ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 3

เย็นวันนั้นสวีซู่ก็ไม่กลับไปตัวอำเภอ เขาอยู่ค้างในอาคารของโรงเรียน นอนร่วมกับคนงานสองสามคน ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้จ้าวหนานเซียวรอนาน วันต่อมาหลังจากที่จัดประชุมอย่างง่าย เขาก็อนุมัติแผนงานของเธอ ให้ทีมก่อสร้างรอคำแนะนำสุดท้ายจากทางสถาบันออกแบบ

ไม่กี่วันต่อมาจ้าวหนานเซียวก็ได้รับการอนุมัติ พวกเขาเห็นชอบต่อรายงานของเธอ

โครงการนี้เป็นสำนักงานจัดการที่ว่าจ้างให้ก่อสร้างโครงสร้างขั้นพื้นฐานของสะพานถนน ในเมื่อคนที่รับผิดชอบโครงการวิศวกรรมของฝ่ายออกแบบเดิมและหน่วยงานก่อสร้างต่างยืนยันอย่างนี้ ก็แสดงว่าตอนนี้ได้เคาะค้อนลงมติแล้ว

จ้าวหนานเซียวจัดเก็บข้อมูลเสร็จก็ออกจากห้องเรียนที่ใช้เป็นห้องทำงาน เดินมาที่ระเบียง เห็นหยางผิงฝูขวางอยู่หน้าสวีซู่ที่มุมทางเดิน

นี่เป็นทางที่เธอต้องผ่านหากจะกลับที่พัก เมื่อโดนขวางไว้ เธอจึงลังเลเล็กน้อยแล้วเดินช้าลง

หยางผิงฝูดึงบุหรี่กล่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ หยิบขึ้นมาส่งให้วิศวกรสวีหนึ่งมวนแล้วพูดว่า “ไม่ได้พกบุหรี่ดีๆ ติดตัวไว้ นี่ผลิตในท้องถิ่นเรา ว่ากันว่าละมุนกลมกล่อม ทั้งยังกระตุ้นให้ตื่น วิศวกรสวีคุณลองดู ถ้าหากชอบ บอกมาคำเดียว ครั้งหน้าผมเอามาให้”

สวีซู่รับไปแล้วก็ดม หยางผิงฝูจุดบุหรี่ให้ ชายหนุ่มสูดคำหนึ่งแล้วพ่นควันออกมา พยักหน้า

“ไม่เลวเลย” เขามองหยางผิงฝูทีหนึ่งแล้วถาม “เหล่าหยาง คุณมีเรื่องอะไรอีก”

“วิศวกรสวี คุณเพิ่งมาถึง เรื่องบางอย่างที่นี่คุณอาจไม่ค่อยเข้าใจ ซัพพลายเออร์วัสดุจากเหล็กกล้าที่เกี่ยวข้องกับโครงการวิศวกรรมคือน้องชายภรรยาของรอง ผอ. สำนักงานจัดการคนหนึ่งเป็นผู้รับผิดชอบ ก่อนหน้านี้คอยจัดซื้อให้ทางนั้นมาตลอด ครั้งนี้เพื่อที่จะเร่งระยะเวลาก่อสร้างได้เตรียมสินค้าไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ส่งของมา…”

ผู้จัดการตั้งใจลดเสียงพูดให้ต่ำลงแล้ว แต่ก็ยังพอเข้าหูแว่วๆ จ้าวหนานเซียวหยุดฝีเท้า

“…ช่างเทคนิคบอกว่าจะใช้วัสดุจากเหล็กกล้าก็ได้ คุณดูว่าคุณสามารถบอกผู้หญิงที่มาจากสถาบันออกแบบคนนั้นอีกทีได้รึเปล่า หรือไม่ก็ ขอแค่ทางนี้คุณอนุมัติให้ใช้วัสดุจากเหล็กกล้าก็พอ เรื่องทางสำนักงานไม่ใช่ปัญหา”

