ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 6

เช้าวันรุ่งขึ้น สวีเจิ้นจงมีประชุมสำคัญที่ต้องไปเข้าร่วม ไม่สามารถถอนตัวได้ จึงให้ผู้ช่วยส่งลูกชายมาที่บ้านเธอ

จ้าวหนานเซียวไปรอรับที่หน้าประตูโดยเฉพาะ

เด็กหนุ่มร่างผอมแห้งที่มีคิ้วตางดงามและผิวซีดขาวคนหนึ่งถือกระเป๋าหนังสือยืนอยู่ที่ประตูบ้านเธอ

แม้จะเด็กกว่าเธอหนึ่งปี แต่เขาสูงกว่าเธอถึงครึ่งศีรษะแล้ว

‘พี่เสิ่น เขาเป็นลูกชายของประธานสวี ประธานสวีบอกว่าขอโทษด้วยที่วันนี้ไม่ได้มาส่งเอง ฝากให้ผมมาบอกว่าขอบคุณมากๆ และก็รบกวนพวกคุณแล้ว’

ผู้ช่วยถ่ายทอดข้อความด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วก็หันไปหาเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านข้าง พูดอย่างระมัดระวังว่า ‘งั้นผมไปแล้วนะ เรียนเสร็จสิบเอ็ดโมง คนขับรถจะขับมารอคุณที่ข้างล่าง ประธานสวีให้คุณเรียนเสร็จแล้วกลับบ้าน อย่าไปที่อื่น’

นี่คือครั้งแรกที่จ้าวหนานเซียวได้พบกับสวีซู่

เห็นเขาเป็นครั้งแรก เธอก็เข้าใจในที่สุดว่าทำไมชั้นเรียนพิเศษถึงยอมคืนเงินดีกว่ารับเขาเอาไว้ มีเพื่อนร่วมชั้นแบบนี้อยู่รอบข้าง ผู้ปกครองจะวางใจได้อย่างไร

ในใจเธอรู้สึกไม่ค่อยสงบ แอบมองแม่ตนเองแวบหนึ่ง

สายตาของแม่ตกลงบนตัวเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้ ตั้งแต่ทรงผมของเขาตลอดจนทั่วทั้งตัวเป็นพั้งก์ เห็นได้ชัดว่าแปลกใจเล็กน้อย

‘น้าเสิ่น รบกวนแล้ว พ่อผมบอกให้ผมมา’

เขาโค้งให้แม่ของเธออย่างสุภาพแล้วยืดตัวขึ้น แต่จ้าวหนานเซียวกลับรู้สึกว่าสายตาของเขาดูตายด้าน

‘เธอคือสวีซู่ใช่ไหม เข้ามาสิ!’

ในที่สุดใบหน้าของแม่ก็เผยรอยยิ้ม

จ้าวหนานเซียวเข้าไปหาก่อน พยักหน้ายิ้มให้เขา ‘สวัสดี ฉันชื่อจ้าวหนานเซียว ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉัน!’

วันนั้นเธอสวมกระโปรงสีขาว

เด็กหญิงอายุสิบห้าปี ร่างกายเพิ่งจะเติบใหญ่ เหมือนต้นหลิวอ่อนภายใต้แสงอาทิตย์ของฤดูใบไม้ผลิ รอยยิ้มสดใสและอ่อนหวาน

จ้าวหนานเซียวรู้สึกได้ว่าเขาไม่มองเธอเลย ไม่เพียงอึดอัด แต่ยังกลัวว่าจะทำให้แม่ไม่พอใจ จึงรีบเรียกอย่างเป็นกันเอง ‘พวกเราเริ่มเรียนกันเถอะ!’

ชั้นเรียนจัดขึ้นที่ห้องหนังสือของพ่อ ด้านหนึ่งเป็นกำแพงถ้วยรางวัล

พ่อภาคภูมิใจในตัวลูกสาวอย่างเธอ นำถ้วยรางวัลทั้งหมดตั้งแต่สมัยเธอเรียนชั้นประถมถึงปัจจุบันมาจัดแสดงไว้ในสถานที่สำหรับทำงานในบ้านและต้อนรับแขก นอกจากรางวัลนักเรียนดีเด่นสามประการฝ่ายบริหารดีเด่นของทุกปีแล้ว ยังมีการแข่งคณิตศาสตร์ระดับประเทศ การแข่งขันเขียนเรียงความ พูดสุนทรพจน์ การแข่งหมากล้อมสำหรับเยาวชน การแข่งเปียโน…มากมายเต็มไปหมด วางเต็มผนังด้านหนึ่งของห้อง ทุกครั้งที่มีแขกมาที่บ้าน แขกก็จะชื่นชมเจ้าหญิงน้อยที่ดีเลิศ พ่อก็จะถ่อมตัวสักรอบ นี่กลายเป็นการเปิดบทสนทนาที่เกิดขึ้นเป็นประจำ