ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 64

ระหว่างที่ใจลอย เวินอี่ฝานรู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปสู่ช่วงหลังจากการถูกเชิญผู้ปกครอง คืนนั้นลุงของเธอเวินเหลียงเสียนพาเธอกลับบ้าน คำด่าว่าของเชอเยี่ยนฉินและเวินเหลียงเสียนก็เข้าครอบงำความคิดเธออีกครั้ง วนเวียนไปมาอยู่ข้างหูเธอไม่ขาด

‘ซวงเจี้ยง หนูนี่ดื้อจริงๆ เลยนะ’

‘หนูจะหาเรื่องสบายใจมาให้พวกเราบ้างได้มั้ย’

‘พวกเราไม่ได้มีหน้าที่ที่จะต้องดูแลหนูนะ’

‘พวกเราแค่ต้องการให้หนูเชื่อฟังหน่อย อย่าทำอะไรออกนอกลู่นอกทาง’

เวินอี่ฝาน

เธออย่าไปเพิ่มปัญหาให้คนอื่น

เธอจะไปเพิ่มปัญหาให้ใครไม่ได้อีกแล้วนะ

ไม่อย่างนั้นเธอจะโดนทิ้ง

หลังจากนั้นเธอกับเขาคุยอะไรกันอีก เวินอี่ฝานก็จำไม่ได้แล้ว จำได้เพียงว่าซังเหยียนเหมือนจะปลอบใจเธออีก เธอก็พยายามอย่างที่สุดที่จะทำให้ตัวเองดูเหมือนปกติ

เวินอี่ฝานเล่นเกมเป็นเพื่อนซังเหยียนด่านหนึ่ง จากนั้นก็อ้างว่าง่วงจึงกลับเข้ามาในห้อง

เวินอี่ฝานนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องครึ่งชั่วโมง แล้วเธอก็เปิดวีแชต ส่งข้อความไปให้แม่หลังจากที่ไม่ได้ส่งไปเป็นเวลานาน

เวินอี่ฝาน : แม่ช่วยส่งเบอร์ของป้าใหญ่มาให้หนูด้วยค่ะ

อาจเป็นเพราะคิดไม่ถึงว่าจะได้ข้อความตอบ จ้าวหยวนตงเลยส่งข้อความกลับมาเร็วมาก อีกฝ่ายส่งเบอร์มือถือมาก่อน แล้วตามด้วยข้อความยาวเหยียด

เวินอี่ฝานไม่ได้อ่านข้อความนั้น เธอโทรหาเชอเยี่ยนฉินทันที

เสียงรอสายดังเพียงสามครั้ง เชอเยี่ยนฉินก็รับสาย เสียงใหญ่หนาดังมาจากปลายสาย

“ใครอะ”

เวินอี่ฝานเอ่ยขึ้นทันที “พวกคุณคิดจะทำอะไร”

“…” เชอเยี่ยนฉินเงียบไปหลายวินาที จากนั้นก็คาดเดาด้วยความลังเล “ซวงเจี้ยง?”

“ฉันไม่สนว่าพวกคุณมาที่เมืองหนานอู๋ทำไม” เวินอี่ฝานหลับตาลง เอ่ยเน้นทีละคำ “ขอร้องกรุณาอย่าเอาฉันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย พวกคุณก็ใช้ชีวิตของพวกคุณไป จะเป็นจะตายยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”

หลังจากคิดตามทัน เชอเยี่ยนฉินก็เอ่ยด้วยความไม่พอใจ “เด็กคนนี้นี่ พูดจาบ้าอะไรของเธอ พอโทรมาก็มาแช่งให้พวกเราตาย? เธอมาพูดจาอย่างนี้มันสมควรแล้วเหรอ!”

“ระหว่างพวกเราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ถ้าน้องชายคุณมาก่อกวนฉันและคนข้างกายฉันอีก” เวินอี่ฝานทำเป็นไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายพูด เอ่ยต่อว่า “ฉันจะรวบรวมหลักฐานและแจ้งตำรวจทันที”

“จะแจ้งตำรวจอีกแล้วใช่มั้ย พวกเราไปทำอะไรให้ เธอถึงต้องแจ้งตำรวจ!” น้ำเสียงของเชอเยี่ยนฉินแข็งกร้าว “ฉันล่ะเสียใจจริงๆ ที่ตอนนั้นรับเธอมาเลี้ยงดู เลี้ยงจนกลายเป็นจิ้งจอกตาขาว!”

“คุณเลี้ยงฉันมายังไง” เวินอี่ฝานเอ่ย “เลี้ยงแบบที่เวลาน้องชายคุณขึ้นเตียงฉัน คุณก็ไม่ห้ามน่ะเหรอ”

“…”

“ฉันไปทำอะไรให้พวกคุณ” ความรู้สึกเจ็บช้ำทั้งหมดในอดีต ความทุกข์ระทมที่เก็บกดมาหลายปีล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้ เธอพยายามควบคุมเสียงตัวเอง เอ่ยอย่างชัดเจน “พวกคุณถึงต้องมาทำอย่างนี้กับฉัน”

เธอไม่พึ่งพาใครทั้งนั้น เธอพยายามพึ่งพาตนเองและใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

เธอรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองก็มีชีวิตที่ดีกว่าแต่ก่อน เลยอยากจะลองคบหาดูใจกับเขา

ทำไมพวกคุณต้องก้าวเข้ามาในชีวิตฉันอีก