ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 1

“เมื่อกี้พวกแกไม่อยู่กัน พี่เมฆซีเนียร์เราน่ะมาหา แกทำงานอยู่ที่นี่ไง แกมาเล่าให้ฟัง”

ไตรภพเล่าอย่างเรียกร้องความสนใจจากเพื่อน จิรสินนั่งมองนิ่งๆ อย่างขำๆ

“แล้วไงอีกไตวาย”

นลินถามอย่างตื่นเต้นไปด้วย หากก็ยังไม่วายแกล้งเรียกชื่อเพื่อนผิดๆ

“พอเลยไอ้รินน้ำ ไม่เล่าแล้วเว้ย”

เพื่อนทำงอน นลินหัวเราะลั่น

“หัวก็ยังไม่ล้าน ทำไมใจน้อยแล้ววะ จะเล่าไม่เล่า”

แล้วไตรภพก็ทนความอยากเล่าไว้ไม่ไหว เริ่มเปิดปากพูดอีกครั้ง

“พี่เมฆเขาบอกว่าที่นี่น่ะเฮี้ยนมาก โดยเฉพาะนี่เลย เจ้าแม่ตะเคียนทอง”

เขาพยักหน้าไปทางต้นไม้ใหญ่ แล้วยังยกมือไหว้อย่างเคารพด้วย

“แล้วไงอีก”

“เขาบอกนะ วันดีคืนดีก็จะเห็นผู้หญิงสาวใส่ชุดไทยเดินออกมาจากต้นตะเคียน”

“สวยมั้ย” วรัทถามอย่างที่สงสัย

“สวยว่ะ เขาบอกว่าสวย”

“แล้วไงอีก แค่นี้เหรอ”

ปาลิตาถามขึ้นมาบ้าง ไตรภพรู้สึกเสียหน้ายิ่งนัก จึงพยายามจะค้นหาเรื่องมาเขย่าขวัญเพื่อนให้มากขึ้น โดยไม่ทันสังเกตถึงความเงียบแบบผิดปกติของขาโจ๋ประจำภาควิชา

“พี่เขาบอกนะ ที่บ้านพักพี่เขาน่ะมีเสาตกน้ำมันอยู่กลางบ้านด้วย แล้วตอนกลางคืนบ้านก็จะสั่นเหมือนมีใครมาเขย่า บางทีก็มีเสียงของปาเข้ามาที่ตัวบ้าน ที่หน้าต่าง…”

“แกไปทำอะไรให้ชาวบ้านเขาเกลียดหรือเปล่า คนเขาเลยมาขว้างของเอา”

วรัทขัดคออย่างไม่เชื่อถือ ไตรภพมองเขม่น

“ไม่เชื่ออย่าลบหลู่น่ะเว้ย แล้วอีกอย่างที่พี่เขาบอกได้ยินทุกคืนเลย เสียงผู้หญิงร้องไห้ พี่เขาก็เลยต้องกินเหล้าให้เมาแล้วหลับไปเอง ไม่งั้นนอนไม่ได้หรอก”

“หาเรื่องกินเหล้าล่ะสิไม่ว่า”

ปาลิตาว่ากลั้วหัวเราะไม่ได้เชื่อถือเท่าไหร่ เธอเหลียวมองเพื่อนสาว นลินนั่งเงียบผิดปกติ หน้าใสๆ ออกจะซีดขาวกว่าทุกครั้ง เธอมองอย่างประหลาดใจขยับปากจะถาม หากเสียงของไตรภพก็ดังขึ้นเขย่าขวัญเพื่อนก่อน

“เออ ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ พี่เขาเล่าอีกน่ะเว้ย ที่บ้านพักนี่น่ะ”

เสียงของไตรภพทำเอาเพื่อนทุกคนหันมองตัวเรือนพักที่ก่อสร้างด้วยไม้ อายุเกือบร้อยปีเป็นตาเดียวกัน

“เฮ้ย ไตร หยุดเถอะ”

เสียงใครบางคนปรามขึ้นเบาๆ หากไตรภพติดลมบนเสียแล้ว

“ยามของที่นี่นะ เคยมานั่งเฝ้ายามอยู่ตรงบันไดหน้าบ้านนี่ล่ะ แล้วอยู่ๆ ก็วูบไปเลย ตื่นเช้ามาอีกที ไม่รู้ว่าตัวเองมานอนกลิ้งอยู่หน้าบ้านได้ยังไง แล้วมีอีกนะ จำสะพานขาวๆ ที่เชื่อมระหว่างที่นี่กับศูนย์ฯ ทางด้านหน้าได้มั้ย”

“อือ จำได้ เป็นสะพานข้ามคลองใช่มั้ย”

วรัทพยักหน้ารับ ลมรอบๆ เริ่มแรงจนขนที่แขนชักจะลุกตั้ง