ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 2

จ้าวหนานเซียวนวดขมับสองข้างที่ปวดหนึบ ยืนขึ้นมาเตรียมจะต้มน้ำล้างหน้าแปรงฟันแล้วเข้านอน พลันได้ยินเสียงแปลกประหลาดเบาๆ ดังมาจากทางหน้าต่างจึงหันไปดู เห็นบนพื้นข้างหน้าต่างมีงูเลื้อยอยู่ตัวหนึ่ง

เธอไม่ได้เพิ่งมาไซต์ก่อสร้างเป็นครั้งแรก และก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พบเจองู แค่มองปราดเดียวก็รู้ว่าแม้งูตัวนี้จะหนังดำลายเขียว รูปลักษณ์น่าพรั่นพรึง แต่ชื่อสามัญคืองูไช่ฮวา** เป็นงูที่พบได้ทั่วไปตามชนบท ต่อให้คนถูกกัดก็เพียงเจ็บแผลเลือดออก ไม่มีพิษอะไร

หญิงสาวมองไปที่หน้าต่าง

อาคารเรียนเก่าโทรม กระจกหน้าต่างแตกไม่มีชิ้นดี วันนั้นตอนที่เข้ามาพัก เฉินซงหนานได้ช่วยตอกกระดานไม้ให้แล้วนำฟิล์มพลาสติกทึบแสงจากไซต์ก่อสร้างมาปิดทั้งหน้าต่างไว้ ทำเป็นม่านคลุม

เธอจำได้แม่นยำว่าได้ห่อฟิล์มพลาสติกไว้อย่างแน่นหนา ไม่มีจุดที่เป็นช่องโหว่ แต่ว่าตอนนี้มุมที่ไม่เตะตาทางซ้ายมุมหนึ่งกลับขาดออก และมีรูเล็กๆ รูหนึ่ง

จ้าวหนานเซียวไม่ส่งเสียงใดๆ หยิบแท่งเหล็กที่ใช้ยันประตูตอนนอนหลับขึ้นมา เล็งแล้วก็กดงูที่อยู่บนพื้น จากนั้นเดินไปที่ประตูแล้วเปิดออก

มีคนงานคนหนึ่งเกาะประตูกำลังฟังความเคลื่อนไหวข้างใน พอเห็นประตูเปิดออกแล้วมีเธอยืนอยู่หลังประตูก็สะดุ้งตกใจ หันหน้าแล้ววิ่งหนีไป

“หยุดนะ!” จ้าวหนานเซียวตะโกนคำหนึ่ง

คนงานหยุดฝีเท้าแล้วเดินคอตกกลับมา

“วิศวกรจ้าว ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่นอน ผมแค่ผ่านทางมาเฉยๆ เอ่อ ในห้องคุณมีงูหรือครับ ผมช่วยจับให้!”

คนงานจะเข้ามาจับงู จ้าวหนานเซียวปราดมองนอกประตูแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดหมายเลขโทรออกอย่างไม่รีบร้อนแต่ก็ไม่ชักช้า

“110 ใช่ไหม ฉันจะแจ้งตำรวจ มีคนจงใจปล่อยงูเข้ามาในที่พักฉันกลางดึก…”

เธอยังพูดไม่ทันจบ หยางผิงฝูก็โผล่ออกมาจากมุมหนึ่งที่นอกประตูก่อนจะแย่งมือถือไปจากเธอแล้ววางสาย โค้งคำนับให้เธอไม่หยุด “คุณจ้าว! คุณผู้หญิง! ผมขอล่ะ! ผมผิดไปแล้ว! ผมก็ไม่มีทางเลือก ทุกคนต้องกินข้าว ผมเป็นแค่คนงานเล็กๆ คนหนึ่ง ผมจะไปตัดสินใจอะไรได้ คุณยกโทษให้ผมเถอะ!”

