ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 3-บทที่ 4

บทที่ 4 คำที่ดูเป็นลูกผู้ชายที่สุด

น้ำเสียงเขาไม่เบาไม่ดัง แต่กลับเหมือนสายฟ้าฟาดลงมาบนพื้นดิน ทันใดนั้นก็ชี้ทางสว่างให้แก่เวินอี่ฝาน

เมื่อคืนตอนที่เธอมาที่นี่ เธอพูดอะไรกับเขาไปบ้าง

‘ขอโทษครับ ที่นี่เป็นผับปกตินะครับ’

‘น่าเสียดายจัง’

“…”

เวินอี่ฝานเม้มปาก ความรู้สึกกระดากอายเข้าครอบงำเธออย่างมืดฟ้ามัวดิน

โชคดีที่รอบด้านเสียงดังหนวกหู บาร์เทนเดอร์จึงไม่ได้ยินคำพูดของซังเหยียน เพียงเอ่ยอย่างไม่สบายใจ

“พี่ ทำอะไรน่ะ” จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ลิ้นชัก พูดเสียงสูงขึ้น “พี่เห็นสร้อยข้อมือที่วางอยู่ในนี้มั้ยครับ”

พอซังเหยียนได้ยิน เขาก็เหลือบมองแวบหนึ่ง

บาร์เทนเดอร์อธิบายว่า “ลูกค้าท่านนี้มาดื่มที่ร้านเราเมื่อคืนแล้วทำสร้อยข้อมือหล่นไว้ ตอนนั้นอวี๋จัวเก็บได้ ผม…” พอพูดถึงตรงนี้เขาก็ชะงักไปแล้วเปลี่ยนคำพูด “พี่เป็นคนเก็บไว้ไม่ใช่เหรอ”

ซังเหยียนนั่งบนเก้าอี้สูง ร้องอ๋ออย่างขอไปที

“งั้นพี่เก็บไว้ที่ไหนครับ”

ซังเหยียนถอนสายตากลับมา สีหน้าไม่กังวลอะไร “ไม่เคยเห็นนะ”

“…” บาร์เทนเดอร์ผมทองสะอึกในทันใด เหมือนเขาจะพูดไม่ออกเพราะท่าทางที่เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ของซังเหยียน

ในขณะเดียวกันก็มีหญิงสาวสองคนมาสั่งเหล้าที่เคาน์เตอร์บาร์

คล้ายว่าได้พบคนช่วยชีวิต บาร์เทนเดอร์จึงโพล่งไปทางซังเหยียน “บอสดูแลลูกค้าหน่อยนะครับ ผมไปทำงานก่อนล่ะ” จากนั้นก็หันไปทักทายหญิงสาวสองคนนั้น

ไม่รู้ว่าอวี๋จัวออกไปจากที่เกิดเหตุตั้งแต่เมื่อไหร่

ในเวลานี้เหลือพวกเขาเพียงสองคน

ถึงแม้ว่าจะอยู่ในสถานที่ที่แออัดเสียงดังโหวกเหวก แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่คนเดียวเมื่อบาร์เทนเดอร์พูดออกมาแบบนั้น คนหนึ่งยืน อีกคนหนึ่งนั่ง เหมือนตัดขาดออกจากบรรยากาศโดยรอบ ชวนให้รู้สึกแปลกชอบกล

ซังเหยียนหยิบแก้วใสที่สะอาดแล้วเข้าไปเทเหล้าเองจนถึงครึ่งแก้ว