ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 9

แหวนวงนี้ก็เป็นหนึ่งในแหวนที่สร้างจากวัสดุในตอนนั้น คณบดีของวิทยาลัยวิศวกรรมมอบให้คุณตาฉันตั้งแต่สมัยที่คุณตาฉันไปทำกิจกรรมแลกเปลี่ยนที่แคนาดา’

เด็กหนุ่มมองดูแหวนเหล็ก ฟังอย่างเหมือนจะหลงใหล

คุณตาชมคำหนึ่ง ‘เล่าได้ดีอยู่ ดูก็รู้ว่าปกติไม่ได้อ่านหนังสือไปเปล่าๆ’

จ้าวหนานเซียวยิ้มพลางพูด ‘คุณตา ดูถูกหนูเกินไปแล้วนะคะ! อีกหน่อยหนูก็อยากจะเป็นนักออกแบบสะพาน ออกแบบสะพานใหญ่ที่ทนทานและยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก!’

คุณตายิ้มแล้วพูด ‘เป็นนักออกแบบสะพานไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ความรับผิดชอบสูง แล้วยังเหนื่อยมาก หนูเป็นเด็กผู้หญิง ไม่กลัวหรือ’

‘คุณตากับคุณพ่อยังไม่กลัว หนูก็ไม่กลัว’

แววตาของคุณตาดูพึงพอใจ พยักหน้าแล้วกล่าว ‘ประธานเหมากล่าวว่าหนึ่งสะพานเหินข้ามเหนือใต้ น่านน้ำธรรมชาติผ่านบรรจบ ตอนนี้ประเทศจีนของเรายังมีน่านน้ำธรรมชาติอีกมากมายที่ต้องการสะพานโดยด่วน เสี่ยวหนาน หนุพยายามเข้า ตาเชื่อว่าอีกหน่อยหนูจะกลายเป็นผู้ทำงานด้านสะพานที่โดดเด่นคนหนึ่ง’

‘รับทราบค่ะ! คุณตา หนูไม่ได้ฟังคุณตาสีไวโอลินมานานแล้วนะคะ’

จ้าวหนานเซียววิ่งไปหยิบไวโอลินมาส่งถึงตรงหน้าคุณตา

คุณตายิ้มแล้วรับไป คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เล่นโน้ตเพลงซาลู ดามอร์

นี่เป็นเพลงบรรเลงร่วมกันของไวโอลินกับเปียโน

จ้าวหนานเซียวรีบไปนั่งที่หน้าเปียโนไม้ เปิดฝาครอบคีย์เปียโนแล้วร่วมบรรเลงไปกับเสียงของไวโอลิน

แสงไฟในห้องอุ่นนวล ไหลเวียนด้วยเสียงดนตรีอันงดงาม

สวีซู่ยืนอยู่หน้าห้องหนังสือคนเดียวไม่ขยับเขยื้อน

เวลานี้โทรศัพท์บ้านในห้องรับแขกก็ดังขึ้น คุณตาวางไวโอลินเพื่อไปรับโทรศัพท์

สวีซู่เดินเข้าไปช้าๆ หยิบไวโอลินขึ้นมาแล้วลูบคลำสาย

จ้าวหนานเซียวได้ยินเสียงคลอของไวโอลิน พอหันหน้ามาก็รู้สึกแปลกใจ เธอหยุดแล้วมองเขา

สวีซู่ดูขัดเขินเล็กน้อย รีบวางไวโอลินลงแล้วกระแอมทีหนึ่ง ‘…ตอนเด็กๆ ฉันเคยเรียนมานิดหน่อย…สีผิดแล้วใช่ไหม…’

จ้าวหนานเซียวรีบส่ายศีรษะ เล่นเปียโนต่อ ยิ้มและพยักหน้าให้เขา เชียร์ให้เขาเล่นต่อไป

ทันใดนั้นเองเสียงที่ดังขึ้นอย่างฉับพลันของคุณตาก็แว่วเข้ามาในโสต ‘…อะไรนะ! เกิดเรื่องกับเจี้ยนผิงเหรอ…ดินถล่ม?…’

มีข่าวร้ายมาจากโทรศัพท์

ขณะที่พ่อของจ้าวหนานเซียวกำลังทำงานอยู่ในภูเขาได้ประสบกับเหตุดินถล่มอย่างกะทันหัน เคราะห์ร้ายเสียชีวิต

คืนวันเกิดปีที่สิบหกนั้น สุดท้ายจ้าวหนานเซียวก็ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของคุณตา จนถึงยามดึกก็อ่อนเพลียอย่างยิ่ง เธอซ่อนน้ำตาแล้วหลับไปอย่างสับสนมึนงง

เครื่องบินลงจอดอย่างราบรื่นในสนามบิน

จ้าวหนานเซียวลงจากเครื่องบิน วันต่อมาหลังจากรายงานสถานการณ์กับหัวหน้าฝ่ายที่สถาบันออกแบบแล้วก็ขอลางานหนึ่งสัปดาห์

หัวหน้าฝ่ายทำเสียงแหะๆ “…เรื่องนี้ เสี่ยวหนานคุณก็รู้ว่าฝ่ายของเราแต่ละคนต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ งานมีเยอะมาก เร่งด่วนเป็นไฟไหม้ขนคิ้วกันทั้งนั้น…”

“หัวหน้าฝ่าย วันลาหยุดของปีที่แล้วกับปีก่อนหน้า จนถึงวันนี้ฉันยังไม่ได้ใช้เลยค่ะ!”

หัวหน้าฝ่ายใบหน้าร้อนผ่าว กระแอมทีหนึ่ง ก่อนจะกัดฟันพยักหน้าอย่างใจกว้าง “ก็ได้! ให้คุณหนึ่งสัปดาห์! ครบสัปดาห์แล้วคุณรีบกลับมา!”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน ธันวาคม 64)