ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 3-บทที่ 4

หลังจากที่เวินอี่ฝานกลับมายังเมืองหนานอู๋ เธอก็ส่งประวัติผ่านทางบริษัทจัดหางานไปยังรายการ ‘บอกข่าวเล่าต่อ’ ของสถานีโทรทัศน์หนานอู๋ ทางช่องตูซื่อ

รายการ ‘บอกข่าวเล่าต่อ’ เป็นรายการหนึ่งของทางสถานีโทรทัศน์ที่รายงานข่าวเกี่ยวกับเรื่องปากท้องของประชาชน วัตถุประสงค์หลักคือ ‘ใส่ใจชีวิตประชาชน ส่งต่อเสียงของพวกเขา’

เวินอี่ฝานคิดว่าเหตุการณ์ที่เธอประสบมาก็ต้องการการดูแลเอาใจใส่เช่นกัน เธอคิดเพ้อไปว่าจะนำเรื่องนี้เสนอขึ้นไปเป็นหัวข้อดีไหมพลางเดินเข้าออฟฟิศ

ด้านในเปิดไฟสว่างแล้ว แต่ยังไม่เห็นใคร

เธอจึงเดินไปชงกาแฟที่ห้องแพนทรี่ ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลยจริงๆ แม้แต่ข้าวเช้ายังกินไม่ลง แต่เธอก็นอนไม่หลับ จึงสไลด์ดูแอพฯ ที่เกี่ยวกับข่าวแล้วเริ่มพิมพ์ต้นฉบับข่าว

เวินอี่ฝานใช้ชีวิตอย่างเซื่องซึมไม่มีชีวิตชีวาทั้งวัน

ตอนที่เด็กฝึกงานชื่อฟู่จ้วงซึ่งเพิ่งมาใหม่ออกไปสัมภาษณ์กับเธอ สีหน้าเขาดูลังเลเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างอยู่ตลอด ท้ายที่สุดก็อดกลั้นไว้ไม่อยู่ จึงโพล่งถามขึ้นมา

“พี่อี่ฝาน ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ”

เวินอี่ฝานถึงได้รู้สึกตัวว่าตนเองหงุดหงิดมาเกือบทั้งวันจากการนอนไม่พอ

เวินอี่ฝานอดทนอดกลั้นจนกระทั่งส่งต้นฉบับข่าวขึ้นไป นี่เป็นครั้งแรกที่เธอไม่ขอทำโอที เลิกงานปุ๊บก็เก็บของแล้วออกจากออฟฟิศเลย

ในตอนกลางคืนอุณหภูมิลดต่ำ ลมหนาวคล้ายกับดาบน้ำแข็งอันคมกริบพัดผ่านใบหูของเธอไป

เดินไปไม่กี่ก้าว เวินอี่ฝานก็ได้รับข้อความจากจงซือเฉียว

จงซือเฉียว : เวินอี่ฝาน ฉันจะตายอยู่แล้ว

“…” เวินอี่ฝานงุนงง

เวินอี่ฝาน : ?

จงซือเฉียว : ฉัน! จะ! ตาย! จริงๆ! นะ!

จงซือเฉียว : สร้อยข้อมือของฉันหาย!

จงซือเฉียว : เทพบุตรของฉันให้มา! ฉันเพิ่งใส่ไปได้ไม่กี่ครั้งเอง ฮือๆๆๆ!

เวินอี่ฝาน : หาไม่เจอเหรอ

จงซือเฉียว : ช่าย TAT

จงซือเฉียว : เช้านี้ตอนฉันอยู่ที่บริษัทถึงเพิ่งรู้ตัวว่ามันหายไป ฉันยังนึกว่าอยู่ที่บ้าน แต่พอกลับถึงบ้านก็หาไม่เจออะ

จงซือเฉียว : แต่ฉันคิดว่ามันคงหล่นอยู่ที่ผับของซังเหยียนนั่นแหละ

จงซือเฉียว : พอเธอเลิกงานแล้วช่วยไปถามให้ฉันหน่อยสิ ถ้าฉันต้องถ่อจากที่นี่ไปซั่งอัน มันไกลมากอะ

เวินอี่ฝาน : ได้จ้า

เวินอี่ฝาน : เธอก็อย่าเพิ่งร้อนใจไปนะ