ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

นลินพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ หลังจากอาหารมื้อนั้น นิสิตทั้งสามก็อุทิศตัวช่วยล้างถ้วยล้างชาม ซึ่งวิธีการล้างก็ไม่ยากเท่าไหร่นัก นอกเสียจากว่าน้ำจืดมีน้อยต้องขนมาจากบนฝั่ง เลยต้องล้างขั้นแรกและขั้นที่สองในน้ำทะเล แล้วขั้นสุดท้ายค่อยใช้น้ำเปล่าล้างกลั้วอีกที

“เดี๋ยวทำอะไรต่อพี่”

วรัทถามเมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ไม่ว่าจะล้างถังใส่ปลาหรือเก็บกวาดต่างๆ เทพมองหน้าน้องๆ แล้วยิ้ม

“นอน”

“อะไรนะพี่” นลินอุทานอย่างแปลกใจ

“ก็นอนกลางวันไง พักผ่อน งานบนกระชังมีเท่านี้ล่ะ นอนพักหรือจะนั่งเล่นก็ตามใจ แล้วก็รอเวลากลับเท่านั้นเอง”

กล้าช่วยขยายความ หนุ่มสาวหันมองหน้ากันก่อนยิ้มออกมาอย่างยินดี แล้วเดินไปนั่งห้อยเท้าลงไปในน้ำทะเลเล่นอย่างร่าเริง เทพมองแล้วส่ายหัวยิ้มๆ

“อย่าไปนั่งห้อยเท้าอย่างนั้นในกระชังนอกสุดโน่นล่ะ” กล้าตะโกนเตือน

“ทำไมล่ะพี่”

“ก็กระชังโน้นมันมีฉลามอยู่น่ะสิน้อง”

พี่ตอบพร้อมเสียงหัวเราะ มองหน้าแหยๆ ของทั้งสามคนแล้วก็อดขำไม่ได้

พื้นน้ำสีเขียวที่อาจจะไม่สวยเท่าพื้นน้ำทะเลทางฝั่งอันดามันใสกระจ่าง ปลาหลากสีว่ายเข้าหาร่มเงาของตัวบ้าน วรัทล้มตัวลงนอนหลบเงาแดดที่แผดแสงกล้าอย่างแสนสุข ปาลิตานั่งมองฟ้ามองน้ำมองทะเลมองปลาด้วยความเพลิดเพลิน ส่วนนลินก็นั่งเตะเท้าในน้ำทำลายความสงบเพื่อน สายตาก็มองสอดส่องไปยังกระชังอื่นๆ ที่อยู่ไม่ห่างกันเท่าใดนัก เรือลำเล็กๆ กำลังแล่นตรงไปจอดที่กระชังฟากโน้น คนขับเรือหน้าคุ้นตา เธอเขม้นมอง ก่อนจะหันมาสะกิดถามเพื่อน

“นั่นพี่เมฆใช่มั้ยตา”

ปาลิตาหันมองตามมือที่เพื่อนชี้ ชายหนุ่มร่างสูงผิวคล้ำจัดกำลังขับเรือที่มีคนโดยสารเป็นชายหนุ่มอีก 2 คนเข้าจอดเทียบที่กระชังใหญ่ตรงโน้น

“อือ ใช่”

สิ้นคำเพื่อน นลินก็ลุกพรวดขึ้นโบกมือโวยวายเรียกรุ่นพี่ทันที

“พี่เมฆ พี่เมฆ พี่เมฆสุดหล่อ”

เพราะคำสุดท้ายนั่นล่ะมั้ง ที่ทำให้คนขับเรือหันมามอง ชายหนุ่มป้องตามองหน้าคนเรียก แม้จะอยู่ค่อนข้างไกล หากเพราะเสียงเรียกและท่าทางที่เป็นเอกลักษณ์ของหญิงสาว ก็ทำให้ชายหนุ่มเดาได้ไม่ยากว่าเป็นใคร

“ไอ้ลินหรือวะนั่น เฮ้ย รอเดี๋ยว เดี๋ยวจะรีบแจวไป”

เขาตะโกนตอบกลับมา แล้วเบนหัวเรือจอดเทียบกระชังใหญ่ให้คนบนเรือก้าวขึ้นไปก่อน แล้วถึงค่อยติดเครื่องเรือพุ่งตรงเข้ามาจอดอย่างเร็วที่กระชังนี้ แรงจอดทำเอาคนหลับสบายสะดุ้งตื่นแทบตกจากกระชัง วรัทลืมตามองอย่างงงๆ

“จะพังกระชังหรือไง เมฆ”

เสียงเทพดังมาจากในตัวกระท่อม เมฆหัวเราะเบาๆ

“โทษทีพี่ เครื่องมันแรงครับ พี่เทพยืมตัวน้องๆ หน่อยนะ”

เขาเอ่ยขออนุญาต

“เอาไปเหอะ พาไปดูงานหอยมุกก็ได้ ดีกว่านอนอยู่เฉยๆ”

เสียงยังดังตอบมาจากข้างใน เมฆหันมายักคิ้วให้น้องๆ กวักมือเพียงนิดเดียว คนทั้งสามก็กระโดดลงเรือไปเรียบร้อย