ทดลองอ่าน โจรหญิงอย่ามาเย้า บทที่ 3-บทที่ 4

“ท่านพ่อต้องระวังหน่อยนะเจ้าคะ” กวนอวิ๋นซีจงใจเอ่ยด้วยความห่วงใย

กวนปังถลึงตาจ้องนางแวบหนึ่งอย่างดุดัน ฟังสิ นางพูดอะไรของนาง อยู่ต่อหน้าว่าที่สามี นึกไม่ถึงว่าจะเอ่ยวาจาตรงไปตรงมาเช่นนี้ นี่นางจงใจหรือ

กวนอวิ๋นซีเพียงกะพริบตาอย่างใสซื่อที่โดนบิดาถลึงตาใส่ นางแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

ฉู่เหิงจือยิ่งเผยยิ้มกว้างขึ้น “ดูท่าน้องอวิ๋นซีคงจะหายดีแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็สามารถออกไปล่องทะเลสาบได้ ช่างประเสริฐโดยแท้”

กวนอวิ๋นซีมองเขาราวกับเห็นผี “ล่องทะเลสาบ? เอ่อ…กลางวันแสกๆ เช่นนี้จะดีหรือเจ้าคะ”

ความหมายจากวาจานั้นคือ ‘คุณชาย…ท่านจะออกไปทั้งๆ ที่ยังมีรอยช้ำอยู่บนใบหน้าหรือ ไม่กลัวจะเสื่อมเสียชื่อเสียงคุณชายผู้สูงศักดิ์หรืออย่างไร’

กวนปังกระแอมกระไอเสียงหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ในเมื่อพี่ฉู่มาเชิญเจ้าไปล่องทะเลสาบด้วยกัน เจ้าก็ควรออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”

กวนอวิ๋นซีเลิกคิ้ว มองไปทางกวนปังแวบหนึ่ง เห็นอีกฝ่ายส่งสายตาให้นางเป็นเชิงบอกให้ตกลง แล้วมองไปทางฉู่เหิงจืออีกคราก็เห็นเขาอมยิ้มอยู่ตลอดด้วยสีหน้าจริงใจ

นี่คืองานเลี้ยงที่ประตูหงเหมินหรือ

นางแย้มยิ้มแล้วย่อกายคารวะ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ข้าจะปฏิเสธความหวังดีของพี่ฉู่ได้อย่างไร ดังนั้นข้าขอตัวกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะเจ้าคะ”

ฉู่เหิงจือยิ้มแย้มตอบ “เชิญน้องอวิ๋นซีตามสะดวก พี่จะรอน้องอยู่ตรงนี้”

นางเผยยิ้มด้วยความรักลึกซึ้ง เขาก็ยิ้มแย้มอย่างออกนอกหน้า ดูคล้ายทั้งสองมีใจต่อกัน ไม่มีปมเรื่องการถอนหมั้น สองตระกูลเป็นเหมือนในช่วงเริ่มแรกราวกับไม่เคยฉีกหน้ากันมาก่อน

กวนอวิ๋นซีกลับเรือนไปเปลี่ยนอาภรณ์สำหรับออกไปข้างนอก หลังจากแต่งกายเกล้าผมเรียบร้อยแล้วนางก็เดินไปยังเรือนหลัก รถม้าจอดรออยู่ในลานบ้านรอให้นางขึ้นไป

ครั้นกวนอวิ๋นซีปรากฏกาย ฉู่เหิงจือยืนมือไพล่หลังรออยู่ที่ระเบียงหน้าประตูห้องโถง พอเห็นโฉมงามที่แต่งกายทำผมเรียบร้อย แววตาที่อมยิ้มนั้นก็ดูลึกล้ำราวท้องทะเล แสงดาวที่ประดับอยู่ตรงกลางนั้นสะท้อนเพียงแต่เงาของนาง

“น้องอวิ๋นซีงดงามยิ่งนัก” เขากระซิบเอ่ยชม

กวนอวิ๋นซีถือผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือ เอ่ยอย่างเหนียมอาย “พี่ชายชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ”

กวนปังมองดูคนทั้งคู่ก็รู้สึกพอใจอย่างที่สุด เขาลูบหนวดเคราและพยักหน้ายิ้มๆ ทว่าก็นึกอะไรขึ้นมาได้จึงขมวดคิ้วมุ่น

“จิ่นเซียงเล่า”

กวนปังตีหน้าขรึม คุณหนูจะออกจากบ้าน สาวใช้ก็ต้องคอยติดตาม ใครจะไปนึกว่ายังไม่เห็นแม้แต่เงา