ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 65

“นายไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ปะ ฉันกับอี่ฝานเป็นแค่เพื่อนกัน นายเอาแต่พุ่งเป้ามาที่ฉันนานแค่ไหนแล้วเนี่ย” เซี่ยงหล่างเดินตามมา พอพูดถึงเรื่องนี้ก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “จริงสิ ก่อนหน้านี้ที่ฉันเคยบอกว่าฉันนัดกับอี่ฝานว่าจะไปเรียนที่มหา’ลัยอี๋เหอ ฉันกุเรื่องขึ้นมาเองน่ะ”

พอได้ฟัง ซังเหยียนก็ค่อยๆ ช้อนตาขึ้น

“ตอนนั้นฉันจงใจจะทำให้นายไม่สบอารมณ์น่ะ แต่พอเห็นนายไม่มีปฏิกิริยาอะไรก็รู้สึกว่าไม่สนุกเลย แต่มันก็ผ่านมานานแล้ว คงไม่ต้องทำโทษให้กินเหล้าแล้วมั้ง” เซี่ยงหล่างเปิดก๊อกน้ำ เอ่ยยิ้มๆ “นายอย่าไปพาลโกรธอี่ฝานเพราะเรื่องนี้นะ”

ซังเหยียนร้องหึเสียงหนึ่ง

เซี่ยงหล่างมองเขาด้วยความสนใจใคร่รู้ ทอดถอนใจอยู่บ้างที่ผ่านมาหลายปีแล้ว ในที่สุดพวกเขาสองคนก็ได้คบกัน

“บอกตามตรงนะ ก่อนหน้านี้ฉันคิดมาตลอดว่านายเป็นคนที่มีโอกาสจีบอี่ฝานติดมากที่สุด”

“…”

“แต่ว่าโชคก็ไม่เข้าข้างนายเลย” เซี่ยงหล่างเอ่ยไปเรื่อย “ฉันคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะอี่ฝานจะต้องย้ายไปอยู่เมืองเป่ยอวี๋กับลุงใหญ่ นายและเธอคงได้คบกันนานแล้วล่ะ”

ซังเหยียนจ้องอีกฝ่ายนิ่ง “ลุงใหญ่?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“เธอไม่ได้อยู่บ้านคุณย่าเหรอ”

“ไม่ใช่ ตอนแรกเธออยู่บ้านคุณย่าสักระยะนึง ต่อมาก็อยู่บ้านลุงใหญ่มาตลอด” เซี่ยงหล่างอาจจะรู้สึกว่าชวนคุยมานานแล้ว ก็เลยไม่ได้คุยต่อ แล้วเขาก็เดินออกไป “ฉันไปทำงานล่ะ”

ซังเหยียนยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาหลุบตาลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

พอถึงเวลาหกโมง ซังเหยียนก็ออกจากบริษัทตรงเวลาแล้วขับรถไปยังสถานีโทรทัศน์หนานอู๋ เขาจอดรถไว้ที่หนึ่ง ลดระดับหน้าต่างลงแล้วส่งข้อความไปบอกเวินอี่ฝานว่าถึงแล้ว

เวินอี่ฝานตอบอย่างเร็ว

เวินอี่ฝาน : จะลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะ นายรอแป๊บนึงนะ

ซังเหยียนเคาะปลายนิ้วที่ขอบหน้าต่าง ยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องที่เซี่ยงหล่างพูดมาเมื่อครู่ก็เลยใจลอยไปบ้าง

ตอนเรียนอยู่ชั้น ม.ปลาย เวินอี่ฝานพักอยู่ที่บ้านลุงใหญ่ แต่เธอกลับบอกเขาว่าอยู่บ้านคุณย่ามาตลอด น้าคนนั้นเป็นน้องชายของป้าใหญ่ วันที่ประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย เขาไปหาเธอที่เมืองเป่ยอวี๋ก็เห็นน้าคนนี้กำลังเกาะแกะเธออยู่

เธอบอกว่าตัวเองไม่รู้จักคนคนนี้

พอนำมารวมเข้ากับอารมณ์ของเธอในช่วงนี้หลังจากที่เจอผู้ชายคนนั้น

ซังเหยียนค่อยๆ เม้มปากจนเป็นเส้นตรง การคาดเดาบางอย่างค่อยๆ ผุดขึ้นมาในความคิด เขาไม่อยากจะเชื่อเลย และไม่กล้านึกถึงมันอีก เลยหันหน้าไปพลางหยิบบุหรี่ เพิ่งหยิบออกมามวนหนึ่ง จู่ๆ เขาก็ได้ยินว่ามีคนเรียก

“พี่ซังเหยียน!”

พอได้ยินซังเหยียนก็มองไป จึงสบเข้ากับดวงตากลมโตของฟู่จ้วง

ฟู่จ้วงเดินมาเกาะที่หน้าต่าง ทำตัวสนิทสนมเหลือเกิน “พี่มารับพี่อี่ฝานเหรอครับ”

ซังเหยียนเจอเด็กหนุ่มคนนี้มาหลายครั้งแล้ว คราวนี้เขาไม่มีอารมณ์จะคุยด้วย เพียงแต่พยักหน้า

“พี่เป็นแฟนที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกเลย” ฟู่จ้วงเอื้อมมือไปตบไหล่เขา ปลอบใจว่า “แต่ว่าช่วงนี้พี่น่าจะไม่ต้องกังวลแล้วล่ะ ผู้ชายโรคจิตคนนั้น ตอนนี้ถูกกักตัวอยู่ที่สถานีตำรวจ ช่วงนี้ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรแล้วล่ะครับ”

“…” ซังเหยียนหันหน้าไป จับประเด็นได้สี่คำ “ผู้ชายโรคจิต?”

“ใช่พี่ หยาบคายและน่ารังเกียจมาก แค่ที่เขาพูดออกมาผมฟังแล้วโมโหสุดๆ อะ” ฟู่จ้วงยิ่งพูดยิ่งเดือดดาล เสียงดังขึ้นมาหน่อย “เขาพูดอยู่ตลอดว่าพี่อี่ฝานเป็นหลานสาวหรืออะไรนี่แหละ ช่วงนี้ก็ชอบมาก่อกวนเธอที่สถานีโทรทัศน์ เมื่อวานก็มาหาเรื่องจนถึงขั้นไปสถานีตำรวจ”

ซังเหยียนถามเสียงเบาลง “สถานีตำรวจเหรอ”

ฟู่จ้วงพยักหน้า “เขายังผลักพี่อี่ฝานด้วย โดนกิ่งไม้บาดที่ขา เลือดไหลออกมาเยอะเหมือนกัน มองแล้วคงเจ็บน่าดู”

เล่ามาตั้งนาน ฟู่จ้วงจึงเพิ่งนึกได้ เขาแปลกใจอยู่บ้าง “พี่ซังเหยียน พี่ไม่รู้เหรอครับ พี่อี่ฝานไม่ได้เล่าให้พี่ฟังเหรอ”

ซังเหยียนหมุนบุหรี่ในมือเล่น เงียบไปหลายวินาที

“เล่าแล้ว”