ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 4

เมื่อพูดถึงผู้หญิงที่ในใจชื่นชม เฉินซงหนานที่แต่เดิมเริ่มเมาแล้วก็ยิ่งคึกคักขึ้น พรั่งพรูคำพูดออกมาไม่หยุด

“เสียดายที่ตอนผมเข้ามหา’ลัย พวกพี่ก็เรียนจบกันไปแล้ว ถ้าผมเข้าเรียนเร็วกว่านั้นสักปีก็คงดี พี่เล่าให้ผมฟังหน่อยได้ไหม วิศวกรจ้าวสมัยเรียนมหา’ลัยเป็นยังไง สวยมากเลยใช่ไหม คงมีคนจีบเธอเยอะสินะ เธอในตอนนั้นมีแฟนไหม ผมเดาจากสายตาและเงื่อนไขของเธอ คนที่จะมาเป็นแฟนเธอได้ต้องเก่งมากแน่เลย”

สวีซู่หมุนจอกเหล้าที่ว่างเปล่าตรงหน้าเล่น ไม่ส่งเสียงสักคำ

เฉินซงหนานถามเป็นชุด แต่ไม่ได้ยินสิ่งที่อยากรู้เลยสักคำก็ผิดหวัง พลันนึกอะไรขึ้นได้ แล้วรินเหล้าให้สวีซู่

“ดูผมสิ เอาแต่พูด ยังไม่ได้ดื่มให้พี่สักแก้ว!”

สวีซู่ดื่มแล้วก็พูดว่า “พอได้แล้วล่ะ นึกถึงผลที่ตามมาด้วย อย่าดื่มจนเมา นายเมาแล้วเธอจะโทษฉัน”

“ไม่เป็นไร! ผมยังดื่มไหว!”

เฉินซงหนานกำลังคึก รินให้ตัวเองอีกจอก แล้วก็พูดเรื่องของหญิงสาวที่ตนชื่นชมต่อ

“ผมชื่นชมเธอจริงๆ นะ ครึ่งปีมานี้ถูกส่งมาข้างนอกตลอด แทบจะตัวเป็นเกลียว บอกให้ไปไซต์ก่อสร้างก็ไป ผู้หญิงคนนึงพักอาศัยในที่แบบนั้นไม่บ่นอะไรสักคำ อ้อ ใช่ เธอใจกล้ามากด้วย! ก่อนคุณจะมามีเย็นวันหนึ่ง งูเลื้อยเข้าไปในห้องที่เธออยู่ เธอไม่กะพริบตาเลยสักนิด ถ้าเป็นผมล่ะก็ทำไม่ได้แน่ ผมกลัวงู…”

สวีซู่พลันหยุดมือที่ถือจอกเหล้า เขาช้อนตาขึ้น

“งูเข้าไปในห้องของเธอเหรอ เกิดอะไรขึ้น”

เฉินซงหนานนึกย้อน “ช่วงดึกวันนั้น…เหมือนใกล้จะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ผมหลับไปแล้วได้ยินเสียงดังเข้ามา ถึงได้รู้ว่ามีงูเข้าไปในห้องเธอ โชคดีที่ตอนนั้นผู้จัดการหยางก็อยู่ข้างๆ ช่วยเธอจับงูไป ผมถามเธอ เธอบอกว่าไม่เป็นไร ให้ผมไปพักผ่อน”

สวีซู่ค่อยๆ มีสีหน้าเคร่งขรึม

เฉินซงหนานลุกไปเข้าห้องน้ำ สวีซู่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก

หยางผิงฝูรับโทรศัพท์เขาก็ดีใจมาก บอกว่าตนเองกำลังอยากโทรหา ถามว่าเขาอยู่ที่ไหน เลขาฯ เหยียนอยากรู้ว่าวันไหนเขาสะดวกให้เลี้ยงข้าว

สวีซู่บอกที่อยู่ไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จากนั้นก็วางสาย

เฉินซงหนานก้าวเดินด้วยฝีเท้าเบาหวิวกลับมาจากห้องน้ำ ในที่สุดเขาก็รู้สึกไม่ค่อยดี ถามโดยพูดไม่ค่อยชัด “พี่ เป็นอะไร มีธุระเหรอ”

“นายค่อยๆ กินไป ฉันมีธุระ ออกไปข้างนอกแป๊บ”

ตัวอำเภอไม่ใหญ่ หยางผิงฝูขับรถไม่นานก็มาถึง เห็นสวีซู่ยืนอยู่คนเดียวข้างเสาไฟที่หันเข้าหาถนนจึงรีบจอดรถแล้วตะโกนเรียกอีกฝ่ายทีหนึ่ง

เลขาฯ เหยียนมาพร้อมกับเขา เข้ามาจับมืออย่างเป็นมิตรแล้วยิ้มพลางพูด “วิศวกรสวี ว่างกินข้าววันไหน ขอบคุณบริษัทสะพานถนนของพวกคุณที่ให้ความช่วยเหลืออย่างมากต่อการก่อสร้างในท้องถิ่นเรามาหลายปี”

“ผมทำงานหนักเงินเดือนน้อย มาที่นี่เป็นครั้งแรก ผมไม่ได้ให้ความช่วยเหลืออะไร ขอบคุณครับ” สวีซู่พูดจบก็หันไปหาหยางผิงฝู เรียกเขาให้เข้ามา

หยางผิงฝูเดินตามเขาเข้าไปอีกทางหนึ่ง

“วิศวกรสวีเรียกผมมีอะไรหรือ ทางเลขาฯ เหยียนเขาจริงใจมากนะ อยากจะทำความรู้จักเพื่อนอย่างคุณ…”

“หลายวันก่อนที่พักของวิศวกรจ้าวทำไมถึงมีงูเข้าไปได้” สวีซู่ตัดบทอีกฝ่าย

หยางผิงฝูคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ เขาจะถามเช่นนี้

“เรื่องนี้…เป็นอย่างนี้ครับ หลังจากที่เธอมา เริ่มแรกพวกเราก็คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงจะไม่ค่อยสะดวก จึงให้เธอกลับไปพักที่ตัวอำเภอ แต่เธอไม่ไป จะอยู่ที่โรงเรียนให้ได้ พวกเราก็เลยตามใจ โรงเรียนประถมของหมู่บ้านร้างมาหลายปีแล้ว ด้านข้างเป็นภูเขา คุณก็รู้ว่ายากจะหลีกเลี่ยงไม่ให้มีงูและแมลงเข้ามา โชคดีที่ตอนนั้นผมผ่านทางไปพอดีก็เลยช่วยเธอจับไว้ เป็นงูป่าธรรมดา ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร…”

“เธอพักที่ไหน คุณพักที่ไหน บังเอิญจังเลยนะ ตอนกลางคืนคุณไม่นอนแต่ไปเตร็ดเตร่แถวๆ ที่พักเธอ แล้วยังเป็นคุณที่เจองูเข้าไปในห้องเธอเนี่ยนะ”

หยางผิงฝูพูดไม่ออกไปชั่วขณะและยังรู้สึกงงงวย