ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 3-บทที่ 4

วันนั้นเป็นวันเปิดเทอมชั้น ม.4 เวินอี่ฝานไปถึงโรงเรียนสาย

หลังจากมาถึงโรงเรียนเธอไม่มีแม้แต่เวลาที่จะกลับไปเก็บของที่หอ เลยวานให้คุณลุงช่วยนำกระเป๋าสัมภาระไปฝากคุณน้าที่คุมหอไว้ หลังจากนั้นก็รีบวิ่งแจ้นไปที่ห้องเรียนชั้น ม.4 ที่ตึก A เธอยังต้องเดินขึ้นไปถึงชั้นสี่

เวินอี่ฝานเดินผ่านโถงทางเดินเพื่อจะเข้าไปด้านใน ขณะก้าวผ่านเครื่องกดน้ำของโรงเรียน นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับซังเหยียน

หนุ่มน้อยรูปร่างผอมสูงราวนกกระสากำลังยืนอยู่ เขาสวมเครื่องแบบสีน้ำเงินขาวของโรงเรียน กระเป๋านักเรียนแขวนอยู่ที่แขนอย่างสบายๆ หน้าตาหล่อเหลาระคนเย่อหยิ่ง สีหน้าราบเรียบ มองดูแล้วไม่น่าเข้าใกล้เท่าไหร่ ซึ่งต่างจากท่าทางของเธอโดยสิ้นเชิง

เหมือนกับเขาจะไม่รู้ว่าระฆังดังแล้ว ซังเหยียนรองน้ำอยู่ตรงนั้น ดูท่าทางไม่รีบร้อนแต่อย่างใด

เวินอี่ฝานกำลังจะรีบวิ่งไปที่ห้องเรียน เธอรู้แค่ว่าห้องเรียนของตัวเองอยู่บนชั้นสี่ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงจุดไหน

เธอไม่อยากเสียเวลาอยู่แบบนี้จึงชะงักฝีเท้าลง คิดจะถามทาง

‘โทษทีนะ’

ซังเหยียนปิดก๊อก เสียงน้ำไหลหยุดลงตามไปด้วย เขาค่อยๆ หมุนปิดฝาขวดก่อนจะหันหน้ามามองเธอ

เขามองมาแค่แวบเดียวก็เบนสายตากลับไป ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเธอเลย

ครั้งนั้นเวินอี่ฝานยังไม่รู้จักเขา รู้สึกแต่เพียงว่านักเรียนคนนี้ไม่กลัวการเข้าเรียนสายเลย กล้ามาเต๊ะท่ากดน้ำในเวลาเรียนอย่างนี้ เอ้อระเหยและไม่มีความหวาดกลัวอย่างนักเรียนใหม่สักนิด กลับยิ่งดูเหมือนจอมยุทธ์ผู้เจนโลกที่ท่องยุทธภพมานานปี

ดังนั้นเธอจึงลังเลอยู่หลายวินาที เปลี่ยนคำเรียกเป็น ‘…รุ่นพี่?’

ซังเหยียนเลิกคิ้ว มองมาที่เธออีกครั้ง

‘ขอถามหน่อย’ เวินอี่ฝานเอ่ย ‘รุ่นพี่รู้มั้ยว่า ม.สี่ ห้องสิบเจ็ดอยู่ตรงไหน’

ครั้งนี้ซังเหยียนไม่ได้แสดงท่าทีไม่แยแสอีกต่อไป เขาเชิดคางขึ้น เอ่ยอย่างใจดี ‘เดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวา’

เวินอี่ฝานพยักหน้า รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ แต่ซังเหยียนไม่พูดอะไรอีก

และเวินอี่ฝานก็ไม่ได้ยินคำลงท้ายอย่างเช่น ‘ก็ถึงแล้ว’

เด็กสาวเกรงว่าเขายังพูดไม่จบ เนื่องจากเธอเป็นคนรอบคอบจึงต้องถามอีก ‘จากนั้นล่ะ’

‘จากนั้น?’ ซังเหยียนก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า น้ำเสียงเอ้อระเหยและน่าตีเป็นที่สุด ‘จากนั้นก็มองป้ายห้องเอาเองสิ หรือจะต้องให้รุ่นพี่ไปอ่านให้ฟังทีละห้องเหรอ…’ เขาเน้นเสียงคำสุดท้าย ออกเสียงอย่างชัดเจน ‘รุ่น-น้อง’

‘…’

เวินอี่ฝานเอ่ยขอบคุณอย่างอารมณ์ดี

เธอเดินไปตามทางที่เขาบอก พอเลี้ยวขวาก็เห็นป้ายชั้น ม.4 ห้องสิบห้า พอเดินลึกเข้าไปอีกหน่อย ห้องที่อยู่ด้านในสุดก็คือห้องสิบเจ็ด เวินอี่ฝานเร่งฝีเท้า พอไปถึงหน้าห้องก็ตะโกนด้วยเสียงไม่ดังมาก

‘หนูมาแล้วค่ะ’

คุณครูประจำชั้นที่พูดอยู่หน้าห้องมองมาทางเธอพลางถามว่า ‘เธอคือซังเหยียนเหรอจ๊ะ’

เวินอี่ฝานส่ายหน้า ‘คุณครูคะ หนูชื่อเวินอี่ฝานค่ะ’

‘อ๋อ อี่ฝานนี่เอง’ คุณครูประจำชั้นมองไปที่ใบรายชื่อ รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง ‘ในรายชื่อเหลือแค่เธอและซังเหยียนที่ยังมาไม่ถึง ครูดูแล้วนึกว่าชื่อนี้น่าจะเป็นชื่อผู้หญิงมากกว่า เลยนึกว่าเป็นเธอน่ะจ้ะ’

คุณครูประจำชั้นยังไม่ทันอนุญาตให้เธอเข้ามาในห้อง ด้านหลังเวินอี่ฝานก็มีเสียงผู้ชายโพล่งออกมา

‘ผมมาแล้วครับ’

เวินอี่ฝานหันไปมองตามเสียงโดยอัตโนมัติ

เธอจึงได้เห็น ‘รุ่นพี่’ ที่เพิ่งบอกทางให้เธอมายืนอยู่ด้านหลัง ทั้งสองคนยืนห่างกันเพียงสองก้าว พอเดินเข้ามาใกล้เธอจึงสังเกตเห็นว่าเขาตัวสูงปรี๊ดเลย

ยืนห่างกันเพียงแค่นี้ยังต้องเงยหน้ามองเขา