ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 3-บทที่ 4

ครู่ต่อมาเขาก็ดันแก้วมาตรงหน้าเธอ

เวินอี่ฝานมองไปอย่างนึกไม่ถึง

ปอยผมอันดกดำปรกลงมาตรงหน้าผากชายหนุ่ม ขนตาราวขนนกกา ภายใต้ลำแสงเช่นนี้ใบหน้าเขาจึงดูสว่างครึ่งมืดครึ่ง มือของเขายังถือกระป๋องเบียร์ที่มีเบียร์อยู่ครึ่งหนึ่งพลางเลิกคิ้วถาม

“จะให้ผมดูแลยังไงครับ”

คราวนี้เวินอี่ฝานมีความกล้าขึ้นมา รู้สึกคล้ายตัวเองมาเหล่ผู้ชายจริงๆ

เธอเงียบไปชั่วครู่ ไม่ได้แตะเหล้าแก้วนั้น “ไม่ต้อง ขอบคุณค่ะ”

…ฉากที่เงียบเหงา

เวินอี่ฝานเดาว่าซังเหยียนอาจจะรู้สึกอึดอัดเพราะคำอธิบายของบาร์เทนเดอร์คนนั้น จึงไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เธอทิ้งเบอร์ไว้อีก เธอตระหนักว่าที่นี่คืออาณาเขตของเขา เลยไว้หน้าเขา ไม่เป็นฝ่ายรื้อฟื้นเรื่องเมื่อครู่

เธอกลับมาพูดเรื่องเดิม “เจ้าของผับเป็นคนจัดการเรื่องของหายที่นี่เหรอคะ”

ซังเหยียนยิ้มถาม “ใครบอกคุณครับ”

เวินอี่ฝานชี้ไปทางบาร์เทนเดอร์

ซังเหยียนก็มองตามไป กระแทกกระป๋องกับเคาน์เตอร์บาร์ด้วยแรงที่ลดลง

“เหอหมิงป๋อ”

เหอหมิงป๋อเงยหน้าขึ้นทันที “เอ๊ะ! อะไรครับพี่”

ซังเหยียนเอ่ยเสียงไม่ดังไม่เบา “คนอย่างฉันมีเวลาว่างมากถึงขนาดต้องมายุ่งเรื่องของหายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“…” เห็นชัดว่าเหอหมิงป๋ออึ้งๆ ไป บวกกับเขากำลังยุ่งอยู่ จึงพูดเพียงประโยคเดียว “พี่รอเดี๋ยว ผมชงเหล้าแก้วนี้ให้ลูกค้าก่อนนะครับ”

ท่าทางของซังเหยียนไม่สบอารมณ์เลยจริงๆ

เวินอี่ฝานเม้มปาก วางนามบัตรลงข้างแก้วเหล้า “งั้นฉันทิ้งเบอร์ไว้ที่นี่ ถ้าพวกคุณหาเจอแล้วก็โทรบอกฉันได้เลย เดี๋ยวฉันค่อยมาเอา ขอบคุณค่ะ”

ซังเหยียนไม่ได้เงยหน้าขึ้น เพียงแต่แค่นเสียงอืมอย่างขอไปที

เวินอี่ฝานไม่รู้ว่าถ้าเขาปฏิบัติกับลูกค้าทุกคนแบบนี้ ผับแห่งนี้จะยังเปิดบริการต่อไปได้อย่างไร

เขาอาจจะทำแบบนี้แค่กับเธอคนเดียวก็เป็นได้

อาจเป็นเพราะเขาไม่พอใจในคำพูดของเธอ หรือไม่ก็เป็นเพราะยังฝังใจกับเรื่องราวในอดีต แสร้งทำเป็นจำเธอไม่ได้ แต่พอได้พบหน้าเธอก็ชักสีหน้าใส่ท่าเดียว

เวินอี่ฝานไปสถานีตำรวจตั้งแต่ตอนเช้ามืด ต่อมาก็ต้องวิ่งวุ่นไปสัมภาษณ์ถึงสามที่ พอกลับไปยังสถานีโทรทัศน์ก็ติดต่อกับเจ้าของบ้าน แจ้งว่าจะคืนห้องก่อนล่วงหน้า อีกทั้งยังต้องครุ่นคิดถึงเรื่องที่อยู่ใหม่ แล้วยังต้องระวังชายหนุ่มข้างห้องจะมาเอาคืนอีก

เรื่องราวมากมายก่ายกองรอเธออยู่

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ท่าทางของซังเหยียนเพียงแค่นี้คล้ายจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

แต่ไม่รู้เพราะอะไร…