ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 3-บทที่ 4

สมองเวินอี่ฝานคล้ายขึ้นสนิม เธอครุ่นคิดเรื่องทิศทางอย่างเชื่องช้า จากนั้นถึงค่อยก้าวเท้าไปในทิศทางใหม่ โชคดีที่ถนนตั้วลั่วอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เดินไปแค่เจ็ดแปดนาทีก็ถึง

พอเธอเดินลึกเข้าไปอีกก็เห็นผับ ‘จยาปัน’ ทันที

เธอเดินเข้าไปด้านใน

บนเวทีรูปทรงกลมมีวงดนตรีร็อก สไตล์เพลงต่างไปจากเมื่อคืน เสียงดนตรีหนักหน่วงจนทำให้คนหูชา แสงไฟภายในผับมืดสลัว บรรยากาศดูหรูหรา แสงจากโคมไฟหลากสีส่องวูบไหวไปมาอย่างรวดเร็ว

เวินอี่ฝานเดินไปยังหน้าเคาน์เตอร์บาร์

ภายในเคาน์เตอร์บาร์ยังคงเป็นบาร์เทนเดอร์ผมทองเหมือนครั้งที่แล้ว

เวินอี่ฝานเรียกเขา “สวัสดีค่ะ”

บาร์เทนเดอร์ยิ้มให้เธอพลางกล่าว “สวัสดียามเย็นครับคุณผู้หญิง อยากดื่มอะไรครับ”

เวินอี่ฝานส่ายหน้า พูดถึงจุดประสงค์ของการมาในทันที “เมื่อวานที่ฉันมากับเพื่อน ทำสร้อยข้อมือตกไว้ ไม่รู้ว่าพวกคุณเห็นหรือเปล่าคะ”

พอได้ยินคำพูดนี้บาร์เทนเดอร์ก็ดูเหมือนจะจำเธอได้ พยักหน้าทันที “มีครับ คุณรอสักครู่นะครับ”

“โอเคค่ะ รบกวนด้วย”

เวินอี่ฝานยืนรออยู่ที่เดิม

เธอเห็นบาร์เทนเดอร์ดึงลิ้นชักออกมา ควานหาด้านใน จากนั้นก็ดึงออกมาอีกลิ้นชักหนึ่งแล้วก็ค้นหาอีก จู่ๆ เขาก็หยุดชะงัก เงยหน้าพลางกวักมือเรียกใครบางคน “อวี๋จัว”

บริกรชายที่ถูกเรียกว่า ‘อวี๋จัว’ ก็เดินมา “พี่เสี่ยวเหอ มีอะไรเหรอครับ”

เวินอี่ฝานมองไป เพียงปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นบริกรชายที่ทำเหล้าหกรดใส่เธอ

บาร์เทนเดอร์ผมทองเอ่ยอย่างอึดอัดใจ “สร้อยข้อมือที่นายเก็บได้เมื่อวาน ฉันเก็บไว้ที่นี่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงหาไม่เจอล่ะ”

“หืม? สร้อยข้อมือเส้นนั้น…” อวี๋จัวก็สับสน แต่จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ “อ๋อ จริงสิ ตอนที่พี่เหยียนลงมาหยิบเสื้อก็หยิบสร้อยข้อมือเส้นนั้นไปด้วยน่ะครับ”

“…”

เวินอี่ฝานนึกว่าตัวเองฟังผิด เธอชะงักไปทันที ก่อนจะอดโพล่งออกมาไม่ได้ “อะไรนะ”

อวี๋จัวพูดซ้ำในทันที “พี่เหยียนเอาไปแล้วครับ”

“…”

ครั้งนี้เวินอี่ฝานได้ยินอย่างชัดเจน เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ

เจ้าของผับใหญ่โตขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะกล้าเอาทรัพย์สินที่ลูกค้าทำตกหล่นไว้ไปครอบครองอย่างหน้าด้านๆ

เห็นชัดว่าบาร์เทนเดอร์ไม่รู้เรื่องนี้ เขาได้แต่แสดงสีหน้าประหลาดใจ “พี่เหยียนจะเอาไปได้ยังไง งั้นเขาไปไหนแล้วล่ะ เมื่อกี้ยังอยู่ไม่ใช่เหรอ”

อวี๋จัวทำหน้าเหวอทันที “ผมไม่รู้ครับ”

บรรยากาศเงียบงันไปชั่วครู่

บาร์เทนเดอร์ผมทองมองกลับไปที่เวินอี่ฝานอย่างอึดอัดใจเล็กน้อย “ต้องขออภัยด้วยครับ ปกติบอสจะเป็นคนจัดการเรื่องของหาย ไม่งั้นคุณทิ้งเบอร์ติดต่อไว้ก่อน หรือไม่ก็รอสักครู่ เดี๋ยวผมจะติดต่อบอสให้ครับ”

เวินอี่ฝานไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินไป เธอคิดว่าถ้าพรุ่งนี้ค่อยมาเอาก็มีค่าเท่ากัน “ไม่เป็นไร ฉันทิ้งเบอร์ไว้แล้วกัน”

“โอเคครับ” บาร์เทนเดอร์หยิบนามบัตรจากด้านข้างยื่นให้เธอ “คุณเขียนไว้บนนี้แล้วกันครับ”

เวินอี่ฝานก้มหน้าลงเขียนตัวเลขแถวหนึ่งบนนั้นแล้วยื่นให้เขา “รบกวนคุณช่วยหาอีกครั้งด้วย ถ้าหาเจอแล้วโทรมาเบอร์นี้ได้เลย…”