“ถ้าหากว่าผมเปลี่ยนวัสดุ คุณจะได้ผลประโยชน์อะไรบ้าง” สวีซู่ถามด้วยท่าทีสบายๆ

หยางผิงฝูทำสีหน้าเหมือนถูกกล่าวหาทันที พยายามแก้ตัว พอเห็นอีกฝ่ายมองตนเองคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ใบหน้าก็ร้อนผ่าว เอ่ยอย่างกระดาก “ไม่ใช่ว่าผมอยากได้ผลประโยชน์อะไรจริงๆ งานสายนี้ก็เป็นอย่างนี้มาตลอด ผมเองก็ไม่มีทางเลือก อีกอย่างผมเป็นคนงานตัวเล็กๆ ถ้าจะมีผลประโยชน์อะไรพอแบ่งมาถึงผมก็มีแต่ขายุง เพียงพอให้เลี้ยงของว่างมื้อดึกกับพี่น้องที่ทำงานใต้สังกัดเท่านั้นเอง…”

เขาพูดพลางหันกลับไปมองข้างหลัง เมื่อไม่เห็นใครก็ล้วงซองจดหมายออกมาจากในกระเป๋าเสื้อซองหนึ่งแล้วยื่นส่งไป

สวีซู่หัวเราะ “อะไรกัน ผมยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่างก็จะแบ่งผลประโยชน์แล้วหรือ”

หยางผิงฝูก็หัวเราะพลางพูด “แค่ค่าเหนื่อยเล็กๆ น้อยๆ วิศวกรสวีคุณวางใจได้ ผมกล้าเอาหัวเป็นประกันให้คุณ วัสดุที่ใช้เป็นของดี ตรงตามมาตรฐานแน่นอน ไม่มีทางเกิดปัญหาอะไรแม้แต่นิดเดียว…”

เขาพูดยังไม่ทันจบคำก็เห็นคนหนุ่มตรงหน้าพลันหน้าเปลี่ยนสี ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

“แล้วถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาล่ะ”

หยางผิงฝูชะงักไป

“ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่หัวของผู้จัดการหยางอย่างคุณเลย ต่อให้บิดหัวของรอง ผอ. สำนักงานอะไรนั่นออกมาก็ไม่พอชดใช้!”

สวีซู่โยนบุหรี่ทิ้ง เหยียบให้ดับแล้วหมุนตัวจากไป

“วิศวกรสวี!” หยางผิงฝูทำใจแข็งรีบเรียกอีกฝ่ายไว้ “คุณอย่าเพิ่งรีบไป ผมได้ยินเลขาฯ เหยียนบอกว่าฝ่ายที่เกี่ยวข้องทางนี้มีโครงการใหม่ขนาดใหญ่ที่ต้องการประมูลก่อสร้าง ผู้จัดการก็คือรอง ผอ. สำนักงาน พวกเราได้เตรียมการล่วงหน้าไว้พร้อมแล้ว มีกำลังที่พร้อมประมูล แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ต้องแข่ง…”

สวีซู่หยุดฝีเท้า หันกลับมาช้าๆ

ชายหนุ่มแซ่สวีคนนี้มองแวบแรกเหมือนหนุ่มเสเพลไม่ค่อยน่าเชื่อถือ แต่พอลงไซต์ก่อสร้างแล้วก็เปลี่ยนไปเป็นเคร่งครัดเอาการ นอกจากนี้จากการสังเกตของเขาอีกฝ่ายยังดูเป็นมืออาชีพอีกด้วย

หยางผิงฝูถูกสายตาคมปลาบของอีกฝ่ายจ้องมองจนในใจเริ่มปั่นป่วน จึงฝืนยิ้มแห้ง “วิศวกรสวี มองผมแบบนี้ทำไม”

สวีซู่เดินกลับมา “เหล่าหยาง ผมรู้ว่าคุณทำงานสายนี้มากี่ปีแล้ว คิดว่าผมยืนไปคุยไปไม่ปวดเอว* หรือไง ยังไม่ยอมแพ้อีกเหรอ”

“ที่ไหนกัน…” หยางผิงฝูปฏิเสธ

สวีซู่หัวเราะ “ผมจะบอกให้นะ แนวหน้ามีอะไรเกิดขึ้น ลำบากขนาดไหน สิ่งที่ผมรู้ไม่ได้น้อยไปกว่าคุณ หยางผิงฝู” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง “ความจริงทุกคนก็ลำบากกันทั้งนั้น”

