ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 4-บทที่ 5

– บทที่ 5 –

เสียงกีต้าร์เหงาๆ ดังมาตามสายลมที่เจือด้วยกลิ่นไอของทะเล ปาลิตากับนลินที่ออกมาเดินเล่นรับลมเย็นๆ หลังพระอาทิตย์ตก หันมองหน้ากันก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ ด้วยอยากรู้ว่าใครเป็นต้นเสียง บนโขดหินริมทะเลที่เมื่อครู่ถูกบดบังไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ร่างสูงของเด็กหนุ่มนั่งเล่นกีต้าร์ไปเรื่อยๆ ไม่เป็นเพลง นัยน์ตาคมเหม่อลอยจับจ้องไปยังปลายขอบฟ้าที่เหลือเพียงแสงสีส้มจากพระอาทิตย์ที่ลับหายไป ปาลิตาชะงักเท้านิ่งเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ เธอกำลังจะหันหลังกลับไปทางเดิม หากนลินกลับคว้าข้อมือเล็กไว้มั่น แล้วทั้งลากทั้งจูงให้เพื่อนเดินตาม คนที่นั่งอยู่ก่อนเหมือนจะรับรู้ถึงตัวตนของผู้มาเยือน เขาหันมองมาทางคนทั้งคู่ ก่อนจะคลี่ยิ้มที่ทำให้ลมหายใจของใครบางคนสะดุดไป

“พี่ลิน พี่ตา เดินเล่นหรือครับ”

รุ่นน้องทัก นลินส่งยิ้มอย่างเปิดเผยตามแบบฉบับไปให้ ส่วนปาลิตาก็ได้แต่หลบหน้าไม่ยอมสบตาใครเสียที

“เดินเล่นแล้วได้ยินเสียงกีต้าร์ นึกว่ามีนางเงือกยุคใหม่มาเล่นกีต้าร์แถวนี้”

เตชัสหัวเราะกับคำพูดของรุ่นพี่ เขาขยับที่ให้หญิงสาวทั้งสองนั่ง

“เอางั้นเลยนะพี่ แล้วพี่วรัทล่ะครับ”

“นอนพักผ่อนก่อนกินข้าว”

นลินบอกถึงกิจวัตรประจำวันของเพื่อนตัวอวบ เตชัสพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“น้าเภบอกแล้วใช่มั้ยครับ ที่บ้านใหญ่จะทานข้าวเย็นกันตอนประมาณทุ่มครึ่ง”

เขาถาม เนื่องเพราะที่นี่เป็นเกาะ และพวกนลินมาฝึกงานประมาณเดือนเดียว เภตราจึงตัดปัญหาเรื่องอาหารการกินไปให้แม่ครัวของบ้านใหญ่เป็นคนจัดการแทน

“บอกแล้ว เตเล่นกีต้าร์ต่อสิ พี่จะฟัง เพื่อนพี่ก็จะฟัง…ใช่มั้ย ตา”

เธอหันมาถามเพื่อน ปาลิตาเงยหน้าสบตาเตชัสได้เพียงวินาทีเดียวแล้วก็ต้องหลบตา เด็กหนุ่มเองก็ไม่อาจสบตารุ่นพี่ได้ นัยน์ตาคู่คมเลยจับอยู่ที่หน้าของนลินเท่านั้น นลินลอบถอนหายใจ หากไม่สงสารเพื่อนมากขนาดนี้ เธอก็ว่าจะจับหน้าเพื่อนให้มามองหน้าไอ้เด็กหนุ่มยิ้มสวยคนนี้ตรงๆ ให้หมดเรื่องหมดราวไปเสียเลย

“ผมเล่นไม่เก่งหรอกพี่ เล่นไม่เป็นเพลงด้วยซ้ำไป นี่ก็กีต้าร์น้าเภเขา”

“เหรอ น่าเสียดายนะ พี่ว่าจะขอเพลงแด๊นซ์มันๆ ซะหน่อย”

นลินพูดหน้าตาเฉย เตชัสหัวเราะก่อนจะยื่นกีต้าร์ส่งมาให้คนที่นั่งเงียบคล้ายกับลืมเอาปากมา

“ได้ข่าวว่าพี่ตาเป็นมือกีต้าร์ไม่ใช่หรือครับ ลองเล่นให้ฟังหน่อยสิ”

ปาลิตานิ่งอึ้งไปด้วยความคาดไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะหันมาพูดกับตัวเองตรงๆ นลินต้องสะกิดเพื่อนแรงๆ เสียที ปาลิตาเลยเอื้อมมือไปรับกีต้าร์มาได้

“ขอเพลงเพราะๆ นะตา เอาให้เข้ากับบรรยากาศ ฟ้าสวยๆ ทะเลใสๆ เสียงคลื่นเพราะๆ แบบนี้น่ะ”

นลินร้องขอ เตชัสส่งยิ้มให้กำลังใจ ปาลิตาเริ่มลงมือเล่นกีต้าร์อย่างคนที่ชำนาญเครื่องดนตรีชนิดนี้มากว่าสิบปี เสียงหวานร้องคลอไปกับเสียงกีต้าร์ใสๆ เสียงที่ทำเอาใครบางคนชะงักฟังอย่างตั้งใจมากกว่าทุกคราว