ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 3-บทที่ 4

น้ำเสียงแบบนี้ทำให้เธอนึกไปถึงเมื่อครู่ที่ซังเหยียนเรียกตัวเองว่ารุ่นพี่ แล้วเรียกเธอว่ารุ่นน้อง เธอชะงักไปชั่วครู่แล้วพึมพำในใจ หน้าไม่อายเลยจริงๆ

จู่ๆ จางเหวินหงก็ถูกคุณครูอีกท่านหนึ่งเรียกออกไป

เมื่อไม่มีคุณครูคอยคุม เสียงในห้องเรียนก็ค่อยๆ ดังจ้อกแจ้กจอแจ

‘อีกอย่างชื่อฉันน่ะ…’ ซังเหยียนเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเล่าต่อไปอีกว่า ‘พ่อฉันถึงกับเปิดพจนานุกรมจงหวาเจ็ดวันเจ็ดคืนเลยนะ แล้วยังเปิดประชุมในบ้านอีกหนึ่งร้อยแปดสิบครั้ง จากนั้นค่อยมาเลือกอีกตั้งหลายรอบ…’

เวินอี่ฝานนั่งเท้าคาง หัวสมองค่อยๆ ว่างเปล่า คอยฟังที่เขาพูดทีละคำทีละประโยค

เธอก็ได้ยินเขาหยุดไปหลายวินาทีแล้วเล่าต่อจนจบ ‘จึงเลือกคำที่ดูเป็นลูกผู้ชายที่สุด’

ฉากหลังที่โหวกเหวกโวยวายย่อมแฝงไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย เวินอี่ฝานจ้องคำที่อยู่บนสมุดจดบันทึก เธอถอนใจเบาๆ วิจารณ์ด้วยเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ‘ผลสุดท้ายชื่อนายยังไม่ดูเป็นลูกผู้ชายเท่าชื่อฉันเลย…’

‘…’

ซูเฮ่าอันหัวเราะ ‘ฮ่า’ ออกมาเสียงหนึ่งอย่างเยาะเย้ย ‘งั้นทำไมนายไม่ชื่อซังเหยียเมินเอ๋อร์ (ลูกผู้ชาย) ไปเลยล่ะ’

อยู่ดีๆ เวินอี่ฝานก็ถูกจี้ต่อมฮา เธอจึงก้มหน้าแอบหัวเราะหึๆ แต่พอผ่านไปสักพักใหญ่จู่ๆ เธอก็สัมผัสได้ว่าซังเหยียนที่นั่งอยู่ข้างๆ ยังไม่ยอมตอบซูเฮ่าอันสักที

เงียบเป็นเป่าสาก…

คราวนี้เงียบเสียจนเหมือนไม่มีใครอยู่

เธอหันไปมองซังเหยียนในทันใด

ถึงได้พบว่าซังเหยียนกำลังจ้องมาที่เธอ ไม่รู้เขาจ้องเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาดำขลับแฝงความเย็นชาเล็กน้อย จุดแสงอาทิตย์เล็กๆ ที่ตกลงมาที่หางตาของเขาก็ไม่ได้แต่งแต้มให้ดูอ่อนโยนขึ้นสักส่วน

เขาไม่เก็บอาการเลย สายตานั้นแฝงไปด้วยการตรวจสอบและพิจารณาอยู่เล็กน้อย

เวินอี่ฝานหัวใจเต้นตึกตักทีหนึ่ง

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

‘…’

เขาคงไม่ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้มั้ง…

ไม่หรอกน่า?

คงไม่ถึงขั้นนั้นมั้ง?

เธอยังไม่ทันได้ข้อสรุป ซังเหยียนก็ใช้ปลายนิ้วเคาะขอบโต๊ะ พูดไปตามใจ ‘อ้อ จริงสิ ยังไม่ได้ถามชื่อเธอเลย’

เวินอี่ฝานหยุดหายใจไปโดยพลัน กำปากกาไว้ในมือ

‘เพื่อนใหม่’ ซังเหยียนหันหน้ามา เอ่ยอย่างเหยียดหยามเล็กน้อย ‘เธอชื่อไรอะ’

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 14 มี.ค. 65 เวลา 12.00 น.