“มีเรื่องหนึ่งท่านยังไม่รู้ แต่ข้าไม่อยากปิดบังท่านอีกแล้ว”
มู่ฝูหลันหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง
“ข้าเคยมีบุรุษอื่น มิใช่หญิงบริสุทธิ์แล้ว”
น้ำเสียงของนางราบเรียบเสมือนพูดเรื่องปกติธรรมดาเหลือเกิน
หางตาของเซี่ยฉางเกิงกระตุกเบาๆ ทีหนึ่ง ในดวงตาเผยรอยขุ่นเคืองฉับพลัน
นางกลับผลิยิ้มคล้ายไม่รับรู้กระนั้น ดวงหน้าแต้มรอยยิ้มงามล้ำเหลือ ท่าทางไม่อนาทรร้อนใจแต่อย่างใด
“ข้าได้ยินว่าเพื่อปณิธานยิ่งใหญ่ บุรุษสามารถทนอัปยศมุดลอดใต้หว่างขาได้ ท่านพี่เซี่ย ข้าบอกความลับส่วนตัวที่กระทั่งบิดามารดาและคนในครอบครัวก็ยังไม่ล่วงรู้นี้ของข้าให้ท่านทราบโดยไม่ปิดบังใดๆ อีกต่อไป ถ้าท่านเห็นอกเห็นใจไม่ถือสาแม้แต่เรื่องนี้ได้ ทั้งยังยอมให้ข้าเป็นสะใภ้ของสกุลเซี่ย ดูแลปรนนิบัติมารดาของท่าน ข้าก็จะตามท่านกลับไปโดยไม่โต้แย้งอีก” ว่าแล้วก็เดินผ่านหน้าเขากลับไปที่ตั่งคนงามตัวนั้นแล้วขึ้นไปนั่งพับขาทั้งสองข้างเอนหลังพิงที่เก่า เชิดคางน้อยๆ แลมองเขาด้วยท่าทางเดียวกับตอนแรกที่เขาเพิ่งเข้ามา
ในห้องเงียบกริบ เงียบราวกับได้ยินเสียงเข็มตกกระทบพื้นได้
เซี่ยฉางเกิงยืนอยู่กับที่ชั่วครู่ พลันย่างก้าวเข้าไปหานาง
เขาเดินไปถึงหน้าตั่ง เพ่งมองมู่ฝูหลันด้วยสายตาปึ่งชา โน้มตัวยื่นมือข้างหนึ่งไปที่ชายกระโปรงสีแดงทับทิมของนาง
นางนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิมพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ
คลับคล้ายไอเย็นยะเยือกรุกล้ำเข้ามาทางใต้ชายกระโปรงระลอกหนึ่งทันใด
เนื้อตัวนางแข็งเกร็ง สันหลังเย็นวาบ
ในเสี้ยวขณะนี้เอง ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด มู่ฝูหลันกลับปล่อยความคิดล่องลอยกลับไปยังราตรีหนึ่งในอดีตนานแสนนานที่ตนลืมเลือนไปแล้ว
ม่านฝนสารทฤดูห่มทิวเขา เทียนแดงริมหน้าต่างทิศประจิม ค่ำคืนนั้นสามีในฝันที่เฝ้ารอทุกลมหายใจกลับเรือนมาแล้วในที่สุด
ดูเหมือนเขาชื่นชอบเรือนร่างงดงามและกิริยาท่าทางอ่อนหวานนุ่มนวลของนางอย่างยิ่ง หลังสุขสมเขาไม่ได้นอนหลับในทันที ยังคงกอดนางไว้ในวงแขนอย่างรักใคร่ทะนุถนอมต่อไป
เป็นที่พึงใจของสามีได้ นางทั้งเอียงอายทั้งปลาบปลื้ม
นางรู้ว่าเขาจำหน้าตนเองไม่ได้ แต่ก็อยากให้เขาจดจำการพบกันครั้งแรกของทั้งคู่ นางอิงแอบในอ้อมแขนเขา รวบรวมความกล้าเล่าให้เขาฟังว่าตอนฤดูใบไม้ผลิสามปีก่อนที่ข้างต้นสนเก่าแก่บนเขาจวินซาน เขาเคยผ่านทางมาช่วยลูกนกที่พลัดตกหน้าผาตัวหนึ่งขึ้นมา
เป็นที่ประจักษ์ชัดว่าเขาลืมเลือนเรื่องนั้นไปแล้วสนิทใจ เขางุนงงชั่วครู่ถึงนึกขึ้นได้
เขาคลายยิ้มบอกกับนางว่าวันนั้นเขาไปเยี่ยมคารวะเฒ่าโอสถ คิดไม่ถึงว่าสาวน้อยที่ได้พบตอนลงเขาจะเป็นธิดาอ๋องของแคว้นฉางซา ที่แท้เขาเคยเห็นหน้านางตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
เสียงกล่าวตอบของสามีหาได้ตื่นเต้นสนใจดั่งที่นึกภาพไว้ ทำให้นางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ยามที่นางซบหน้าบนแผงอกรับฟังเสียงหัวใจเต้นทรงพลังของเขา ใจนางก็ท่วมท้นไปด้วยความสุขและอิ่มเอมเปรมปรีดิ์
ช่างบังเอิญได้พานพบ กลับเป็นผู้สบใจข้า
พานพบกันบังเอิญนัก ครองรักกันจนแก่เฒ่า
ยังมีอะไรเทียบได้กับเรื่องดีงามนี้
นางวาดหวังและเชื่อมั่นเต็มอกว่านับจากนี้ นางกับพี่เซี่ยของนางจะรักใคร่ให้เกียรติกันไปตราบผมเผ้าหงอกขาว