ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 2

ฟ้ามืดแล้ว จ้าวหนานเซียวกลับจากไซต์ก่อสร้างของสะพานใหญ่ไปยังที่พัก หลังจากปิดประตู เปิดสมุดโน้ตทำงาน อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู เธอจึงลุกขึ้นไปเปิดดู

“ผู้จัดการหยาง? มีอะไรคะ”

หยางผิงฝูเปลี่ยนท่าทีขาดความอดทนที่มีต่อเธอเมื่อสองวันก่อน ทั่วใบหน้าระบายยิ้ม ชี้เข้าไปข้างใน “วิศวกรจ้าว ผมเข้าไปได้ไหม”

จ้าวหนานเซียวเปิดประตูให้กว้างขึ้น หยางผิงฝูแทรกตัวเข้ามา ยิ้มพลางพูด “วิศวกรจ้าว เรียกผมว่าเหล่าหยางก็พอ เมื่อสองวันก่อนผมทำกิริยาไม่ค่อยดีกับคุณเท่าไหร่ ผมเสียใจมาก เป็นความผิดของผมเอง ตอนนี้มาขอโทษคุณ ผมเป็นคนหยาบกร้าน ไม่ค่อยอ่านหนังสือเท่าไหร่ คุณอย่าถือสาหาความกับผมเลยนะ” กล่าวจบก็โค้งตัวให้เธอ

จ้าวหนานเซียวห้ามไว้ “ไม่เป็นไร แต่ละฝ่ายก็มีหน้าที่ของตัวเอง ทุกคนต่างมีเรื่องลำบาก ฉันเข้าใจค่ะ”

“วิศวกรจ้าวช่างเข้าใจคนจริงๆ!”

หยางผิงฝูเอ่ยชมอีกสองสามคำ มองดูสถานที่ที่เธอพักแล้วก็ส่ายศีรษะ “วิศวกรจ้าว คุณเดินทางมาไกลเพื่อกำกับพวกเราทำงาน แล้วยังให้คุณพักในที่แบบนี้อีก ลำบากคุณจริงๆ ผมไม่มีวิธีแสดงออก สินน้ำใจเล็กน้อยนี้ไม่อาจแทนความเคารพได้ หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจ” กล่าวจบก็หยิบซองจดหมายออกมาซองหนึ่ง “…วิศวกรจ้าวคุณวางใจได้ ออกไปแล้วผมจะลืมทุกอย่างให้หมด คุณพักผ่อนเถอะ ผมไปแล้ว ไม่รบกวนคุณแล้ว” เขาวางของแล้วก็หมุนตัวตั้งท่าจะไป

สำนักงานใหญ่ของเครือเจจีกรุ๊ปอยู่ที่ปักกิ่ง มีความเกี่ยวข้องอย่างลึกซึ้งกับคุณตาของจ้าวหนานเซียว คุณตาของเธอไม่เพียงแต่เคยเป็นหัวหน้าวิศวกรของเครือ ประธานใหญ่ของเครือตอนยังหนุ่มก่อนที่จะเข้าเกณฑ์ทหารทางรถไฟก็เคยเป็นนักเรียนของคุณตา ตอนนี้คุณตาอายุมากแล้ว แม้จะออกจากงานแล้ว แต่ก็ยังเป็นที่ปรึกษาทางเทคนิคของเครืออยู่

เจจีเป็นคู่ค้าทางธุรกิจของสถาบันออกแบบมานาน หลายปีมานี้ทั้งสองฝ่ายได้ทำโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่ของประเทศร่วมกันไม่น้อย สำหรับบริษัทแห่งนี้จ้าวหนานเซียวย่อมไม่รู้สึกว่าเป็นคนอื่นคนไกล แค่คนงานของบริษัทในเครือเจจีกรุ๊ปที่อยู่ในสังกัดก็มีแสนกว่าคนแล้ว การมาก่อสร้างในสถานที่โดยปัจจุบันทันด่วนแบบนี้จึงว่าจ้างคนใต้สังกัด เลี่ยงไม่ได้ที่จะเกี่ยวโยงถึงความสัมพันธ์ทางผลประโยชน์บางอย่างของฝ่ายก่อสร้างที่เป็นเจ้าของหรือไม่ก็ผู้จัดเตรียมวัสดุอุปกรณ์

จ้าวหนานเซียวไม่ใช่มือใหม่ที่เพิ่งออกจากรั้วมหาวิทยาลัย การที่หยางผิงฝูมาหาตอนนี้ หญิงสาวก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายมาทำอะไร

“เดี๋ยวก่อน!”

เธอเรียกคนไว้ หยิบซองจดหมายส่งคืนไป “เหล่าหยาง เอากลับไปเถอะ”

หยางผิงฝูดูเหมือนจะคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว มือล้วงเข้าไปในอกเสื้อเหมือนจะหยิบมาเพิ่ม

จ้าวหนานเซียวพูด “ฉันยังคงยืนยันคำเดิม ทางฉันนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแผนได้”

หยางผิงฝูหยุดมือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ มองเธออยู่นาน ก่อนจะรับซองจดหมายคืนแล้วหันหลังจากไป

จ้าวหนานเซียวปิดประตูแล้วกลับไปนั่ง

ค่ำคืนล่วงไปช้าๆ

บริเวณรอบข้างเงียบสงบลง เสียงเอะอะโวยวายจากการเล่นไพ่ของวิศวกรที่พักอยู่ห้องตรงข้ามเงียบหายไปแล้ว ในหูแค่มีเสียงลมหวีดหวิวที่พัดอย่างบ้าคลั่งจากที่ไกลดังเข้ามาแว่วๆ