ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

“งานหลักก็ให้อาหารปลาในกระชังนะน้อง เตรียมอาหารก่อนเลย โน่น เอาปลาเป็ดนั่นมาหั่น”

เทพชี้ไปยังกองปลาหลังเขียวที่ถูกแช่เย็นจนแข็ง ซึ่งเป็นปลาที่พวกเธอแบกมาจากศูนย์ฯ นั่นเอง ปลาเป็ดที่เอ่ยถึงก็คือปลาหลากชนิดที่ไม่ได้ขนาดตามตลาดต้องการ แต่ดันติดขึ้นมากับอวนลากของชาวประมง ซึ่งปลาเหล่านี้โดยมากจะนำไปเป็นอาหารเป็ดอาหารไก่ ก็เลยถูกเรียกรวมๆ ว่าปลาเป็ดปลาไก่ แต่ก็มีบางทีเช่นกัน ที่จะถูกนำไปเข้าโรงงานทำเป็นลูกชิ้นปลาออกมาขาย

“หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ นะน้อง เสร็จแล้วก็เอาไปชั่ง ไปดูในสมุดที่เขาจดไว้นั่นล่ะ ว่ากระชังหนึ่งให้ปลากี่โล อ้อ ต้องดูด้วยนะว่ากระชังไหนให้ปลาเป็ด กระชังไหนให้อาหารเม็ด”

“ทำการทดลองอยู่หรือคะ”

ปาลิตาถามอย่างสนใจ เทพพยักหน้ารับ

“ดูการเจริญเติบโตน่ะ ดูว่าอันไหนมันทำให้ปลาเจริญเติบโตดี เขาเรียกว่าอะไรน้า…”

“อัตราแลกเนื้อค่ะ” นลินช่วยตอบ

“นั่นล่ะ ไปแยกย้ายกันทำงานได้ มีอะไรก็ถามพี่หรือถามกล้าก็ได้นะ”

“ครับผม”

ทั้งสามคนตอบรับพร้อมเพรียง เทพเดินเข้าไปนอนฟังเพลงต่อในห้องห้องเดียวของกระท่อมกลางทะเลนี้ ซึ่งจะเรียกว่าเป็นห้องสารพัดประโยชน์ก็ว่าได้ เพราะเป็นตั้งแต่ห้องครัวจนถึงห้องนอน

วรัทรับหน้าที่เป็นมือมีดหั่นปลา ส่วนนลินรับหน้าที่เป็นคนแกะปลามาวางเรียงให้เพื่อนหั่น ปาลิตาเป็นคนรวบเอาเนื้อปลาที่ถูกหั่นแล้วใส่ถัง เตรียมจะยกไปให้เจ้าปลาตัวใหญ่ที่ว่ายรอในกระชัง ทั้งหมดทำงานด้วยความสนุกสนาน ไม่ได้สนใจกับกลิ่นคาวของปลาที่ค่อนข้างแรงเลย

เลยเที่ยงไปเพียงนิดเดียว งานหลักบนกระชังก็เสร็จสิ้น พี่ๆ ที่กระชังหุงข้าวทำกับข้าวไว้รอนิสิตฝึกงานทั้งสามเรียบร้อย

“มีปลากะพงทอดด้วย ตัวเมื่อกี้หรือเปล่าพี่ ที่มาว่ายๆ อยู่บนผิวน้ำน่ะค่ะ”

นลินถามหลังจากชะโงกหน้าดูกับข้าวที่วางเรียงหอมน่ากิน

“ตัวนั้นล่ะ ใกล้จะตายแล้ว เลยช่วยสงเคราะห์หน่อย”

กล้าตอบหน้าตาเฉย นลินทรุดลงนั่งขัดสมาธิบนพื้นอย่างทะมัดทะแมง เพื่อนๆ พากันนั่งตาม เทพตักข้าวส่งให้น้องๆ

“แล้วนี่หอยแมลงภู่ที่กระชังนี้หรือครับ”

วรัทถามถึงหอยแมลงภู่ต้มหม้อใหญ่ เมื่อครู่ยังแอบไปยกพวงหอยที่ถูกผูกแขวนอยู่บนสะพานแคบนั่นดูด้วยความอยากกินกับนลินอยู่เลย พอมาถึงก็ได้กินสมใจ

“ก็นั่นล่ะ”

“เมื่อกี้เห็นเพรียงเกาะเยอะเหมือนกันนะคะ”

“ปีนี้เพรียงเยอะหน่อย หอยเลยไม่ค่อยโต แต่ปกติเพรียงไม่เยอะอย่างนี้หรอกนะ”

เทพเล่าอย่างอารมณ์ดี แล้วเริ่มลงมือกินข้าวกลางวัน โดยมีเด็กๆ ร่วมวงด้วยอย่างไม่เคอะเขิน

“ปกติพี่นอนค้างที่นี่ทุกวันหรือคะ”

“ไม่หรอก ผลัดกันแล้วแต่ใครเป็นเวร”

“แล้วหน้าพายุต้องนอนเฝ้ามั้ยพี่” นลินถามอย่างสงสัย

“ไม่ต้อง พายุมาก็หลบขึ้นฝั่งหมด”

“อ้าว… แล้วพวกปลาพวกหอยล่ะพี่”

“ก็ต้องปล่อยน่ะสิ หน้าพายุออกเรือยังไม่ได้เลยน้อง”

“แล้วไม่มีใครมาขโมยหรือพี่”

“โดยปกติไม่มีนะ”

“แล้วโดยไม่ปกติล่ะพี่”

ตัวเจ้าปัญหาก็ยังหาปัญหามาถามจนได้ เทพหัวเราะ

“ถ้าโดยปกติไม่มี โดยไม่ปกติก็ต้องมีสิ”