ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 3-บทที่ 4

อาจเป็นเพราะความหงุดหงิดจากการนอนไม่พอที่ยังหลงเหลืออยู่ เธอจึงรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย

เวินอี่ฝานเอ่ยเสริมอีกประโยคด้วยเสียงเบา “มันเป็นของสำคัญมาก รบกวนพวกคุณด้วยนะคะ”

ขณะที่เธอกำลังเตรียมจะจากไป ซังเหยียนก็เอ่ยรั้ง

“รอเดี๋ยวครับ”

เวินอี่ฝานชะงักฝีเท้าทันควัน

ลูกกระเดือกของซังเหยียนขยับขึ้นลงก่อนที่เขาจะตะโกนออกมาว่า “เหอหมิงป๋อ นายมัวชักช้าอะไรเนี่ย!”

“หืม?” เหอหมิงป๋องุนงง

“ของลูกค้าหล่นอยู่ตรงนี้” ซังเหยียนมองไปที่เขา พูดเน้นทีละคำ “แล้วไม่หา?”

ซังเหยียนพูดออกไปแล้ว เหอหมิงป๋อก็ควานหาอย่างกระตือรือร้นอีกรอบ คราวนี้ดันหาเจอในลิ้นชักด้านล่างอย่างน่าอัศจรรย์ เขาถอนใจโล่งอกแล้วยื่นให้เธอทันที

“ใช่เส้นนี้หรือเปล่าครับ”

เวินอี่ฝานรับมา “ใช่ค่ะ ขอบคุณมาก”

เหอหมิงป๋อหันไปมองทางซังเหยียนแวบหนึ่งก่อนจะลูบท้ายทอย

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรครับ ทำให้คุณเสียเวลาไปมาก ทางเราต้องขออภัยจริงๆ ครับ”

ซังเหยียนดื่มเบียร์ต่อ ไม่พูดจาอะไรอีก

เวินอี่ฝานพยักหน้า กล่าวลาแล้วจากไป

ด้านนอกอากาศทั้งหนาวและชื้น คนบนถนนก็ดูบางตา มองไปทั้งถนนพาให้รู้สึกหนาวเหน็บและว่างเปล่า

เวินอี่ฝานรู้สึกหนาวจนไม่อยากแตะมือถือ เธอรีบส่งข้อความเสียงไปให้จงซือเฉียว

“สร้อยข้อมือหาเจอแล้วนะ”

หญิงสาวเอามือซุกลงไปในกระเป๋าเสื้อ สูดหายใจเข้า แล้วก็ใจลอยอย่างประหลาด

ความทรงจำค่อยๆ เติมเต็มอารมณ์ความรู้สึก

เพราะเมื่อครู่เธอเพิ่งพบกับซังเหยียนที่น่าชัง แต่ในขณะเดียวกันก็คุ้นเคย

เธอนึกย้อนไปถึงฉากที่พวกเขาพบกันครั้งแรก…