จ้าวหนานเซียวพูดอย่างเย็นชาว่า “คนอื่นจะยังไงฉันไม่สน งานออกแบบโครงสร้างที่อยู่ในมือฉันจะไม่มีการอะลุ่มอล่วยแม้แต่นิดเดียว คุณตัดสินใจไม่ได้ก็ไปเรียกคนที่ตัดสินใจได้มา!”

ขณะที่หยางผิงฝูกำลังลังเลก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้นมา เขาปราดมองหน้าจอรอบหนึ่ง รีบพยักหน้า “ได้ๆ พรุ่งนี้เช้าผมจะติดต่อเบื้องบน เบื้องบนว่าไง ผมก็ทำตามนั้น!”

จ้าวหนานเซียวค่อยรับสายโทรศัพท์ที่ดึงกลับมาได้ “ไม่มีอะไรแล้วค่ะ เมื่อครู่นี้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ”

เมื่อเห็นเธอวางสาย หยางผิงฝูก็ถอนใจโล่งอก ทั้งรู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อย

เดิมคิดว่าผู้หญิงที่มาจากเมืองแบบนี้พอเจองูอยู่ในที่พักกลางดึกจะต้องตกใจขวัญหนีดีฝ่อ ถึงตอนนั้นเขาจะได้ช่วยเธอจับงูแล้วขู่ว่าที่นี่มักจะมีงูพิษผ่านไปผ่านมา เคยกัดคนบาดเจ็บมาก่อน ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอยังกล้าอยู่ต่อแล้วสู้กับเขา นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคืนนี้ได้พบเจอกับตอแข็งของจริง ใช้ไม่ได้ทั้งไม้อ่อนไม้แข็ง

เฉินซงหนานที่อยู่ห้องข้างๆ ตกใจตื่นขึ้นมาจากความฝัน เปิดประตูวิ่งออกมา เห็นหยางผิงฝูถืองูเดินก้มหน้าสิ้นหวังจากไปก็ตกใจอย่างมาก

“วิศวกรจ้าว เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมในห้องคุณถึงมีงู คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไร เรื่องไม่คาดฝันเล็กน้อย จัดการแล้ว นายพักผ่อนเถอะ” จ้าวหนานเซียวปิดประตูลง

แผนงานยังไม่ได้ยืนยันขั้นสุดท้าย เพื่อเร่งระยะเวลาก่อสร้าง วันรุ่งขึ้นทีมก่อสร้างจึงเริ่มเจาะพื้นสะพานส่วนที่เสียหายก่อน เที่ยงของวันถัดไปจ้าวหนานเซียวกำลังกินข้าวอยู่ในห้องแห่งหนึ่งของโรงเรียนที่ใช้เป็นโรงอาหารไซต์ก่อสร้าง เฉินซงหนานก็ถือกล่องข้าวเดินมานั่งข้างๆ แล้วส่งนมกล่องให้เธอ

“เมื่อกี้ผมเห็นร้านเล็กๆ ในหมู่บ้านมีขายนมวัว ผมเลยแวะซื้อให้คุณหนึ่งลัง ที่เหลือวางไว้หลังประตูห้องคุณแล้วนะครับ”

“ขอบคุณ ราคาเท่าไหร่ ฉันกลับไปแล้วจะจ่ายเงินให้”

“ไม่ต้องๆ ของไม่แพง!” เฉินซงหนานรีบโบกมือปัด

“ฉันควรจ่าย” จ้าวหนานเซียวยิ้ม

เฉินซงหนานมองเธอ อ้าปากราวกับอยากจะพูดอะไร สุดท้ายก็ไม่ได้พูด เพียงเจาะหลอดให้แล้วยื่นไปตรงหน้าหญิงสาว “นี่ครับ”

ความจริงจ้าวหนานเซียวไม่ค่อยชินกับการที่ผู้ช่วยเอาใจใส่และสุภาพขนาดนี้ แต่ของส่งมาแล้ว จะไม่รับก็ไม่ได้