ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 7

‘นายอาจจะไม่สนใจ แล้วก็ไม่กลัวพ่อนาย’ จ้าวหนานเซียวพูดต่อ ‘แต่นายลองคิดดูว่านายมาเรียนกับฉันที่นี่ อย่างมากหนึ่งวันก็แค่สองชั่วโมง แป๊บเดียวก็ผ่านไปแล้ว ถ้านายไม่มาเรียนกับฉันที่นี่ แล้วลุงสวีจะปล่อยไว้อย่างนี้เหรอ เขาก็ต้องหาที่เรียนพิเศษให้นายต่อไปอยู่ดี หาแล้วหาอีกต่อไป ยังไงนายก็หนีไม่พ้นหรอก ในเมื่อเป็นอย่างนี้ นายจะทำเรื่องไร้ประโยชน์ไปทำไม นายก็เป็นคนที่ค่อนข้างฉลาดนะ คิดเอาเองว่าอย่างนี้มีเหตุผลรึเปล่า’

เขาไม่พูดอะไรสักคำ

จ้าวหนานเซียวรออยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยพูด ‘ฉันจะไม่บังคับนายให้เรียน นี่เป็นเรื่องของนาย นายตัดสินใจเอง ถ้าหากนายไม่อยากเรียนกับฉันจริงๆ ฉันช่วยบอกปัดกับลุงสวีให้ได้ แค่บอกว่าฉันมีธุระสอนไม่ได้แล้ว แต่ว่ามีเรื่องที่ฉันอยากพูดกับนายให้ชัดเจน ฉันทำอะไรไม่เคยทำชุ่ยๆ ถ้านายเลือกจะเรียนพิเศษกับฉันที่นี่ต่อ ฉันก็หวังว่านายจะเรียนด้วยความตั้งใจ ยังไงซะถึงจะเข้าเรียนแต่ละครั้งแค่สองชั่วโมง แต่ฉันก็ต้องเสียเวลาเตรียมตัวอีกต่างหาก ฉันหวังว่าจะได้รับความเคารพจากความพยายามที่ฉันทุ่มเท…นายตัดสินใจเอาเองเถอะ’

ในห้องหนังสือเงียบเสียงไป

จากนั้นสักพักสวีซู่อยู่ๆ ก็คว้ากระเป๋าหนังสือ สะบัดหน้าจากไปเหมือนอย่างเมื่อวาน

คืนนั้นจ้าวหนานเซียวกอดตุ๊กตาหมีสีชมพูที่เป็นเพื่อนนอน หลับไม่ค่อยลงสักเท่าไหร่

เธอไม่แน่ใจว่าวิธีการของตนในวันนี้จะได้ผลหรือเปล่า ความจริงแล้ววันนี้ตอนที่แตกหักกับสวีซู่ซึ่งยืนขึ้นมาแล้วสูงกว่าตนเองถึงครึ่งศีรษะ ในใจเธอก็ตื่นเต้นตึงเครียดมาก กลัวว่าจะเอาเขาไม่อยู่ ทำให้ส่งผลในทางตรงกันข้าม เพราะอย่างไรเขาก็ดุออกขนาดนั้น เธอกลัวอยู่นิดหน่อย

แต่นี่เป็นวิธีการที่เธอคิดว่าเหมาะสมที่สุดเท่าที่เธอจะเค้นสมองออกมาได้แล้วจริงๆ

ถ้าเธอโน้มน้าวเขาได้ หลังจากนี้เธอไม่เพียงแต่จะวางอำนาจต่อหน้าเขาได้ ยังสามารถทำให้ประสิทธิภาพในการเรียนรู้สูงขึ้นได้ด้วย เรียกว่าได้ประโยชน์เป็นเท่าตัว

แต่ว่า…แต่ว่าถ้าไม่ได้ผล อย่างนั้นเธอก็คงได้แต่ทำให้ลุงสวีผิดหวังแล้ว

สาวน้อยจ้าวหนานเซียวกอดตุ๊กตาหมีของเธอพลิกไปพลิกมาตลอดคืน เช้าวันรุ่งขึ้นก็ตื่นแต่เช้า คอยเงี่ยหูฟังเสียงกริ่งประตูอยู่ในห้องรับแขก

เวลามาถึงเก้าโมงในที่สุด กริ่งประตูยังไม่ดัง

รออีกสักครู่หนึ่งก็ยังไม่ดัง

‘ทำไมวันนี้สวีซู่ยังไม่มาอีกล่ะ’

แม่ก็สังเกตเห็นเวลาแล้วจึงถามขึ้น

จ้าวหนานเซียวนั่งอยู่บนโซฟา ความรู้สึกอย่าว่าแต่เครียดเลย ยังรู้สึกเสียใจที่ตนเองใจร้อนบุ่มบ่ามทำเป็นอวดฉลาด