ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 5

“จ้าวหนานเซียว คุณไม่ยอมกินข้าวดีๆ ป่วยแล้วยังจะปากแข็ง ยาหมดอายุแล้วก็ไม่รู้จักดู! ไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ หัดดูแลตัวเองให้ดียากนักหรือไง เลิกทำให้น้าเสิ่นเป็นห่วงสักทีได้ไหม”

จ้าวหนานเซียวประหลาดใจกับการได้คืบจะเอาศอกของเขา ตอนนี้ถึงกับกล้าใช้น้ำเสียงสั่งสอนแบบนี้คุยกับเธอ เธอกลับโมโหจนขำ

“พูดเหมือนว่าแม่ฉันสนิทกับคุณงั้นแหละ” เธอแดกดันไปประโยคหนึ่ง

“น้าเสิ่นทำไมจะไม่สนิทกับผมล่ะ เมื่อก่อนเธอไม่ใช่ว่าชอบชวนให้ผมไปกินข้าวที่บ้านเป็นประจำเหรอ”

จ้าวหนานเซียวไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนไปหลงตัวเองขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีแรงจะปะทะฝีปากกับเขาแล้วจริงๆ

เดิมเธอปวดศีรษะ เจ็บคอ ทั่วทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าอ่อนปวกเปียก ไม่สบายเลยแม้สักส่วนเดียว ตอนนี้คงเพราะถูกทำให้โมโหจึงยิ่งวิงเวียนศีรษะ พลันหูอื้อ รู้สึกเหมือนกำลังจะล้มคว่ำลงไปบนพื้น

“คุณเป็นอะไร!” เขารีบยื่นมือออกมาประคองเธอ

หญิงสาวถอยไปด้านหลัง หลังพิงประตูแล้วหลับตาลง รอให้อาการหน้ามืดหูอื้อผ่านพ้นไปก่อน ค่อยลืมตาขึ้นแล้วพูดกับเขา “พอได้แล้ว ฉันจะพักผ่อน คุณไปได้แล้ว”

“ผมจะพาคุณไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อย”

“ไม่ต้อง” จ้าวหนานเซียวปฏิเสธ

“เชื่อไหมว่าผมจะโทรหาน้าเสิ่นเดี๋ยวนี้”

สวีซู่ล้วงโทรศัพท์ออกมา ก้มหน้าค้นหารายชื่อ ไม่นานก็หาเจอแล้วเงยหน้าขึ้นมา “อย่าคิดว่าผมไม่กล้าโทร”

จ้าวหนานเซียวยังคงพิงประตู สองมือกอดอก จนกระทั่งดวงตาคู่งามเลิกจ้องตรง เพียงเสไปมองทางอื่นและก็ไม่พูดอะไร ริมฝีปากผุดรอยยิ้มเย็นชา

สวีซู่จ้องเธออยู่สักพักแล้วก็ใจอ่อน

“ก็ได้…ก็ได้ ผมไม่กล้า โอเคไหม” เขาเก็บโทรศัพท์ “แต่ว่าคุณต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลจริงๆ นะ เมื่อกี้คุณเกือบจะเป็นลมแล้ว” เขาขยับเข้ามาอีกนิด เริ่มโน้มน้าวเธออย่างโอนอ่อนผ่อนตาม

จริงๆ แล้วเธอไม่อยากไปโรงพยาบาล ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วมองกระเป๋าเดินทาง “ฉันจำได้ว่าในกระเป๋ายังมียาสำรองอื่นอีก ขอฉันหาหน่อย น่าจะยังไม่หมดอายุ…”

“คุณพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ ตัวเองกินยาบ้าอะไรก็ไม่รู้ ถ้ากินแล้วตายจะไปหาใคร”

จ้าวหนานเซียวฮึดฮัด หันหน้าไปมองอีกฝ่าย

“จ้องผมทำไม ผมไม่มีอะไรให้จ้อง!”

ขุนเขาสายน้ำแปรเปลี่ยนง่าย แต่นิสัยยากจะเปลี่ยน หลายวันก่อนยังเกือบนึกว่าเขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

เธออยากจะทุบเขานัก

“ไปให้พ้น” จ้าวหนานเซียวกัดฟัน เค้นคำลอดไรฟันออกมาประโยคหนึ่ง

“จ้าวหนานเซียว หรือว่าต้องให้ผมอุ้มคุณไปคุณถึงจะฟัง”

ดูเหมือนชายหนุ่มจะหมดความอดทนแล้ว

ประตูของห้องฝั่งตรงข้ามแง้มออก ผู้ชายคนหนึ่งโผล่หัวออกมาครึ่งเดียวแล้วมองมาทางนี้

“คุณจะไปไม่ไป?” เขาเดินมาทางเธอ

จากที่เธอรู้จักเขา จ้าวหนานเซียวไม่กังขาเลยสักนิดว่าต่อไปเขาจะใช้ไม้แข็งจริงๆ

เธอไม่สบายมากจริงๆ ศีรษะหนักอึ้งเท้าเบาหวิว ใจเต้นแรงลมหายใจกระชั้น คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็มองมาไม่หยุด

เธอยอมแพ้แล้ว

“ออกไป ฉันจะเปลี่ยนเสื้อ” หญิงสาวกระชับเสื้อคลุม พูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง

สวีซู่มองลงไปใต้ลำคอของเธอแล้วหันเดินออกไป