“เอาอย่างนี้แล้วกัน แค่ไม่ล้ำเขตเส้นแดง ใครจะเตรียมสินค้า ผมไม่ยุ่งด้วย ขอเพียงทำงานในตอนท้ายให้ดีก็พอแล้ว แต่ว่าครั้งนี้ผมเพิ่งบอกไปว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้! ไม่ต้องมาบอกว่ารอง ผอ. สำนักงานอะไรทั้งนั้น ต่อให้เง็กเซียนฮ่องเต้หรือเล่าจื๊อมาให้สร้างพระตำหนักหลิงเซียว* ผมก็จะพูดแบบนี้ ก่อสร้างตามแผนงานของวิศวกรจ้าวซะ! ถ้าประมูลงานไม่สำเร็จเพราะไปล่วงเกินใครมาจริงๆ ให้โทษเบื้องบน ผมรับผิดชอบเอง!” สวีซู่พูดจบก็สะบัดหน้าจากไป

หยางผิงฝูยืนตะลึงอยู่กับที่ ครู่หนึ่งค่อยได้สติ เขาขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก

“…หัวหน้าฝ่าย เรื่องราวก็เป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจคนที่เบื้องบนส่งมา แต่ว่าคนหนุ่มสาวมักหุนหันพลันแล่นไม่ยอมฟังอะไรเลย เรื่องโครงการก่อสร้างเรื่องเล็ก เรื่องสำคัญคือเป้าหมายหลักหลังจากนี้ ตอนนี้บริษัทสาขาไม่ใช่แค่ดูผลงาน ระหว่างบริษัทสาขาเองก็มีแข่งขันกันเพื่อผ่านการประเมิน ทุกอย่างกดดันไปหมด ถ้าหากมีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้นเพราะเรื่องนี้ก็ไม่คุ้มเลยจริงๆ นะ…” เขาบ่นระบาย

ทางนั้นกระแอมทีหนึ่ง “พอแล้ว! ไม่ต้องพูดแล้ว ก่อสร้างไปตามแผนงานที่เซ็นก็พอ”

หยางผิงฝูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ยังรู้สึกไม่ยินยอม

“ไอ้เด็กนี่มันมาจากไหน ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อน”

ในโทรศัพท์ทางนั้นก็เอ่ย “เขาแซ่อะไร”

“สวี”

“แล้วประธานใหญ่แซ่อะไร”

“แซ่สวี…” หยางผิงฝูเพิ่งพูดออกไปก็เข้าใจทันที “ญาติของประธานใหญ่หรือ”

“ลูกชาย!”

หยางผิงฝูตะลึงงัน

“ว่าไปก็แปลก งานในเครือมีทั้งอสังหาริมทรัพย์ การเงิน การลงทุน ถ้าเขาอยากไป มีที่ไหนไม่ทั้งสบายและมีหน้ามีตา ดันอยากมาทำงานก่อสร้าง ได้ยินว่าที่เรียนตอนอยู่ต่างประเทศเมื่อสองสามปีก่อนก็เป็นด้านนี้ พอกลับมาก็ไปทำถนนที่ภาคตะวันตก ดูเหมือนจะอยู่เป็นปีกว่า นั่นไงล่ะ เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน นายน่ะโชคดี นายเจอเข้าให้แล้ว”

หยางผิงฝูพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

“ยังไงก็เอาตามนี้ละกัน นายทำตามที่เขากับคนของสถาบันออกแบบบอกก็พอ คุณภาพมาก่อน ข้อนี้ต้องรับประกันไว้ให้ได้ พวกเรามีการแข่งขัน พอเทียบกับเมื่อหลายปีก่อนแล้วสถานการณ์โดยรวมในตอนนี้ก็ดีขึ้นไม่น้อย ถึงจะล่วงเกินคน แต่ก็ไม่ถึงกับโดนบีบจนเกินไป…”

จ้าวหนานเซียวแอบออกมาจากหลังประตูผุพังของห้องเรียน กลับไปยังสถานที่พักของตัวเอง