ่มกลับเรือนน้อยครั้งนัก เมื่อคิดคำนึงถึงมารดาซึ่งครองตัวเป็นม่ายเขาก็รู้สึกผิดในใจอยู่มาก เมื่อออกจากแคว้นฉางซาหนนี้จึงตั้งใจกลับมาโดยเร็ว จะได้ปลีกเวลาอยู่เป็นเพื่อนนางเท่าที่จะทำได้ จากนั้นเตรียมตัวจากเรือนไปอีกหน กว่าจะกลับมาคราวหน้าก็ไม่รู้เป็นเมื่อไร ดังนั้นการเดินทางกลับหนนี้จึงเป็นไปอย่างรีบร้อนฉุกละหุก

ครั้นมาถึงเรือนในที่สุด เขาที่เร่งเดินทางติดๆ กันหลายวันก็รู้สึกเหนื่อยล้าอยู่บ้าง ขณะจะวางห่อสัมภาระลงแล้วผลัดอาภรณ์ พลันได้ยินเสียงเคาะประตูแผ่วเบาดังลอยมาจากด้านหลัง

เขาเปิดประตูออก

หญิงสาวผู้หนึ่งยืนถือเชิงเทียนในมืออยู่นอกห้อง รูปโฉมงามเฉิดฉัน เรือนผมดำเงางามแผ่สยาย มีผมส่วนหนึ่งห้อยพาดมากลางอก บนไหล่คลุมเสื้อคลุมกันหนาวสีเขียวสดไว้ คอเสื้อแบะหลวมเผยให้เห็นสาบเสื้อตัวในสีแดงอมชมพู

ดูท่าทางนางเหมือนเพิ่งลงจากเตียงอย่างไรอย่างนั้น

พอเห็นเขาปรากฏกายอยู่ที่นี่ ใบหน้านางก็เผยความดีอกดีใจ สองตาเป็นประกายยามเรียกขานว่า “พี่เขย”

สตรีนางนี้ก็คือหลิงเฟิ่งจากสกุลชี

เซี่ยฉางเกิงชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนเบนสายตาไปมองห้องเล็กด้านข้างที่เชื่อมถึงกัน

ประตูบานนั้นอ้าออกครึ่งหนึ่ง

เห็นชัดว่านางน่าจะออกมาจากห้องเล็กห้องนี้

“เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินเสียงแว่วๆ จากห้องนี้ก็เลยลุกลงมาดูสักหน่อย ไม่นึกเลยว่าจะเป็นพี่เขยกลับมาแล้ว…”

นางหยุดเว้นจังหวะ กลอกตามองด้านในแวบหนึ่ง

“ฮูหยินคงกลับมาพร้อมกับพี่เขยกระมังเจ้าคะ”

เซี่ยฉางเกิงไม่เปล่งเสียงตอบ

หญิงสาวดูคล้ายจะมองออกแล้วเช่นกันว่ามู่ซื่อมิได้กลับมาด้วยกัน นางละล้าละลังเล็กน้อย ก่อนกล่าวต่อ “ในห้องคงหนาวกระมัง คนในเรือนไม่รู้ข่าวว่าพี่เขยจะกลับมาราตรีนี้เลยมิได้เตรียมการใดๆ ไว้ พี่เขยรีบเข้าไปสิเจ้าคะ ข้าจะจุดเตาผิงให้ท่านอุ่นกายก่อน” ว่าแล้วก็กุลีกุจอจะเข้าห้อง

“เจ้าย้ายมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไรหรือ”

เซี่ยฉางเกิงไม่เปิดทางให้ เขาเอ่ยถามนาง