ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 3-บทที่ 4

บทที่ 3 ยังไม่ถอดใจ?

เวลานี้อากาศด้านนอกหนาวกว่าตอนมา

เสื้อกันหนาวที่สามารถให้ความอบอุ่นได้ในตอนนี้กลับเปียกโชกไปซะแล้ว เวินอี่ฝานจึงโยนมันเข้ากระเป๋า เมื่อเธอเดินมาถึงหน้าประตูบ้าน เวินอี่ฝานก็รู้สึกว่านี่แทบจะไม่ใช่ร่างกายเธออยู่แล้ว เธอเปิดประตูออกแล้วก็มองไปยังห้องฝั่งตรงข้ามแวบหนึ่งโดยอัตโนมัติ

ในเวลานี้ชายหนุ่มที่อยู่ห้องตรงข้ามน่าจะยังไม่กลับมา

โดยส่วนใหญ่แล้วช่วงตีสองตีสามจะเป็นเวลาที่เธอนอนหลับสนิท เขาจะเดินผ่านห้องเธอแล้วเคาะประตูสองทีโดยมีเจตนาร้ายแอบแฝง เคาะด้วยแรงอันหนักหน่วงคล้ายเสียงฟ้าผ่าในยามค่ำคืน จากนั้นก็จะเดินกลับไปยังห้องตนเองโดยไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น

เป็นการยั่วโมโหคนอื่น แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้สักที

เวินอี่ฝานแจ้งเจ้าของบ้านถึงเหตุการณ์นี้ไปแล้วหลายครั้ง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลแต่อย่างใด

หลังจากล็อกประตูเวินอี่ฝานก็ต้มน้ำร้อนกาหนึ่งแล้วถือโอกาสส่งข้อความผ่านวีแชตไปให้จงซือเฉียว

เวินอี่ฝาน : ฉันถึงบ้านแล้วนะ

บ้านของจงซือเฉียวอยู่ไกลจากจัตุรัสซั่งอัน ตอนนี้เธอจึงยังอยู่ในรถไฟใต้ดิน

จงซือเฉียว : เร็วขนาดนี้? ฉันยังเหลืออีกตั้งหลายสถานี

จงซือเฉียว : เอ๊ะ

จงซือเฉียว : เมื่อกี้พอฉันโดนลมพัด ก็เลยนึกย้อนไปถึงท่าทางของซังเหยียนในคืนนี้

จงซือเฉียว : เธอว่าซังเหยียนเขากลัวเธอหนาวหรือเปล่า ถึงได้โยนเสื้อคลุมมาให้เธอน่ะ? แล้วเขาก็ยังพูดอย่างรู้สึกไม่ดีด้วย เลยอ้างเหตุผลอย่างนั้นไป

เวินอี่ฝานหยิบเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนออกมาจากตู้เสื้อผ้า พอเหลือบเห็นประโยคนี้ เธอก็หยุดชะงักไปทันที

เวินอี่ฝาน : พูดจาให้มันน่าเชื่อถือหน่อยนะ

จงซือเฉียวงุนงงขึ้นมาทันที

จงซือเฉียว : ที่ฉันพูดมันไม่น่าเชื่อถือตรงไหน!!!

เวินอี่ฝาน : เขามาเพื่อแก้ปัญหาต่างหากล่ะ

เวินอี่ฝาน : ฉันเดาว่าเขาคงกลัวฉันหนาวจนป่วย แล้วจะมาขอค่าหมอจากเขาล่ะมั้ง

จงซือเฉียว : ?

จงซือเฉียวนิ่งอึ้ง

จงซือเฉียว : งั้นเขาก็แค่วานคนอื่นให้เอาเสื้อคลุมมาให้เธอก็สิ้นเรื่องแล้วนี่

เวินอี่ฝาน : อากาศหนาวแบบนี้ มันไม่ง่ายหรอกนะ

จงซือเฉียว : ?

จงซือเฉียวพลันพูดไม่ออก เวินอี่ฝานจึงเตือนสติเพื่อน

เวินอี่ฝาน : เขาอาจจะหายืมเสื้อหนาวจากคนอื่นให้ไม่ได้