ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 65

บางทีอาจเป็นเพราะเชอซิงเต๋อรู้สึกว่าเธอเห็นตัวเองเป็นอากาศธาตุ เลยยิ่งเดือดดาลมากขึ้นคล้ายว่าหมดความอดทน สีหน้าดูโหดเหี้ยมขึ้นหลายส่วน เขากระชากกระเป๋าข้างตัวเธอมาทันที

“แม่งเอ๊ย! น้าไว้หน้าเธอแล้วนะ ไอ้แฟนบ้าของเธอมันทำให้น้าเสียหน้า! แล้วเธอยังมากล้าชักสีหน้าใส่น้าอีกเหรอ!”

กระเป๋าของเวินอี่ฝานถูกเขาดึงไปอยู่ในมือ

จากนั้นเชอซิงเต๋อก็ผลักเธออย่างแรงทีหนึ่ง ระบายอารมณ์ออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“นังร่าน! เกาะคนรวยแล้ววิเศษวิโสนักเหรอ!”

เวินอี่ฝานผงะถอยไปอย่างควบคุมไม่อยู่ พุ่มไม้ด้านข้างที่มีกิ่งไม้สองสามกิ่งยื่นออกมาไม่เป็นระเบียบจึงข่วนโดนต้นขาของเธอจนเกิดรอยแผลสองสามรอยอย่างเห็นได้ชัด เธอแอบร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บ พยายามฝืนยืนให้มั่นแล้วมองลงไป

…เห็นแผลที่ต้นขาตัวเองเริ่มมีเลือดไหลออกมา

ดูเหมือนว่าเชอซิงเต๋อยังอยากเดินเข้าไปหาเธออีก

จังหวะนั้นฟู่จ้วงก็กลับมาจากการไปหยิบมือถือ พอเห็นเหตุการณ์เขาก็ตะลึงไปเล็กน้อย ตามมาด้วยความเดือดดาลอย่างที่สุด

“เฮ้ย! จะทำอะไรน่ะ!”

เพราะมีคนอื่นปรากฏตัวขึ้น เชอซิงเต๋อก็คล้ายจะดึงสติกลับมาได้ เขาร้องหึพลางถลึงตาอย่างโหดเหี้ยมใส่เวินอี่ฝานแวบหนึ่ง แล้วกำลังจะเดินจากไปพร้อมกระเป๋าของเธอ

ฟู่จ้วงยื่นแขนไปขวางอีกฝ่ายไว้พลางโทรแจ้งตำรวจ อดที่จะสบถออกมาไม่ได้ “แกมาขโมย ทำร้ายคนอื่น แล้วยังหน้าด้านอีก? รอไปนอนในคุกแล้วกันไอ้โง่!”

เชอซิงเต๋อตะคอกกลับ “มึงสิที่จะต้องไปนอนในคุก! กูแค่หยิบกระเป๋าของหลานสาว ขโมยของตรงไหนกัน!”

“ฟู่จ้วง รอให้ตำรวจมาจัดการแล้วกัน” เวินอี่ฝานลุกขึ้น คล้ายเธอจะไม่รู้สึกเจ็บ “มีกล้องวงจรปิดอยู่ ไม่ต้องกลัวหรอกว่าเขาจะหนี”

“…”

เชอซิงเต๋ออึ้งไปเล็กน้อย เพิ่งมาสังเกตเห็นกล้องวงจรปิดเอาตอนนี้ เขาจึงตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่ยังคงฝืนยิ้มอย่างได้ใจ

“กระเป๋าในมือกูก็ไม่ใช่ของใครอื่น มึงคิดว่าแจ้งตำรวจแล้วจะช่วยอะไรได้เหรอ มึงดูเอาเองแล้วกันว่าตำรวจจะมีเวลามายุ่งเรื่องจิ๊บจ๊อยแบบนี้หรือเปล่า”

“ได้” เวินอี่ฝานจ้องเขา เอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “ฉันกำลังรอดูอยู่”

เนื่องจากเหตุการณ์นี้ การรายงานข่าวของเวินอี่ฝานจึงถูกส่งต่อไปให้เพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่ง ส่วนเธอขอลางานครึ่งวันแล้วไปที่สถานีตำรวจพร้อมกับตำรวจที่มายังที่เกิดเหตุ หลังจากหัวหน้าปลอบใจเธออย่างห่วงใยไม่กี่ประโยค ยังส่งฟู่จ้วงให้มาติดตามข่าวนี้ตามหน้าที่ด้วย

เวินอี่ฝานไปทำแผลที่โรงพยาบาลก่อน แล้วค่อยไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจ

ผ่านไปไม่นานพอเชอเยี่ยนฉินได้รับโทรศัพท์ก็รีบมา ครั้นเหลือบเห็นเวินอี่ฝานก็เข้าใจสถานการณ์ทันที

“คุณตำรวจคะ คุณสอบสวนยังไงกัน นี่ขโมยของที่ไหน”

เชอเยี่ยนฉินเสียมารยาทมาก ตำรวจตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ทำไมจะไม่ใช่ มีทั้งพยานบุคคลและหลักฐาน ลงบันทึกไว้แล้วด้วย”

“พวกเราเป็นญาติกันค่ะ! คนนี้เป็นหลานสาวของฉันเอง!” เชอเยี่ยนฉินเดือดพล่าน “คุณไม่มีครอบครัวเหรอ หยิบของของคนในครอบครัวก็ถือว่าขโมย?”

ตำรวจขมวดคิ้ว “คุณพูดจาอะไรระวังด้วย!”

เวินอี่ฝานไม่ได้รับผลกระทบสักนิด เธอมองตำรวจที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย อธิบายอย่างสงบนิ่งที่สุด

“คนนี้คือป้าสะใภ้ใหญ่ค่ะ แต่ว่าฉันไม่ค่อยสนิทกับพวกเขา”

“…”

“อีกอย่าง…” เวินอี่ฝานชะงักไปชั่วครู่แล้วค่อยเอ่ยต่อ “เชอซิงเต๋อเริ่มมาก่อกวนฉันนานแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าจะลงบันทึกไปด้วยกันเลยได้มั้ยคะ ไปตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดที่หน้าสถานีโทรทัศน์ได้ค่ะ”