ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 65

เวินอี่ฝานกลัวว่าจะทำให้ซังเหยียนตกเครื่องบิน พอได้รับข้อความจากเขาแล้วเธอก็ไม่กล้าอืดอาดยืดยาด เมื่อเดินออกมาจากตึกก็เห็นรถของซังเหยียนที่จอดในที่ที่คุ้นเคย หลังจากขึ้นไปนั่งข้างคนขับก็ถามขึ้น

“จะให้ฉันขับไปมั้ย”

“ไม่ต้อง”

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรอีก ออกรถในทันที

เวินอี่ฝานพยักหน้า ก้มหน้าลงไปควานหามือถือพลางเอ่ยขึ้นว่า “จริงสิ เมื่อวานฉันช่วยนายเลือกโรงแรมไว้หลายที่ อยู่แถวๆ มหา’ลัยอี๋เหอทั้งนั้น ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อน โรงแรมทางโน้นเลยมีห้องว่างเยอะ เลยไม่ต้องรีบจอง อีกเดี๋ยวนายลองดูว่าชอบโรงแรมไหนมากกว่า ฉันค่อยจองให้นายนะ?”

ซังเหยียนตอบอืม

เวินอี่ฝานสังเกตว่าเขาพูดน้อย เธอเลยหันหน้าไป กำลังจะเอ่ยปาก จู่ๆ ก็พบว่าเหมือนเขาจะขับมาผิดทาง จึงเอ่ยอย่างลังเล

“นายขับผิดทางหรือเปล่า ตอนนี้พวกเราจะไปสนามบินนะ ทางนี้เป็นทางกลับบ้านนี่”

ซังเหยียนมองตรงไปข้างหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชา “กลับบ้านก่อน”

“…” เวินอี่ฝานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถามด้วยความลังเล “นายลืมของไว้เหรอ”

ซังเหยียนก็ตอบอืมอย่างขอไปที

เธอเหลือบมองเวลา “งั้นพวกเราต้องรีบหน่อยนะ ฉันกลัวนายจะตกเครื่องบิน”

น่าแปลกมาก เวินอี่ฝานรู้สึกว่าตอนนี้ความกดอากาศในรถต่ำมาก เธอรู้สึกไม่สบายใจเลย หนังตาขวากระตุกอยู่ตลอด จึงอดถามไม่ได้

“วันนี้นายอารมณ์ไม่ดีเหรอ”

ซังเหยียนยังคงไม่พูดไม่จา

เวินอี่ฝานถามต่อ “มีอะไรเหรอ”

เธอเห็นเขายังคงเงียบกริบก็เลยเล่าเรื่องสนุกให้ฟัง หวังว่าจะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง เมื่อเห็นเขายังไม่อยากคุยจึงค่อยๆ หยุดปาก

เธอยังกังวลอยู่บ้าง แล้วก็รู้สึกเหมือนพายุกำลังตั้งเค้า

ซังเหยียนขับมาจนถึงลานจอดรถใต้ดินของซั่งตูฮวาเฉิง

หลังลงจากรถเขาก็จูงมือเวินอี่ฝานเดินไปทางลิฟต์ เธอจ้องใบหน้าด้านข้างของเขา ไม่รู้ว่าทำไมถึงสัมผัสได้ถึงลางร้าย แต่กลับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอพยายามเอ่ยปลอบใจไม่กี่ประโยคเพื่อให้เขาเบิกบานขึ้นบ้าง

ซังเหยียนก็ตอบรับ แต่น้ำเสียงไม่เหมือนกับที่ผ่านมาเลย เขาทำท่าทางเย็นชาอย่างที่สุดมาตลอดทาง คล้ายว่าแค่รับคำไปเฉยๆ เพราะไม่อยากให้เธออึดอัด แต่ในความเป็นจริงดูท่าเขาไม่อยากจะพูดอะไรเลย

พอขึ้นไปถึงชั้นสิบหก ซังเหยียนก็หยิบกุญแจมาเปิดประตู

ทั้งสองคนเดินเข้าไป

เวินอี่ฝานยืนอยู่ตรงทางเข้า ไม่คิดที่จะถอดรองเท้า “งั้นนายรีบไปเอา…”

ไม่รอให้เธอพูดจบ ซังเหยียนก็อุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตู้รองเท้า มองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย คล้ายว่าอยากยืนยันอะไรบางอย่าง เขาถลกขากางเกงของเธอขึ้นทันที

“…” สีหน้าของเวินอี่ฝานแข็งทื่อไป

ในชั่วพริบตานั้นด้วยท่าทีของเขา เธอก็พลันเข้าใจถึงสาเหตุที่ทำให้เขาอารมณ์เสีย

เวินอี่ฝานทำท่าห้ามเขาในทันที

ซังเหยียนตอบสนองอย่างไว ไม่ใส่ใจกับการต่อต้านเพียงเล็กน้อยของเธอ เขาใช้มือเดียวล็อกมือทั้งสองข้างของเธอไว้ พยายามจะถลกขากางเกงขึ้นไปอีกจนถึงบริเวณขาหนีบ

ขาเธอขาวเนียนเกลี้ยงเกลา ไม่มีรอยแผลสักรอย

ซังเหยียนก็ชะงักไป ช้อนตาขึ้นมองเธอแวบหนึ่งแล้วเริ่มถลกขากางเกงอีกข้างอย่างเงียบกริบ

เวินอี่ฝานจึงร้อนใจขึ้นมาจริงๆ แต่กลับสู้แรงเขาไม่ได้

“ซังเหยียน!”

เพิ่งถลกขึ้นมาถึงต้นขา ซังเหยียนก็เห็นรอยแผลหลายรอยอย่างชัดเจน ยังไม่ตกสะเก็ด มีหลายรอยที่ยังเลือดไหลซิบๆ บวมแดง มองดูแล้วน่าตกตะลึงอย่างที่สุด

ชั่ววินาทีนี้ไฟโทสะของซังเหยียนเหมือนเพิ่งจุดติดในที่สุด

เขาหลับตาลง ถามพลางระงับไฟโทสะไว้ “ไปโดนอะไรมา”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 7 มิ.ย. 65  เวลา 12.00 น