ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 7

บ่ายวันเสาร์นี้เสิ่นเสี่ยวมั่นไม่อยู่บ้าน จ้าวหนานเซียวนัดกับสวีซู่ให้มาเรียนตอนบ่ายโมง เขามาสายไปสิบนาที ดูเหมือนจะเร่งรีบรุดมา หลังนั่งลงแล้วจ้าวหนานเซียวก็พบว่าแขนซ้ายของเขาส่วนที่โผล่ออกมานอกแขนเสื้อมีรอยเลือด ดูเหมือนเพิ่งเป็นในวันนี้จึงบอกให้เขาพับแขนเสื้อขึ้นให้เธอดู

สวีซู่ไม่ตอบสนอง จัดการเทหนังสือออกมาจากกระเป๋าดังพึ่บแล้วถาม ‘เรียนเล่มไหน’

ตอนที่เปิดเทอม จ้าวหนานเซียวช่วยห่อปกหนังสือทั้งหมดให้เขา เพิ่งผ่านไปไม่นาน ตอนนี้อย่าว่าแต่ปกหนังสือ ปกหน้าของหนังสือสองสามเล่มต่างขาดออกแล้ว และยังมีรอยม้วนตามขอบที่จ้าวหนานเซียวรับไม่ได้ที่สุด หนังสือเหล่านั้นวางกองระเกะระกะอยู่บนโต๊ะอย่างกับขยะ

จ้าวหนานเซียวสะกดกลั้นความวู่วามที่อยากจะสั่งสอนเขา ‘แขนไปโดนอะไรมา ฉันขอดูหน่อย!’

เขาหดมือ ‘ไม่มีอะไรสักหน่อย! เลิกทำตัวจุกจิกได้แล้ว รีบสอนวิชาของเธอสิ!’

เด็กสาวขืนคว้าแขนเขาแล้วถกแขนเสื้อขึ้น เห็นด้านนอกของแขนมีรอยเลือดเป็นทางยาว ลากตั้งแต่ข้อมือไปจนถึงข้อศอก ดูเหมือนเกิดจากการขูด

เลือดซึมออกมาจากผิวส่วนที่แตก ดูค่อนข้างสะดุดตา

‘นายเป็นอะไรเนี่ย แผลถลอกหนักขนาดนี้ยังไม่สนใจอีกเหรอ’

จ้าวหนานเซียวตกใจมาก รีบลุกขึ้นไปหยิบกล่องยา หยิบแอลกอฮอล์ล้างแผลและสำลีออกมา จะทำความสะอาดฆ่าเชื้อที่ปากแผลให้เขา

เด็กหนุ่มดูเหมือนจะหมดความอดทน ชักมือไปหลบข้างหลัง ‘ไม่ต้อง! แค่นี้ไม่ตายหรอก!’

‘ยื่นแขนออกมาให้ฉัน!’ จ้าวหนานเซียวทำหน้าบึ้ง ออกคำสั่งเขา

สวีซู่มองดูสีหน้าเธอ สุดท้ายก็ฝืนยื่นแขนมาให้ในที่สุด

จ้าวหนานเซียวถือคีมคีบสำลีไปจุ่มแอลกอฮอล์ เช็ดที่ปากแผล พอเห็นเขาสูดปากก็รีบพูด ‘นายทนอีกหน่อย แป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว’

ตอนเที่ยงเธอเพิ่งสระผม ผมยาวประบ่าสีดำขลับไม่ได้มัดขึ้นเหมือนเวลาปกติ แต่ใช้กิ๊บติดผมสีชมพูสวยงามเหน็บไว้หลังใบหู ตอนที่โน้มเข้ามา สวีซู่ได้กลิ่นหอมอ่อนจาง

พอจ้าวหนานเซียวฆ่าเชื้อบนปากแผลให้เขาอย่างระมัดระวังเสร็จแล้วก็ยืดตัวตรง เห็นเขายังนั่งตัวตรงแหน็วอยู่ มองจากมุมลำคอแล้วดูค่อนข้างแข็งทื่อ จึงพูดว่า ‘เจ็บเหรอ นายมันบ้าบอ! ตกลงว่าไปทำอะไรมา แขนถึงได้ถลอกขนาดนี้ วัยที่ควรเรียนหนังสือก็ไม่เรียน ดื้อกับลุงสวี! ฉันได้ยินมาว่าเขาไม่ให้เงินนายใช้แล้ว เรื่องนี้นายเป็นคนทำตัวเองไม่ใช่เหรอ วันๆ นายกำลังทำอะไรกันแน่ อายุน้อยไม่ขยัน แก่ตัวไป…’

เด็กหนุ่มหมุนตัวไปทันที ดึงแขนเสื้อกลับลงไปแล้วขมวดคิ้ว ‘เธอสวดพอรึยัง น่ารำคาญ! รีบสอนเหอะ!’

จ้าวหนานเซียวรู้ว่าเขาไม่มีทางบอกกับตนว่าได้รับบาดเจ็บมาอย่างไร เธอไม่อาจทำอะไรได้ จึงวางกล่องยา นั่งลงแล้วเริ่มสอนเนื้อหาของวันนี้ พอพูดจบแล้วก็ให้เขาทำแบบฝึกหัด ตนเองหยิบหนังสือประวัติศาสตร์มาท่องอยู่ด้านข้างเงียบๆ

ในห้องหนังสือเงียบสงบมาก แสงแดดหลังเที่ยงส่องลอดผ่านหน้าต่างที่แขวนม่านกรองแสงสีขาวเข้ามา อบอุ่นสบาย ที่หูมีเพียงเสียงปากกาในมือของสวีซู่ที่ขีดเขียนและลากบนกระดาษทดดังแกรกกรากบางเบา

เมื่อคืนเพื่อที่จะเตรียมบทเรียนของวันนี้ทำให้เธอเข้านอนค่อนข้างดึก เวลานี้จึงค่อยๆ รู้สึกง่วง ท่องหนังสือไปสักพักก็ฟุบหลับลงบนโต๊ะ

แมลงปีกแข็งสีเขียวตัวหนึ่งอยู่ๆ ก็บินเข้ามาจากนอกหน้าต่าง บางทีอาจจะถูกกลิ่นหอมดึงดูด จึงหยุดอยู่บนเส้นผมปอยหนึ่งที่ปรกลงมาบนใบหน้าเธอ

เด็กหนุ่มเปลี่ยนไปเหม่อลอย เห็นแมลงไต่ไปไต่มาบนเส้นผมเธอ กำลังจะค่อยๆ ไต่ขึ้นหน้า จึงอดไม่ได้จริงๆ เขาโน้มตัวเข้าไปเงียบๆ ถือปากกาคิดจะไล่แขกไม่ได้รับเชิญที่รบกวนการนอนของเธอตัวนี้

สายตาของเขาพลันหยุดชะงัก

เดือนสิบ อากาศเปลี่ยนเป็นเย็นเล็กน้อย

เสิ่นเสี่ยวมั่นปกติแต่งกายประณีตงดงาม และก็ชอบแต่งตัวให้ลูกสาว แม้ว่าเวลาส่วนใหญ่จ้าวหนานเซียวจะสวมเครื่องแบบนักเรียน แต่ในตู้เสื้อผ้าก็มีเสื้อผ้าสวยงามมากมาย